Jazz Middelheim Dag 2: Bruno Vansina Orchestra, Phronesis, Stacey Kent en publiekslieveling Avishai Cohen

Op de tweede dag van Jazz Middelheim werd er volop geflirt. We bespeurden verhoudingen tussen jazz en samba en er bloeide een lichte romance op tussen jazz en klassiek.

Opmerkelijk minder volk op dag twee in Middelheim maar er werd wel volop geflirt. We bespeurden verhoudingen tussen jazz en samba en er bloeide een lichte romance op tussen jazz en klassiek. Een driehoeksverhouding leidde tot een paar onstuimige taferelen maar een commune bleek uiteindelijk de enige vorm te zijn waarin een oprechte climax bereikt werd.

Bruno Vansina Orchestra: een bigband als verhalenverteller (***)

Net als de dag voordien mocht een nieuwe Belgische bigband openen en wederom was dit het muzikaal hoogtepunt van de dag. Eind 2013 dook het Vansina Orchestra op, waarvan onlangs de debuut-cd ‘Morning Forest/Nose Up Bottom Down’ verscheen. Het gaat om een zeventienkoppige band onder leiding van saxofonist Bruno Vansina die zestien gelijkgestemde zielen vroeg mee in dit avontuur te stappen. Zijn idee: een orkestrale sound creëren maar zonder clichébombast. Hij pende de stukken en riep de hulp in van Dree Peremans voor een aantal arrangementen. Deze laatste werkt zich tegenwoordig meer en meer op als een vakmeester op dit gebied. Dat hoorden we reeds bij o.a Rebirth::Collective waar Vansina trouwens eveneens deel van uitmaakt.

Een dress code heeft dit gezelschap nog niet maar gelukkig is de muziek wel stijlvol. Inderdaad geen bombast zoals vooropgesteld maar fijnzinnige verhalen met soms zelfs een lichte zweem van exotica en parallellen met de filmmuziek van Nino Rota. Vooral heel veel slow motion sfeer verwant aan de projecten van gitarist Bert Cools die hier wat ongelukkig in de schaduw bleef en slechts eenmaal kon schitteren.

Wie wel opvielen, naast Vansina zelf, waren drummer Teun Verbruggen en trompettist Jean Paul Estiévenart (daar was hij weer). Ook percussiegoochelaar Kobe Proesmans kleurde mooi in. En er mocht ook al eens gefeest worden, getuige hiervan was de afsluiter ‘Fiesta Festivo’. Nu een nog net wat beter uitgebalanceerde set en dit orkest staat vertrekkensklaar voor internationaal succes.

Phronesis: het mag iets minder zijn (**)

Phronesis is het schoolvoorbeeld van de juiste groep op het juiste moment. Net toen E.S.T. wegviel en The Bad Plus succes begon te krijgen, stond dit Brits-Deens trio klaar. Een portie inventiviteit gekoppeld aan ongebreideld dynamisme en een aantal voortreffelijke cd’s deden de rest.

Op het eerder dit jaar uitgebrachte live album ‘Life To Everything’ staat het allemaal mooi samengevat. De set in Middelheim was de ideale reclame voor deze cd. Drie gedreven muzikanten die de taken op onconventionele wijze verdelen en continu van tempo en richting veranderen. Uiterst spannend maar net iets te lang om te blijven boeien tot het einde en geen déjà entendu gevoel te krijgen. En dat hadden we tot nu toe nooit bij De Beren Gieren of LABtrio, om maar twee trio’s van bij ons te noemen die hier evengoed hadden kunnen staan.

Stacey Kent: de lieftallige sensualiteit van samba (*)

Zonder hippe clips of uitdagende hoesfoto’s zong Stacey Kent reeds een hele schare fans bij elkaar. Vooral in Frankrijk is ze erg populair. Niet echt verwonderlijk want haar zacht fluwelen lolita-vocalen roepen onmiskenbaar herinneringen op aan de sensuele yéyé-meisjes uit de Franse sixties pop.

Niet toevallig nam ze met ‘Raconte-moi’ indertijd een volledig in het vlekkeloos Frans gezongen cd op. De Braziliaanse samba en bossa nova dragen evenzeer haar interesse weg. Dat getuigt ze op haar recentste cd ‘The Changing Lights’ die ze hier kwam voorstellen. Elke saxsolo van manlief Jim Tomlinson en elk borsteltrekje van drummer Josh Morrison voelden aan als een streling. Net als bij Disney en Burt Bacharach werd er wel op gelet dat de sensualiteit niet omsloeg in seks. Voorspel is goed maar er moet ook een vervolg komen. Eens luisteren naar ‘Where There’s A Man’ van Abbe Lane zou wonderen kunnen doen.

Avishai Cohen Trio: publiekslieveling nummer 1 (***)

In het herdenkingsjaar van WOI nam Avishai Cohen het publiek mee op een reis langs de oorlogshaarden van vandaag waar bommengeweld en/of sociale slagvelden het dagelijks leven bepalen. Het werd gelukkig geen expliciete vredesmars maar een culturele rondreis door het muzikale erfgoed van Israël, Libanon, Rusland, Amerika en de Sefardische diaspora. Om het geheel extra cachet te verlenen, vulde hij zijn trio aan met een strijkerskwartet.

Cohen dirigeerde even gemillimeterd als Douglas de dag voordien maar liet af en toe de teugels eventjes los waardoor er hier wel van meet af aan een directe connectie met het publiek was. En natuurlijk is hij zelf een meester op de contrabas. Je zou haast denken dat hij met zijn instrument gaat slapen want op bepaalde momenten lijkt het wel een exuberante paringsdans van aantrekken en afstoten. Daarnaast weet hij verduiveld goed hoe je een set moet opbouwen. Telkens geeft hij zijn publiek wat meer en neemt hij net iets minder terug om zo stap voor stap het concert in een climax te laten eindigen.

Gevolg: staande ovatie en bisnummers. Voor Cohen de gedroomde gelegenheid om een stoomcursus “Hoe word ik publiekslieveling nummer 1” te geven. Eerst solo en dan in trio. De man weet duidelijk wat klantenbinding is. Getuige hiervan een haast uitzinnig publiek en voorzeker een levenslange band met de organisatoren van Gent Jazz en Jazz Middelheim. Dat hij ook af en toe zingt, moet je er wel bijnemen.

Georges Tonla Briquet