Op 10 mei speelt Hole op Les Nuits Botanique, met nieuwe plaat ‘Nobody’s Daughter’ onder de arm. Wij dachten er vrijdagnacht goed aan te doen om samen met Woody Harrelson de Dirty Dog Bar op 6th Street binnen te struinen, kwestie van u ervoor te behoeden misschien wel twee onnodige fouten te maken.
Op 10 mei speelt Hole op Les Nuits Botanique, met nieuwe plaat ‘Nobody’s Daughter’ (release: 27 april) onder de arm. Wij dachten er vrijdagnacht goed aan te doen om samen met Woody Harrelson de Dirty Dog Bar op 6th Street binnen te struinen, kwestie van u ervoor te behoeden misschien wel twee onnodige fouten te maken.
Toegegeven: wij hebben het niet voor Courtney Love, de niet eens zachtjes over het paard getilde professionele weduwe die we ervan verdenken vanaf haar geboorte louter en alleen een celebritybestaan te hebben nagestreefd. Wij vinden dat nochtans een mooi doel. Alleen met de middelen van Miss Botox Lips – trouwen, platen maken – hebben we het wel eens moeilijk gehad.
Maar om in de biechtsfeer te blijven: eigenlijk lieten de op het internet circulerende demo’s voor de vierde Hole-plaat veelbelovende, viscerale rocksongs horen waarin la Love diep in haar losgeslagen verleden graaft, zònder dat dat al te gênant overkwam. En om nóg verder te gaan: in Austin hebben we zowaar genóten van de smerige, snerende punkrock ‘Skinny Little Bitch’, waarvan je onmiddellijk dacht dat die Hole op het lijf was geschreven. Nu ja: Courtney Love solo, want dat is deze incarnatie van de band in feite. Geen gitarist Eric Erlandson of bassiste Melissa Auf Der Mauer dus, wèl een vierkoppige begeleidingsband waarin de jonge Britse snarendrijver Micko Larkin als rots in de branding èn pispaal fungeerde.
De rest van het vijftig minuten durende gebeuren bood helaas slechte soep zonder ballen. Love, die zich als een soort afgeleefde rocknimf had opgedirkt, liet al na een kwartier weten dat haar stem erdoor zat. ‘Doll Parts’ (‘I couldn’t be arsed to play this song, but this is for you, fuckers’) lukte nog net, maar het nochtans ingehouden ‘Malibu’ kreunde al onder wat krampachtigheid. Volgde: een poppunkerige versie van Fleetwood Macs ‘Gold Dust Woman’, waarvoor de bazin Larkin toebeet dat hij ‘verdomme stiller’ moest spelen. Zoiets zèg je niet tegen een rockgitarist.
Welke nieuwe song we vervolgens voor de kiezen kregen, konden we niet uitmaken, maar gelooft u ons: het was een vréselijk pathetische raconte van ‘vuile, ranzige seks met wie je het eigenlijk niet wil – niet dat ik daar veel over weet’). Tijdens ‘Northern Star’, uit Celebrity Skin (1998 alweer), ging de weduwe Cobain weer eens onbetamelijk wijdbeens over de monitors hangen, haar stem stuiptrekkend, haar attitude er één van ‘fuck off and die’. Toen tijdens de afsluitende cover van ‘Bette Davis Eyes’ ook nog Larkin serieus begon te zwalpen, besloten we dat eerste verzoek maar ’s in te willigen. ‘Worst show of my life’, stiet Love nog net uit, waarna ze zich – noblesse oblige – op de handen van de fans naar de bar liet dragen. Niét om thee met honing te bestellen, konden we nog optekenen.
Zowel met de plaat als met de concerten van Hole kan het nog alle kanten uit. U zult dus toch nog zèlf moeten buitenkomen, vrezen we.
Kurt Blondeel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier