Murder en Timber Timbre @ Feeërieën

Feeërieën is een gratis zomerfestival van de AB, met vooral artiesten op de affiche die je zelden op de radio hoort. Niettemin weet het een groot en luisterbereid publiek naar het Warandepark te lokken. Tijdens de tweede avond prijkte de folk noir van Murder en Timber Timbre op het menu.

Enkele uren eerder hadden de organisatoren het park tegenover het Koninklijk Paleis nog wegens noodweer moeten ontruimen, maar de Feeërieën zelf bleven van donder en bliksem gespaard. Gelukkig, want de akoestische luisterliedjes van het Deense Murder verdragen geen storende bijgeluiden. Hoewel zanger Jacob Bellens en gitarist Anders Mathiasen vaak als duo optreden, brachten ze dit keer een contrabassist mee. Daardoor klonken bedachtzame songs als ‘Feast in My Honour’ en ‘Picker of Cotton’ vol en helder.

Murder grossiert doorgaans in melancholische sferen: tijdens hun concerten denk je afwisselend aan Nick Drake, een door slechte vrouwen of de fiscus geteisterde Johnny Cash en een plattelandsversie van Joy Division. Toch zorgen Bellens’ lakonieke voordracht en de fraai harmoniërende stem van Mathiasen ervoor dat hun muziek, althans voor trouwe luisteraars van een radioprogramma als ‘Duyster’, vlot verteerbaar blijft. Murder putte uit platen als ‘Stockholm Syndrome’ en ‘Gospel of Man’, die ook aan het Belgische publiek niet ongemerkt voorbij zijn gegaan. De ingetogen set van het driespan uit Kopenhagen werd, in het sprookjesachtige kader rond de kiosk, dus op warm applaus onthaald.

Een andere groep die tot dusver enkel bij een kleine schare liefhebbers is doorgedrongen is het Canadese Timber Timbre. Maar het succes van, pakweg, The Low Anthem indachtig, zou de actieradius van de drie multi-instrumentalisten uit Toronto wel eens snel kunnen groeien. Timber Timbre bracht met ‘Creep On Creepin On’ onlangs zijn vierde cd uit en maakt donkere, bluesy muziek met invloeden van folk, country, doowop en swamprock. Centraal staan de songs van zanger Taylor Kirk, een man die, terwijl hij gitaar speelt, met zijn rechtervoet ook nog een basdrum bedient.

Klavierspeelster Mika Posen heeft een voorliefde voor staccato ritmen en hoge noten, maar voegt met de hulp van een loopstation ook regelmatig viool- en percussielagen aan het geluidsbeeld toe, terwijl lapsteelgitarist Simon Trottier met dissonante uithalen de sinistere inhoud van het materiaal onderstreept. Het resultaat is spookachtige, afgekloven retrorock, die baadt in een fiftiessfeertje.

Kirk zelf is een onderkoelde crooner wiens stem het midden houdt tussen die van Elvis Presley en Mark Sandman van Morphine, en zijn elektrische gitaar tijdens ‘Bad Ritual’ voortdurend grofkorrelige klanken ontlokte. ‘Too Old To Die Young’ was op een verwrongen Motownbeat geplant, het in reverb gedrenkte ‘Lonesome Hunter’ stotterde als een verlegen tiener en in het catchy ‘Black Water’ toverde Timber Timbre een verleidelijke ’twang’ uit de snaren. Occasioneel plukte het trio ook enkele parels uit zijn vorige langspeler, zoals het sobere ‘Demon Host’. ‘Lay Down in the Tall Grass’ was een dronkemanswalsje van het type dat Tom Waits wel eens uit zijn mouw pleegt te schudden, terwijl ‘Trouble Comes Knocking’ de sluimerende geest van John Lee Hooker wakker riep.

Opvallend was wèl dat de jazzy sax, die op de jongste cd van de groep een prominente rol speelt, in Brussel uitblonk door afwezigheid, de ritmiek nogal rudimentair aandeed en de set na een poosje in eenvormigheid dreigde te verzanden. Maar de toeschouwers liepen warm genoeg voor Timber Timbre om twee toegiften af te dwingen. Afsluiter ‘Woman’ ontaardde zelfs in een waar noisefestijn. We zien deze drie Canadezen nog niet zo snel in de Ultratop verschijnen, maar op Feeërieën bewezen ze alvast dat ze best in staat zijn een breed publiek te begeesteren.

Dirk Steenhaut

SETLIST TIMBER TIMBRE: Bad Ritual / Keep On Creepin On / Too Old To Die Young / Black Water / Demon Host / Until the Night Is Over / Lonesome Hunter / Lay Down in the Tall Grass /Do I Have Power / Trouble Comes Knocking // Magic Arrow / Woman.