U kent Guy Garvey als frontman van Elbow, een groep uit Manchester die bij het Belgische publiek wel een potje kan breken. Maar soms wil een artiest wel eens naar een nieuwe uitdaging op zoek. Op zijn eigen vleugels vliegen, bijvoorbeeld. En kijken of hij ook dan in de lucht blijft.
What’s the fuzz?
Guy Garvey is een gerespecteerde songwriter. De zes smaakvolle langspelers die hij met Elbow uitbracht bevatten weinig missers. Vorig najaar bracht hij met ‘Courting the Squall’ zijn eerste soloplaat uit en het pleit voor de zanger dat hij daarop nieuwe muzikale horizonten opzoekt. Enkele maanden geleden had hij al solo in de AB moeten staan, maar door de terreurdreiging werd dat concert toen afgelast. Werchter was dus een uitgelezen kans om de man eens buiten zijn comfortzone aan het werk te zien.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Die vraag laat zich niet meteen met ‘ja’ of ‘neen’ beantwoorden. Garvey, een man die zich laat voorstaan op zijn gevoel voor nuance, werd voor de gelegenheid bijgestaan door een nieuwe band, met onder meer een driekoppige, vrouwelijke blazersectie in de rangen. Zijn solonummers kwamen ritmischer en groovier voor de dag dan die van Elbow, er weerklonk al eens een jazzy uitweiding en soms drongen ook de synths zich opdringerig naar de voorgrond.
In ‘Belly of the Whale’ zat het saxmotiefje uit George Michaels ‘Careless Whisper’ verborgen -ja ja, Guy Garvey heeft zin voor humor- en ‘Broken Bottles and Chandeliers’ werd voorafgegaan door een verhaal over zijn doodgevroren troetelkonijn, een episode die hem een jeugdtrauma bezorgde en voor het eerst deed kennismaken met het begrip ‘heartbreak’.
Het beste moment van de set was ‘Angela’s Eyes’, een hoekig en funky nummer geïnspireerd op de afrobeat van Fela Kuti. Op dergelijke momenten wist de Mancunian best wel je aandacht te prikkelen. Helaas zong hij niet altijd even overtuigend en had zijn muziek soms de neiging te gaan kabbelen. Mocht het fysiek mogelijk geweest zijn half bij de toog en half bij het podium post te vatten, dan zouden we daar dus dankbaar gebruik van hebben gemaakt.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Tijdens afsluiter ‘Open the Door’ deed Guy Garvey iets dat enigszins op dansen geleek. Wie de man een beetje kent, beseft dat we hier van een historisch moment mochten gewagen.
