Magnus @ AB: In de ban van de groove

Tom Barman treedt op met Magnus tijdens Lokerse Feesten © BELGA

Als gOD even niet werkt, trekt hij naar de disco om er een beentje uit te slaan. Met Magnus, zijn alliantie met technowonder CJ Bolland, schroeit Tom Barman diepe gaten in de dansvloer. Dat deed hij ook in een bijna uitverkochte AB, met een show die al gauw feestelijke proporties aannam.

DA GIG: Magnus in AB, Brussel op27/3.

IN EEN ZIN: Dat Magnus nog niet helemaal magnifiek was, lag aan de belabberde klank, maar zier tijdens het tweede deel van de set ging het publiek zo eensgezind uit de bol dat we toch van een geslaagd concert kunnen spreken.

HOOGTEPUNTEN: ‘Assault on Magnus’, ‘Jumpneedle’, ‘Last Bend’, ‘Soft Foot Shuffle’, ‘Puppy’, ‘Summer’s Here’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Tom Barman, aan het eind van het concert: “Dankuwel, schattekes!’

De muziek van Magnus klinkt aanzienlijk luchtiger dan die van dEUS en richt zich veeleer op het lichaam dan op de geest. De ruim tien jaar geleden verschenen debuut-cd van het duo heette niet toevallig ‘The Body Gave You Everything’. Barman en Bolland kwamen weliswaar met echte songs op de proppen, maar die werden wel in een overwegend elektronische verpakking gewikkeld en stonden nadrukkelijk in het teken van de groove. Die eerste langspeler vormde de perfecte soundtrack bij een avondje stappen: een broeierige fusie van rock en good time funk, die enkel in de studio tot explosieve resultaten leidde. Op het podium beperkte het duo zich aanvankelijk tot DJ-sets, al zou daar een decennium later alsnog verandering in komen.

Het vorig jaar verschenen ‘Where Neon Goes To Die’, waarop Tom Barman en CJ Bolland allerlei ‘special guests’ lieten opdraven, werd aangekondigd als een soort ‘after party’-plaat. Het werkstuk zet nog altijd aan tot feesten, maar klinkt iets minder hedonistisch. De dertigers van weleer zijn inmiddels veertigers geworden, die met hun songs weliswaar nog altijd graag de dansvloer aanvegen, maar tegelijk hebben geleerd hun krachten zo te doseren dat ze ook tegen het ochtendgloren nog op hun benen staan.

Schaduwboksen

Het concert in de AB begon nog een beetje aarzelend met ‘The Death of Neon’, een nummer waarin Magnus vruchteloos op zoek leek naar de juiste klankbalans. Jammer genoeg zou de modderige, reliëfloze sound de hele duur van de set een pijnpunt blijven. De stem van Tom Barman verzoop regelmatig in de geluidsbrij, zodat je nauwelijks kon uitmaken wat er precies werd gezongen.

Zoals een titel als ‘Rhythm is Deified’ al aangaf, voerden de geprogrammeerde beats, in combinatie met het stoere mepwerk van drummer Christophe Claeys, de boventoon. Maar minstens zo belangrijk waren de geluidsmanipulaties van ceremoniemeester CJ Bolland, die zich als een auditieve chemicus achter zijn elektronische apparatuur verschanste, en de borrelende tot schurende synths van Joris Caluwaerts. Het gitaarwerk van Tim Vanhamel hield dan weer het midden tussen de aanstekelijke funk van Nile Rodgers en de krassende no wave van Arto Lindsay.

Ook Tom Barman zelf beroerde af en toe de snaren. Net zo vaak bespeelde hij echter geen instrument, wat hem voldoende bewegingsvrijheid gaf om de songs kronkelend, springend en schaduwboksend te lijf te gaan. Magnus’ cocktail van rock, funk en elektro leidde tot stuiterende versies van ‘Jumpneedle’ en ‘French Movies’. “You know that rockers just shouldn’t rap”, klonk het in het hiphoppy ‘Catlike’, maar daar leek Barman, wiens stem geregelmatig met digitale hulpmiddelen werd vervormd, zich geen fluit van aan te trekken. ‘Singing Man’, een donkere electrowavesong die schaamteloos naar de eighties knipoogde, moest het dit keer zonder de gastbijdragen van Mark Lanegan of Tom Smith (van Editors) stellen, maar geen mens die daar over struikelde: de toeschouwers gingen eensgezind uit de bol en hun gevoel van opwinding zou de rest van de avond niet meer wegebben.

Tomorrowland

Wél aanwezig was Selah Sue, die haar vocale gastbijdrage tot ‘Everybody Loves Repetition’ in de AB nog eens kwam overdoen. Hét hoogtepunt was voor ondergetekende echter het ietwat atypische ‘Assault on Magnus’ -een verdwaalde dEUS-song, zeg maar- die uitmondde in een pure rave-passage die Bolland de gelegenheid gaf in zijn eentje achter zijn machines allerlei spectaculaire toeren uit te halen. Zo werd het publiek als het ware drie minuten lang naar Tomorrowland gekatapulteerd.

De finale was er één met de zuigkracht van een tornado. ‘Tijdens ‘Soft Foot Shuffle’ en de frivole elektrofunk van ‘Puppy’ trok Tim Vanhamel met zijn vlammende noisegitaar en zijn hoge achtergrondstemmetjes de aandacht naar zich toe. En ook tijdens ‘Rock Chick’, de eerste bis, mocht hij broederlijk naast Barman in de schijnwerpers. Met ‘Summers’ Here’, de sensuele afsluiter, ging de temperatuur in de zaal zelfs nog enkele graden de hoogte in en kwam Alan Gevaert van dEUS met zijn bas even de rangen versterken.

We hebben ons zeker niet verveeld in de AB, maar over de hele lijn magnifiek was Magnus nog niet. Het wachten is dus op een geluidsman die het vermag de groep écht te doen knallen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Death of Neon / Rhythm is Deified / Jumpneedle / Catlike / Future Postponed / Trouble On A Par / French Movies / Singing Man / Last Bend/ Everybody Loves Repetition / Assault On Magnus + CJ Bolland solo / Soft Foot Shuffle / Regulate / Puppy // Rock Chick / Summer’s Here.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content