Joan as Police Woman & Benjamin Lazar Davis in ABBox: Meer blauw op het podium

© Yvo Zels

De voorbije tien jaar was Joan as Police Woman regelmatig te gast op de Belgische podia en wist ze, met haar hedendaagse soulvariant, een trouwe aanhang te verwerven. Met Benjamin Lazar Davis maakte ze onlangs een ietwat atypische cd, die ook centraal stond tijdens haar passage in de AB.

DA GIG: Joan as Police Woman & Benjamin Lazar Davis in AB, Brussel op 2/12.

IN EEN ZIN: De nieuwe songs waren ongelijk van kwaliteit en het concert miste soms warmte, maar de exploratiedrang van de muzikanten zorgde er, in combinatie met sterk ouder materiaal, toch voor dat er regelmatig te genieten viel.

HOOGTEPUNTEN: ‘We Don’t Own It’, ‘The Ride’, ‘Station’

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Benjamin Lazar Davis: ‘Toen Joan en ik elkaar tegenkwamen en merkten dat we allebei dezelfde blauwe jumpsuit aan hadden, moesten we wel samen een plaat maken.

Joan Wasser droeg bij tot het collectieve veiligheidsgevoel in de hoofdstad door zich nog eens als Police Woman op het podium te begeven. Niet in uniform weliswaar, maar in burger en slechts gewapend met zestien songs. Wel had de 46-jarige zangeres zich, net als haar muzikale kompaan, in een ultramarijne overall gehuld, zodat ze alsnog tegemoet kwam aan de roep van sommigen om meer blauw op straat.

Hoewel Wasser al een decennium voor eigen rekening rijdt, heeft ze altijd graag met andere muzikanten samengewerkt. Zo maakte ze ooit deel uit van bands als The Dambuilders, Black Beetle, Those Bastard Souls en Antony & The Johnsons en deed ze, tussen de bedrijven, sessiewerk voor Lou Reed, Rufus Wainwright en David Sylvian. Maar met de, net als zij uit Brooklyn afkomstige multi-instrumentalist en producer Benjamin Lazar Davis, werkt ze dezer dagen samen op basis van gelijkheid. Lazar wie? Wel, u zou de man eventueel kunnen kennen van zijn werk met Okkervil River, een band die, tussen haakjes, met ‘Away’ één van de mooiste platen van dit jaar heeft afgeleverd. Beide artiesten vonden elkaar in hun gedeelde voorliefde voor West-Afrikaanse grooves.

Enkele jaren geleden trok Joan Wasser met Damon Albarns Africa Express naar Ehiopië. Lazar Davis van zijn kant ging, als onderdeel van zijn conservatoriumopleiding, op studiereis naar Ghana. Allebei ervoeren ze die reizen als een eye-opener. Hun wederzijdse bewondering deed de rest: hij was al jaren geobsedeerd door Joans cd ‘Real Life’; zij prees Bens onnavolgbare gevoel voor ritme. Het resultaat van hun alliantie, de onlangs verschenen cd ‘Let It Be You’, steunt in ruime mate op patronen uit pygmeeënmuziek. Voor de repetitieve motiefjes, die vaak een hele song lang worden aangehouden, gebruikt het duo doorgaans een gitaar of een synth, maar je kunt je makkelijk voorstellen hoe ze zouden hebben geklonken op een simpele duimpiano.

Zenuwtrek

Tijdens de huidige tournee, met Joan as Police Woman afwisselend op toetsen en gitaar en Benjamin Lazar Davis op klavieren en bas, kregen de twee protagonisten, net als op de cd, assistentie van drummer Ian Chang en leftfield-gitarist Ryan Dugre. Dat resulteerde in een experimentele, soms semi-industriële sound die de artiesten elk een onvermoede richting uit stuurde. Over de gruizige beats en borrelende elektronica werden altijd toegankelijke popliedjes gedrapeerd. Alleen duurde het, door het veelvuldige gebruik van stemvervormers en echokamers, soms even voor je dat in de gaten kreeg.

Joan as Police Woman & Benjamin Lazar Davis in ABBox: Meer blauw op het podium
© Yvo Zels

In de AB passeerde ‘Let It Be You’ zo goed als integraal de revue. Meestal was het Wasser die met haar smeulende maar wendbare soulstem -beetje Laura Nyro, beetje Dusty Springfield- daarbij het voortouw nam. ‘Satellite’ was sensueel gezongen, moderne r&b; ‘Magic Lamp’ een bezielde torch song; het titelnummer een vreemd geritmeerde flard glitchpop. Een drietal keer nam Lazar Davis de microfoon over (zie ‘Overloaded’, ‘Hurts So Bad’, het nog niet uitgebrachte ‘Candy Guns’) en hoewel hij er een heel andere zangstijl op na hield dan Wasser, bracht dat de coherentie nergens in het gedrang. Wél leek het alsof de mannelijke helft van het duo geplaagd werd door een hardnekkige zenuwtrek. Last van ADHD? Teveel koffie gedronken? In ieder geval schudde hij tijdens het zingen zo onbedaarlijk met het hoofd, dat het bijna van zijn romp dreigde te vallen.

Tierlantijntjes

Joan as Police Woman greep voorts opvallend vaak terug op ‘Real Life’, de plaat waarmee het voor haar in 2006 allemaal echt begon: het trekkende en stotende ‘Save Me’, het sierlijk afgemeten ‘The Ride’, het langzaam voortstrompelende ‘Eternal Flame. Maar het mooist was het solo op gitaar gebrachte ‘We Don’t Own It’. Wasser schreef het na het overlijden van Elliott Smith, een vriend die, net als haar levensgezel Jeff Buckley in tragische omstandigheden om het leven kwam. Uit haar vorige cd ‘The Classic’ lichtte ze nog het funky ‘Get Direct’ en het als een futuristische Al Green-song verpakte ‘Holy City’. De set eindigde ietwat schreeuwerig met het gespierde ‘The Magic’, dat door de vocale tierlantijntjes niet altijd recht werd gedaan.

‘Station’, de enige toegift, begon sober: eerst werd Joan Wasser enkel begeleid door de gitarist, maar toen de rest van de band halverwege inviel, mondde de song alsnog uit in een zinderende climax. Het was zeker niet het beste concert dat we van de politievrouw al hadden meegemaakt: de nieuwe songs waren ongelijk van kwaliteit en de vertolkingen misten soms warmte. Maar het siert de zangeres dat ze, liever dan zich op gemakzuchtige routine te beroepen, in zee gaat naar nieuwe creatieve partners en onbetreden paden blijft opzoeken.

Dirk Steenhaut

DE SETIST: Satellite / Magic Lamp / Let It Be You / Candy Guns / Save Me / The Ride / Broke Me In Two / Violent Dove /Holy City / Overloaded / We Don’t Own It / Get Direct / Hurts So Bad / Feed the Light / The Magic // Station.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content