I Love Techno @ Flanders Expo

Afgelopen weekend zakten 35.000 puik uitgedoste muziekliefhebbers af naar Gent voor de volledig uitverkochte 16de editie van I Love Techno. De succesformule van het dansfestijn – een uitbundige mensenzee torpederen met de grootste elektronische hits – wérkt nog altijd.

Ha!-moment: Surfin’ Bird in de set van Drop The Lime.
Merde-moment: Een massa jonge feestvierders verdringt en vertrappelt security bij de ingang van de overvolle Orange Room om toch maar de set van Chase&Status mee te pikken
Fotomoment: Een bomvolle Yellow Room bedankt The Subs voor hun stomende set met het welbekende driehoekhandgebaar
Meezingmoment: “Ooooh, I Love Tech-no-ooh”, het publiek van de Blue Room verzint een nieuw refrein voor Cassius’ monsterhit

Afgelopen weekend zakten 35.000 puik uitgedoste muziekliefhebbers af naar Gent voor de volledig uitverkochte 16de editie van I Love Techno. De succesformule van het dansfestijn is niet moeilijk te ontleden: breng een aantal feestgrage lui samen in een bunker die bier- en braakbestendig is en torpedeer hen met de grootste elektronische hits van nu en vroeger. Al het cultuursnobisme terzijde: het wérkt.

Klagers geen nood aan de vooravond van I Love Techno 2011. Er zou te veel volk op af komen, drugs zou in overvloed aanwezig zijn, de line-up was weeral eens verschrikkelijk voorspelbaar en -vaste dooddoener sinds 2005- “dit is al lang geen technofeest meer.” D’accord, met commerciële kleppers als Nero, Fake Blood, Steve Aoki, Digitalism en Boys Noize spelen de organisatoren duidelijk op veilig en nu het festival het hele elektronische muziekspectrum beslaat is de naam wat ongelukkig. Toch lustte het publiek er dit weekend voor de zestiende keer pap van, en dat zal u bij dezen geweten hebben.

Al na een uur veranderde de enorme mensenzee in een druipende feestbende waar “ik ben kletsnat” geen openingszin maar veeleer een constatatie verwerd. Zoals steeds zorgde de grote opkomst voor behoorlijk wat volzette zalen en overhoop gegooide schema’s, maar een kniesoor die daarop let. Zij die geen last hadden van demofobie glibberden van bovenlijf naar bovenlijf en hoopten op peristaltische wijze een feestruimte binnen te spartelen.

De verstokte technominner kon al vroeg zijn hart ophalen in de Green Room dankzij opvolgende live-sets van de gebroeders Kalkbrenner die met stuwende beats, diepe, melodieën en een vleugje soul een gevoelige snaar wisten te raken. Ondertussen maakte Drop The Lime het bont in de Blue Room met een chaotische mashup van house, acid, dubstep en hier en daar zelfs een streep Elvis en Ray Charles. In diezelfde ruimte leek Cassius -nochtans een van de vaste waarden van I Love Techno- zich op automatische piloot door zijn set te slepen om af te sluiten met een kwartier durende verheerlijking van zijn meest recente hit ‘I Love You So’. Nee, geef ons dan maar het jeugdige enthousiasme van jong geweld Gesaffelstein, die de speakers met verve de hoogtepunten van zijn eerste twee Conspiracy EP’s deed uitbraken.

De heetste ruimte van de avond was ongetwijfeld de Orange Room, en dat mag u vooral letterlijk nemen. Horden bezwete tieners strompelden af en aan om hun dubstep- en drumnbass-idolen aan het werk te zien en bezweken haast onder de hitte en de dreunende bassen. Jakwob, Nero, Chase&Status en een ietwat teleurstellende Katy B oogstten zo’n volkstoeloop dat de Orange Room een lange tijd afgesloten werd voor publiek, dit tot groot protest van de massa voor de dranghekken. Toegegeven: hoewel deze jonge veulens zich niet altijd wisten te gedragen moet u hun animo toch naar waarde weten te schatten. Iedereen die uit zijn dak kan gaan op een Nokia-ringtone (herhaaldelijk tijdens Skream vs Benga feat Youngman & Pokes) verdient naar onze mening op zijn minst een party animal-sjerp. De klap op de oranje vuurpijl bleek Knife Party, waarachter Rob Swire en Gareth McGrillen van het belachelijk populaire Pendulum schuilgaan. Het collectief heeft de naam alvast niet uit de losse pols geschud: vlijmscherpe mixes van de beste drum and bassnummers gaf het publiek van de Orange Room blaren op hun reeds kapotgefeeste voeten.

De Yellow Room wist eerder op de avond een heleboel mensen, waaronder yours truly, te verwarren met communicatie over een mogelijke verschuiving van het optreden van Birdy Nam Nam. De tweets over hun epische set zal ik tot aan mijn dood blijven negeren. Voor The Subs was iedereen duidelijk wél present, en hoe. Borsten werden getoond, vuisten werden in de lucht gepompt en de zaal werd net niet afgebroken. Het wondermiddel van deze Gentenaren is simpel: végen. The Subs stompte de mensenzee recht in het gezicht met een ranzige combinatie van hysterisch geschreeuw, gillende gitaren en pompende beats. Uiteraard speelden Papillon en co hun grootste hits maar deze live set bewees maar weer eens dat ze hier helemaal niet op hoeven te teren.

I Love Techno stond ook dit jaar weer garant voor dampende lijven, stampende bassen en euforisch gejoel, spontane tongzoenen, hitsige danspasjes en een ‘we gaan nog niet naar huis’-gevoel. Als hier al drugs aan te pas kwamen, dan was muziek toch wel de belangrijkste.

Katrin Swartenbroux

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content