Verslag van onze man op het Jazz&Sounds festival, in de Gentse Vooruit.
Hairy Bones ft. Peter Brötzmann & Toshinori Kondo (***)
Na de geweldige Colin Stetson waren we, alle vaardige muzikale wendingen en gedoe met samplers ten spijt, niet echt onder de indruk van het piano/trompet-duo Erik Truffaz en Malcolm Braff – wie vorig jaar in de Beursschouwburg Matthew Shipp en Bart Maris heeft gezien weet dat die twee instrumenten samen veel meer vermogen dan de vrij traditionele één-tweetjes die we hier te horen kregen.
Op naar de Balzaal dan maar, waar de legendarische Peter Brötzmann in de coulissen nog snel een braaf deuntje speelde om zich op te warmen voor de allesverzengende herrie die er zat aan te komen. Even durfden we ons afvragen of de 69-jarige Brötzmann nog dezelfde stormkracht zou halen als Stetson eerder, maar de oude rakker blikte kalm en zelfverzekerd de zaal in als een zeekapitein die aan de einder zit welk een rotweer er komen gaat en gaf vervolgens het signaal aan zijn Hairy Dog om schuimbekkend zijn tanden te zetten in het argeloze publiek. De muur van geluid die onmiddellijk op ons afkwam was stevig in elkaar gemetst: drummer Paal Nilssen-Love domineerde met een waterdichte opeenvolging van halsbrekende tromroffels en werd dreunend achternagezeten door Massimo Pupillo, bassist van de Italiaanse avant-gardegroep Zu (twee jaar geleden te zien op Dour).
En dan was er nog de Japanse trompettist Toshinori Kondo, die eerder al samen met Brötzmann Die Like a Dog deed, een eerbetoon aan Albert Ayler, de grote held van al wie al eens graag wat te hard op zijn instrument blaast. Kondo droeg een zonnebril en zat op zijn stoel met een uitgestreken gezicht aandachtig te luisteren wat zijn oververhitte kameraden bij elkaar speelden alvorens hij besloot daar nog een hysterisch streepje vervormde trompet aan toe te voegen. Het resultaat was, als vanzelfsprekend, behoorlijk overrompelend.
Het spreekt vanzelf dat er mensen zijn die geen boodschap hebben aan dit soort verregaande noise-improvisaties en dat je de opnames van Brötzmann niet in de cd-speler duwt als je een boek wil lezen. Bovendien zou je kunnen zeggen dat de man ooit veel spannendere projecten deed en dat zijn benadering niet alleen extreem maar ook enigszins eenzijdig is. Anderzijds zijn er al muzikanten genoeg die de mogelijkheden exploreren van het ingehouden saxofoonspel en blijven de liveconcerten van de man een indrukwekkende belevenis. Uiteindelijk zie je de felle kleuren in wat oorspronkelijk een vormeloze brij leek en nemen de stuiptrekkende ritmes bezit van je. En dat zorgt, zoals een Nederlandse man achter ons mooi opmerkte, voor een opmerkelijk gevoel van extase. Wij kijken alvast uit naar de passage van Shining op 16 april.
Tim Vernimmen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier