Kylie Minogue in het Koninklijk Circus: op schoot bij de pretfee

Haar jongste album Golden maakte dan nauwelijks brokken, in het Koninklijk Circus in Brussel gaf Australië’s bekendste exportproduct collega’s die half zo oud zijn het nakijken.

Kylie Minogue vulde in 2011 nog het Antwerpse Sportpaleis. Drie jaar later volgde Paleis 12 en afgelopen donderdagavond speelde de Australische voor een zaal van om en bij de tweeduizend man. Popiconen krijgen voor minder te horen dat hun fin de carrière nadert.

Bovendien dateren Minogues commerciële hoogdagen al van 2001: vooruitgestuwd door monsterhit Can’t Get You Out of My Head gingen er van het album Fever toen wereldwijd meer dan zes miljoen exemplaren over de toonbank. Opvolgers Body Language (2003), X (2007) en Aphrodite (2010) deden het telkens een stukje minder goed, terwijl Kiss Me Once (2014) en Kylie Christmas (2015) enkel de trouwste fans konden overtuigen.

Gebroken

Golden, Kylie’s veertiende studioalbum dat in april verscheen, wist het tij niet te keren. Het leverde haar in Groot-Brittannië en Australië haar eerste nummer 1-album in jaren op, maar ook daar bleven singles als Dancing en Stop Me From Falling onder de verwachtingen. Op papier zag het er nochtans goed uit, want een breuk met Brits voormalig verloofde Joshua Sasse in 2016 en een zenuwinzinking (‘Ik was gebroken als mens’, klonk het begin dit jaar op CBS) noopten Kylie tot herbronning en een ’therapeutische’ trip naar Nashville, Tennessee. Voor het eerst sinds Impossible Princess (1997) schreef ze ook mee aan elk nummer op het album, waarop de sinds mei vijftigjarige zangeres (zij het oppervlakkig) thema’s als veroudering en de dood verkent.

Aan oorwurmen en euforische refreinen is op Golden geen gebrek. Toch is het album, door Kylie zelf als ‘Dolly Parton op de dansvloer’ omschreven, geen onverdeeld succes. Daarvoor klinkt de combinatie van banjo’s en andere countryinvloeden met danspop en EDM al te vaak geforceerd en gedateerd, of als vis noch vlees. Golden is te oppervlakkig en bij momenten te camp om een countryplaat te zijn, maar een typisch Kylie-album is het ook niet.

Maatje te groot

Een andere mogelijkheid is dat de beroemdste derrière in de popwereld zelf voor kleinere zalen als het Koninklijk Circus kiest. Per slot van rekening ging aan de release van Golden al een kleine clubtour vooraf waarbij Kylie in steden als Parijs en Barcelona voor telkens niet meer dan vijfhonderd man speelde. Double denim-outfit, Tammy Wynette-achtige coupe, bebaarde muzikanten met sjaaltjes rond de nek, een sobere muzikale omlijsten en veel akoestische momenten – de countrysaus lag er toen dik op.

In Brussel gooide Kylie het over een andere, meer vertrouwde boeg, met een show die gezien de locatie onverwacht indrukwekkend en haast een maatje te groot aanvoelde. Een muurbrede videowall, acht dansers, een zevenkoppige band, kostuumwissels, saloon- en bikertaferelen, goed gedoseerde muzikale bombast: je verwachtte het eerder in een zaal als Vorst Nationaal dan hier, met dat verschil dat je nu haast bij Kylie op schoot zat.

Het stralende popicoon zelf was zichtbaar in haar nopjes, een en al smiles, enthousiasme en energie, alsof Wembley Arena aan haar voeten lag. Ze vormt sinds mei officieel een koppel met Paul Solomons, creatief directeur van de Britse GQ Magazine, en dat was eraan te zien: tijdens The One, ingezet met een romantische, quasi-akoestische intro die vervolgens overging in pompende clubbeats, dartelde ze over het podium als een verliefde tiener.

Veel andere sterren zouden er in dit soort setting ook niet in slagen hun geaffecteerde maniertjes en ingestudeerde teksten te verbergen. De naturel en spontaniteit van Kylie daarentegen waren ontwapenend. Toen ze tijdens een (zeldzame) rustpauze het glas in haar ene hand verwarde met de microfoon in haar andere, lachte ze er smakelijk om.

Zoals bij vorige tournees demonstreerde ze trouwens dat ze – zeker in de hogere regionen – een stuk beter zingt dan velen vermoeden. Haar dunne stemgeluid is dan wat het is, Kylie zingt zonder backing tracks en laat zich enkel begeleiden door twee achtergrondzangeressen – niet overklassen.

Generositeit

Nog iets waar jongere collega’s op jaloers kunnen zijn: de batterij pophits die Kylie sinds 1987 verzamelde. De fans – de zaal was gevuld met Gen X’ers – werden er al vroeg op de avond op getrakteerd: van Better The Devil You Know en Wouldn’t Change A Thing tot Especially For You (zonder Jason Donovan weliswaar) en The Loco-Motion, allemaal uit de jaren dat de serieuze muziekpers Kylie niet meer dan een fabricaat van het Britse producerstrio Stock, Aitken & Waterman noemde.

Het vroegere werk was hier en daar van een nieuw arrangement of een knipoog naar de muziekgeschiedenis voorzien (naar Fade to Grey van Visage bij Slow, naar Donna Summers Bad Girls in The Loco-Motion), maar dat hoefde niet eens: jaren na datum hebben Kylie’s oudere hits nog niets van hun naïeve charme en onmiddellijke catchyness verloren. De echte verrassing was de generositeit en het gebrek aan cynisme waarmee de ster gedurende bijna twee uur de verschillende fases van haar carrière omarmde, en toch geloofwaardig bleef.

De eeuwige pretfee kent zowel haar core business – pretentieloze fun – als haar publiek, en dat laatste brak net niet het (nog maar pas gerenoveerde) kot af.

Comeback

Voor vonken zorgden ook de nieuwe nummers uit Golden, die live een stuk potiger en dansbaarder klonken dan op het album zelf. Ok, we hadden geen behoefte aan Shelby ’68, een als een zondagsrijder voortkabbelende song over de oldtimer van vader Minogue en haar eigen geboortejaar. Maar de band en guitige choreografie parkeerden songs als Dancing en A Lifetime To Repair netjes in het vak discovoer waarvoor Kylie een permanente bewonerskaart heeft.

Mede daardoor draaide Dancing uit op een collectieve sing-along, en Stop Me From Falling op een clap-along. Raining Glittter is dan weer een welgekomen toevoeging aan Your Disco Needs You (2000) en Get Outta My Way (2010), nummers waarmee Kylie de band met de (in Brussel talrijk aanwezige) LGBT-fans nog meer aanhaalde. Of hoe het voorbarig zou zijn om de Princess of Pop nu al een nostalgia act te noemen.

Comebacks waren er in dertig jaar Kylie genoeg, en van metaalmoeheid lijkt nog lang geen sprake. Wees dus niet verbaasd als de Golden Tour net als Intimate and Live (1998), On A Night Like This (2001) en de Anti Tour (2012) slechts de voorbode vormt van een plaat die op een breder publiek mikt, waarna Kylie weer grotere zalen opzoekt. In afwachting daarvan bood dit zwaar genietbare en goed uitgebalanceerde concert een uitstekende gelegenheid om de geboren Showgirl van dichtbij te bewonderen.