MGMT @ AB: Trippen op de verkeerde paddenstoelen

Psychedelische disco? Geestesverruimende spacepop? Verbeeldingrijke progrock? MGMT heeft het allemaal in de aanbieding. En ook al klinkt de nieuwe cd van het duo vrij weerbarstig, het publiek lust er wel pap van. De kierewiete Amerikanen mochten dus aantreden in een uitverkochte AB.

DA GIG: MGMT in AB, Brussel op 27/9.

IN EEN ZIN: De groep wisselde weerbarstige psychedelische nummers af met de catchy pophits uit haar beginperiode en stemde zo alle lagen van haar publiek tevreden.

HOOGTEPUNTEN: ‘Siberian Breaks’, ‘The Youth’, ‘Introspection’, ‘Indie Rockers’ en, uiteraard, ‘Time To Pretend’, ‘Electric Feel’ en ‘Kids’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: Erg spraakzaam waren de leden van MGMT niet. Maar “I’d rather die before I get sold” was een regel uit ‘Siberian Breaks’ die hun filosofie perfect samenvatte.

Psychedelische disco? Geestesverruimende spacepop? Verbeeldingrijke progrock? MGMT heeft het allemaal in de aanbieding. En ook al klinkt de nieuwe cd van het duo vrij weerbarstig, het publiek lust er wel pap van. De kierewiete Amerikanen mochten dus aantreden in een uitverkochte AB. Een jaar of vijf geleden, ten tijde van hun debuut-cd ‘Oracular Spectacular’, waren de heren van MGMT plots alomtegenwoordig. Enkele catchy radiohits en de bijhorende media-aandacht waren voldoende om de wereld van Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser totaal op zijn kop te zetten. Geen leuk gevoel, vonden ze. Dus zorgden ze ervoor dat hun volgende twee langspelers van oorwurmen zoals ‘Kids’ verstoken zouden blijven. Maar hoewel ‘Congratulations’ en het pasverschenen ‘MGMT’ behoorlijk experimenteel zijn opgevat en heel wat eccentrieke trekjes vertonen, is de harde kern van hun fans hen trouw gebleven. Het AB-publiek liet zich dan ook gewillig meedrijven op hun hallucinogene, trippy sound, waar nogal wat ingrediënten uit sixties- en seventiespop in verborgen zaten.

Goldwasser, die zich had verschanst achter een imposante batterij synths en machines, en zanger-gitarist VanWyngarden lieten zich op het podium bijstaan door vier extra muzikanten, wat hen, vanaf opener ‘Flash Delirium’ meteen toeliet een veelkleurige wall of sound op te trekken. Gekke stemmetjes, repetitieve baslijnen, ijle toetsenpartijen en verbeeldingrijke gitaarmotiefjes stonden in de meeste songs centraal. Het ene moment klonken MGMT als losgeslagen Beach Boys, het andere als Pink Floyd die te lang op de verkeerde paddenstoelen had geknabbeld.

Luchtschip Bovendien had de groep schitterende, altijd tot de verbeelding sprekende visuals meegebracht. De toeschouwer zag zich voortdurend belaagd door surrealistische beelden en werd meegenomen op een intergalactische odyssee waar sprookjesachtige landschappen, geanimeerde dansende krekels en abstracte grafische uitspattingen afwisselend om aandacht vochten. Tegelijk werden op het scherm, ‘in real time’, de verrichtingen van de bandleden getoond. Alleen werden die zo drastisch bewerkt, dat het resultaat herinneringen opriep aan warmtefotografie en je geen enkele muzikant meer herkende. Ook voor wie doof was, viel er tijdens het concert voldoende te beleven om niet in te dommelen: tijdens ‘Alien Days’ zweefde zelfs een met afstandsbediening bestuurd luchtscheepje boven het podium.

Het belangrijkste was echter de muziek en die deed toegankelijker aan dan sommigen vooraf hadden gevreesd. Opvallend trouwens dat de heren van MGMT, die tijdens interviews beweren hun debuut-cd al lang ontgroeid te zijn, tot zes keer toe teruggrepen op ‘Oracular Spectacular’ en het populaire ‘Time To Pretend’ al als tweede nummer de zaal inschoten. Ook het fraai getoonzette ‘The Youth’, het vernuftig opgebouwde ‘Weekend Wars’ en het in noisy drones verpakte ‘The Handshake’ mochten in de AB van de ketting.

Fluit Andrew Vanwyngarden zong niet altijd even toonvast, maar doordat zijn stem systematisch werd vervormd met elekronische effectapparatuur wist hij de schade gelukkig te beperken. Opvallend overigens dat het gelaagde geluid van de groep af en toe deed denken aan de symfonische rock van Genesis uit de seventies. In ‘I Found A Whistle’ of het epische ‘Siberian Breaks lag dat vooral aan de combinatie van zweverige keyboards met sierlijk in elkaar gestrengelde gitaren, soms drie stuks te gelijk. Tijdens ‘Introspection’, een cover van de obscure sixtiesband Faine Jade, haalde Goldwasser zowaar zelfs een fluit boven. In het mantra-achtige ‘Your Life Is A Lie’ voerde MGMT dan weer een lokale gastmuzikant ten tonele -een lid van de Brusselse band BRNS, vermoeden we- die op een percussietuig met het opschrift ‘BE AWARE’ mocht meppen.

Met ‘Indie Rockers’, een nummer uit 2005, herinnerde de band nog even aan zijn prille beginperiode, om de toeschouwers uiteindelijk toch massaal uit de bol te doen gaan met dansbare synthpophits als ‘Electric Feel’ en ‘Kids’. De set eindigde met ‘Plenty of Girls in the Sea’, een futuristisch kampvuurlied uit de nieuwe plaat, al zouden nog twee bissen volgen, waaronder het bitterzoete ‘Congratulations’.

Door zijn artistieke integriteit boven de commercie te stellen, heeft MGMT niet voor de gemakkelijkste weg gekozen. Maar in Brussel bewezen VanWyngarden en Goldwasser dat het voor hen wél de enige juiste is. Live boeiden ze alvast van het eerste tot het laatste moment. En dat is iets wat van veel andere MGMT’s helaas niet gezegd kan worden.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Flash Delirium / Time To Pretend / Introspection / The Youth / I Found A Whistle / Alien Days / Indie Rockers / Weekend Wars / Siberia Breaks / Electric Feel / Your Life Is A Lie / Mystery Disease / Kids / Plenty Of Girls In The Sea // The Handshake / Congratulations.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content