De Britse band Mumford & Sons kwam hun tweede plaat ‘Babel’ voorstellen in Antwerpen.
DA GIG: Mumford & Sons in Sportpaleis Antwerpen – 28 maart 2013
IN EEN ZIN: Een muzikaal hoogstaand optreden met een publiek dat de band op handen droeg ondanks dat er bijster weinig afwisseling in de opbouw van de nummers zat.
HOOGTEPUNTEN: Little Lion Man – I Will Wait – Lover of the Light – A capella versie van Reminder en Sister.
DIEPTEPUNTEN: Geen echt dieptepunt, al was het soms moeilijk om te weten welk nummer werd ingezet.
BESTE QUOTE: “You’re all very well behaved. You don’t have to be, you know.”
De Britse band Mumford & Sons kwam hun tweede plaat ‘Babel’ voorstellen in Antwerpen. Het was geleden vanop de festivalweiden van Werchter en Pukkelpop, toen ze hun eerste plaat ‘Sigh No More’ voorstelden, dat we ze in België mochten verwelkomen. Het publiek had er zin in en ondanks enkele rustige (lees: saaie) momenten was de sfeer op elk moment van het concert te voelen.
Ze hebben er enkele jaren over gedaan, maar in 2012 kwam Mumford & Sons dan toch met een langverwacht tweede album. ‘Babel’ werd door de fans geliefd, maar kreeg ook het verwijt dat de nummers teveel op mekaar lijken. De termen kampmuziek en banjobastards werden door menig muziekcriticus uitgesproken.
Het tot de nok gevulde Sportpaleis deed nochtans anders vermoeden en met openers als ‘Babel’ en ‘Little Lion Man’, werd er onmiddellijk naarstig in het rond gesprongen. Aanvankelijk werden de nummers van hun eerste album goed afgewisseld met nieuwe liedjes, maar naarmate het concert vorderde vielen er soms toch iets teveel rustige momenten. Kleine hoogtepunten waren ‘Lover of the Light’ en ‘Roll Away Your Stone’.
Het tweede album is duidelijk wat robuuster en obscurer, maar in de opbouw van hun nummers zit bijster weinig afwisseling en dat viel op tijdens een twee uur durend concert.
Vocaal was er echter niks op aan te merken en ook de belichting en visuals waren nagenoeg perfect in orde. Naast enkele kleine mankementjes – het duurde soms iets te lang om naar het volgende nummer over te gaan want er moest telkens van instrument gewisseld worden, dat krijg je dan met die verdomde banjo’s – kunnen zelfs de grootste haters niets aanmerken op het muzikaal talent van Marcus Mumford en zijn ‘zonen’.
Afsluiten deden ze met een prachtige A capella versie van Reminder en Sister op een kleiner podium in het midden van de zaal. Iedereen was muisstil en de band werd achteraf getrakteerd op een oorverdovend applaus waarop ze voor de laatste keer naar het hoofdpodium liepen om af te sluiten met ‘I Will Wait’.
Of je hun opzwepende banjo’s nu al beu gehoord bent of niet, een show kunnen ze zeker en vast neerzetten. (RDM)
