New Order @ AB: Degelijke show zonder veel avontuur

Na het vertrek van bassist Peter Hook in 2007 leek het onwaarschijnlijk dat New Order ooit nog een nieuw album zou uitbrengen. Toch kwamen de Britse new wave-veteranen onlangs met de voortreffelijke langspeler Music Complete op de proppen. Dat album bracht de band naar Brussel voor een carrière-overspannende set in een uitverkocht AB.

Dat de jaren tachtig nog steeds doorschemeren in hedendaagse muziek, hebben we voor een deel aan New Order te danken. Nadat Joy Division-zanger Ian Curtis zich in 1980 van het leven beroofde, besloten de overblijvende leden verder te gaan onder de New Order-vlag. Naast donkere gitaren en puntige baslijnen werden ook synthesizers en andere elektronica toegevoegd aan het klankenpallet van zanger Bernard Sumner, voormalig bassist Peter Hook en co. Deze experimentele combinatie maakte van New Order één van de invloedrijkste acts van zijn generatie.

Toen Hook in 2007 in ruzie de band verliet, leek het einde van de cultgroep in zicht. Zijn zweverige en hoekige baslijnen waren immers kenmerkend voor het geluid van de band, en velen geloofden niet dat hij vervangbaar was. Dat was buiten Tom Chapman gerekend, de bassist die na de split van New Order nog met Sumner in Bad Lieutenant had gespeeld. Samen met oudgediende Gillian Gilbert vervoegde hij New Order in 2011 voor enkele benefietconcerten. Ook op Music Complete, het eerste album zonder Peter Hook, toont hij zich een goede leerling van de grootmeester van het melodieuze basspel. Op dat album doet New Order zijn hoogdagen herleven door al zijn iconische klanken te laten samensmelten.

Terwijl New Order in het verleden steevast korte sets speelde, mocht de AB zich dit keer opmaken voor een twee uur durende show. ‘Langer dan een voetbalmatch,’ liet een goedgeluimde Bernard Sumner weten. ‘Maar dat is omdat we het zelf willen.’ De band had er duidelijk zin in om haar nieuwe werk live te brengen, en ook het publiek – dat uit verschillende nationaliteiten bestond en gehuld was in oude en nieuwe tourshirts van de band – had er schik in.

De set begon met het nieuwe ‘Singularity’, een nummer dat na een donkere postpunkintro een electrowending neemt waardoor het klinkt als een kruisbestuiving tussen Joy Division en New Order. De documentairebeelden van het woelige West-Berlijn in de jaren ’80 op de achtergrond, gaven het nummer een extra donker kleurtje. De overgang naar het oudere ‘Ceremony’ verliep vlekkeloos, en met ‘Crystal’ kwam er daarna al een eerste hoogtepuntje langs. Na ‘Age of Consent’ schroefde New Order het gitaargeweld wat terug, en ging het met het pompeuze ‘586’ de electrotoer op, om daar vervolgens niet vaak meer van af te wijken.

De visuals – die een abstracte benadering kregen en moeilijk te negeren waren – werkten vaker niet dan wel, maar dat bleek geen domper op de feestvreugde. ‘Bizzarre Love Triangle’ werd luidkeels meegezongen, en het heerlijke ‘Waiting for the Sirens’ Call’ bloeide open in Giorgio Moroder-stijl en werd opgeleukt met fragmenten uit de LSD-film The Trip met Peter Fonda. Het aanstekelijke ‘Plastic’, uit het jongste album, borduurde voort op dat Moroder-geluid, waarna New Order de reguliere set beëindigde met het enthousiast onthaalde ‘Blue Monday’ en ander oud werk: ‘Perfect Kiss’, ‘True Faith’ en ‘Temptation’.

Tijdens de bisronde eerde New Order Ian Curtis met ‘Atmosphere’ en ‘Love Will Tear Us Apart’, twee Joy Division-nummers die op gejuich konden rekenen, maar eerder mak werden gebracht. Het was een beetje het verhaal van de avond: New Order speelde een voortreffelijke, lange show, die echter nooit bijzonder werd. Daarvoor werd het avontuur te veel geschuwd – vooral dan door drummer Stephen Morris (de man van New Order-toetsenist Gillian Gilbert), die eerder inspiratieloos uit de hoek kwam.

Toch bewees New Order, dankzij het nieuwe materiaal, nog heel wat in zijn mars te hebben, waardoor deze comeback wel eens langer zou kunnen blijven duren dan de vorige.

Johannes De Breuker