Melanie De Biasio blies in de AB niet hoog van de toren, en toch werd ze gehoord

© Yvo Zels

Melanie De Biasio bewees de voorbije tien jaar dat je niet per se behaagziek hoeft te zijn om internationale erkenning te krijgen. Met een stem en een visie kom je al een heel eind. Dat bleek nog maar eens tijdens het eerste van drie uitverkochte concerten in de Brusselse AB.

Ook de optredens van Melanie De Biasio dobberen op The New Wave of Belgian Jazz!, maar eigenlijk valt de minimalistische muziek van de zangeres uit Charleroi moeilijk in één hokje onder te brengen. In haar nummers, die wars staan van goedkoop effectbejag, wegen sfeer en zeggingskracht zwaarder door dan stijl.

De artieste weet precies wat ze wil en laat zich door niemand de wet voorschrijven. Ze is haar eigen producer, en als ze zin heeft een plaat uit te brengen met slechts één track van 24 minuten, gedomineerd door industriële elektronica, dan doet ze dat gewoon.

Die onverzettelijkheid heeft haar niet alleen bekende fans opgeleverd, zoals Gilles Peterson, E van Eels en Phil Selway van Radiohead, maar ook het respect van een steeds verder uitdijend publiek. Dat laatste is verbazend, want stilte is in haar zachtjes smeulende songs misschien wel het voornaamste ingrediënt. Melanie De Biasio houdt de dingen graag klein, doet méér met minder en accentueert resoluut de ruimte tussen de noten.

Ook al zijn die vergelijkingen met Billie Holiday en Nina Simone doorgaans als compliment bedoeld, ze doen Melanie De Biasio eigenlijk onrecht aan.

Ook op Lilies, haar jongste cd, was eenvoud het streefdoel. Het is een sobere, uitgebeende en, vooral, ascetische plaat waarvoor ze de fundamenten helemaal in haar eentje legde, opdat technische virtuositeit nooit de aandacht zou afleiden van de gekneusde emoties die de bouwstenen voor haar liedjes vormen. Lilies is broos en donker, rauw en intens, verleidelijk en troostend.

De Biasio meent ieder woord dat ze zingt: iedere zucht, iedere stembuiging is van betekenis en het publiek voelt dat zeer goed aan. In de AB hoorde je dan ook geen geroezemoes tussen de nummers. Er werd met ingehouden adem geluisterd.

Zelfbeheersing

Hoewel de zangeres op het podium regelmatig dwarsfluit speelde, met de nadruk op lang aangehouden, meditatieve tonen, stond tijdens de set haar stem altijd centraal. Het is een wendbaar instrument dat wel eens wordt geassocieerd met Billie Holiday of Nina Simone. Ook al zijn die vergelijkingen doorgaans als compliment bedoeld, ze doen Melanie De Biasio eigenlijk onrecht aan. Ze is een echte original die een sterke innerlijke kracht uitstraalt en tijdens haar set dermate verdwijnt in de muziek dat ze zich niet langer van de toeschouwers bewust lijkt. Tijdens opener Let Me Love You deed ze nauwelijks meer dan fluisteren en ook in Brother, waarin je echo’s uit het werk van Mark Hollis met Talk Talk kon ontwaren, wist ze met weinig middelen behoorlijk wat spanning op te roepen.

Melanie De Biasio blies in de AB niet hoog van de toren, en toch werd ze gehoord
© Yvo Zels

De Biasio werd in haar genuanceerde aanpak onvoorwaardelijk gesteund door haar muzikanten, die uitblonken in zelfbeheersing. Dré Pallemaerts was in de AB bijvoorbeeld het soort drummer dat liever ritselde dan beukte. Ook Pascal Mohy (op piano en Fender Rhodes) en Pascal Paulus (op synthesizer en occasioneel op gitaar) beperkten hun interventies tot het uiterste minimum.

Vreemd genoeg zorgde die schijnbare passiviteit net voor extra dynamiek. Het ingetogen smachtende, naar Portishead verwijzende Your Freedom is the End of Me, steunde op een behoedzame triphopbeat. Soms werd de betovering even verbroken, wanneer iemand per ongeluk op een drankbekertje trapte, maar de chanteuse nam die storingen gelukkig sportief op.

De emotionele storm die ze in de AB deed opsteken, was er één van het type dat bomen kon ontwortelen.

Treurzang

Heel af en toe werd het tempo een beetje opgedreven, zoals in het nerveus pulserende Gold Junkies dat werd vastgeklonken aan het vingerknippende Sitting in the Stairwell en het in reverb gedrenkte Lilies, zodat de drie nummers samen één lange suite vormden. De sensuele treurzang All of My Worlds bouwde naar een climax die bewust werd afgehouden.

In haar vertolkingen van andermans werk toonde Melanie De Biasio dat inlevingsvermogen en creativiteit elkaar in haar universum nooit voor de voeten liepen: Afro Blue, een jazzstandard van Mongo Santamaría die bekend werd in de versie van John Coltrane, en het eerder al door Nina Simone opgenomen I’m Gonna Leave You, groeiden allebei uit tot hoogtepunten in de set.

The Flow (uit haar doorbraak-cd No Deal), dat zachtjes opkringelde als een rookpluim aan de horizon, bracht de zangeres in haar eentje, enkel op elektrische gitaar begeleid door Paulus. Maar met het oog op And My Heart Goes On, de laatste toegift, rolde de groep een schurende groove uit onder haar parlando, zodat de avond toch nog potig werd afgesloten.

Melanie De Biasio bewees in Brussel dat je beslist niet hoog van de toren hoeft te blazen om gehoord te worden. Maar de emotionele storm die ze in de AB deed opsteken, was er wel één van het type dat bomen kan ontwortelen.

DE SETLIST: Let Me Love You / Brother / Your Freedom Is The End of Me / Gold Junkies / Sitting in the Stairwell / Lilies / Afro Blue / All My Worlds / I’m Gonna Leave You // The Flow / And My Heart Goes On.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content