Motörhead @ Vorst Nationaal

De dagen zijn kort, grauw en deprimerend, de kerkhoven worden gefrequenteerd en innerlijke demonen worden in belegen volkscafés bekampt met liters spraakwater. Geen betere tijd van het jaar dus om speed-freak Lemmy Kilmister en zijn muzikale onderdanen een podium aan te bieden.

De dagen zijn kort, grauw en deprimerend, de kerkhoven worden gefrequenteerd en innerlijke demonen worden in belegen volkscafés bekampt met liters spraakwater. Geen betere tijd van het jaar dus om speed-freak Lemmy Kilmister en zijn muzikale onderdanen een podium aan te bieden. Motörhead was afgezakt naar de hoofdstad en schotelde zijn discipelen een vlotte en gevarieerde set voor, maar wist niet veel het ‘been there, donethat’-gehalte te ontstijgen. Bovendien leekhet alsof de ongelikte rock-‘n-roll van het trio werd gespeeld in een aquarium, met dank aan de geluidsbrij van de Vorst-P.A.

Voor de ‘The World is Yours’-tour (Motörhead brengt nog om de twee jaar een nieuw album uit) werden de jonge honden van The Treatment als voorprogramma opgetrommeld. The Treatment brengt geinige hardrock die ergens halverwege de jaren tachtig is blijven steken. Wij konden geen spandex ontwaren vanwaar we stonden (heel ver dus), maar hebben wel één enkele bandana gespot. Gelukkig maar.

Motörhead opende met de sirenes van ‘Bomber’ en een korte, rommelige versie van die song, om over te gaan in het melodieuze ‘Damage Case,’ één van de vele je-m’en-foutistische lijflieden die te vinden is op de tracklist van ‘Overkill,’ de plaat waaruit die avond het meest zou gepuurd worden. Na Lemmy’s gekreun liet Phil Campbell voor het eerst zijn LAG Explorer spreken met een solo waarvoor elke doorsnee hardrockgitarist zijn favoriete groupie veil zou hebben. Nog steeds een oerdegelijk gitarist, quoi.

Vóór ‘I Know How To Die,’ een song van de plaat waarnaar de tour werd genoemd, richtte Lemmy zich voor het eerst tot het publiek middels de onvergankelijke introductie ’this is a new song.’ Er zou in het vervolg geen memorabele bindtekst meer aan ’s mans boeventronie kunnen ontlokt worden. Wat ons betreft een erg spijtige zaak. Songs als ‘I Know How To Die’ en ‘Get Back in Line’ (te vinden op ‘The World is Yours’), ‘Rock Out’ (withyourcock out- of wat dacht u? -te vinden op ‘Motörizer’) en ‘OneNight Stand’ (‘Kiss of Death’) werden tussen klassiekers als ‘Stay Clean,’ ‘The Chase is Betterthan the Catch,’ en ‘Orgasmotron’ gevoegd, waardoor pijnlijk duidelijk was dat de mindere goden in het Motörhead-oeuvre zich tot de recente releases van het trio mogen rekenen.

Het hoogtepunt van de avond was echter de keuze voor de twee beste songs uit het voortsnogal middelmatige, bluesy album ‘1916.’ ‘OnetoSing the Blues’ leek op een hereniging met een uit het oog verloren boezemvriend. Een energiek weerzien met de aspecten van de Motörhead-sound youhateto love; met de door een jachtige speedjunk geproduceerde harde blues-riffs en dito solo’s, de aan Lemmy’s kreun vergroeide bulderbass en het maniakale drumwerk van Mikkey Dee kunnen motorhoofden zich even hard vereenzelvigen als NVA-sympathisanten met Frituur ’t Draakske. MikkeyDee’s drumsolo op het eind was standaard, maar noodzakelijk. Want wat is rock-‘n-roll zonder clichés?

‘GoingTo Brazil’ luidde dan weer het resem classics in waarvoor u in grote getale was opgedaagd: ‘KilledByDeath,’ ‘Iron Fist’ en de bis-ronde met ‘Ace of Spades’ en ‘Overkill.’Motörhead mag dan bijna jaarlijks een nieuwe plaat uitbrengen, wie zit er nu echt te wachten op de live-versie van die songs?!

Conclusie: Routineus en badend in een chaotische geluidsmix maar even goed oerdegelijk en bij momenten erg aanstekelijk. Dat Lemmy de dood nog maar een aantal decennia weet te verschalken.

Laurens Bouckaert