Guns ’n Roses @ Sportpaleis

© Sven Masschelein

‘Guns ’n Roses betrad het Antwerpse podium om zich meteen door titelsong ‘Chinese Democracy’ te worstelen. Een valse start.’ Verslag van onze man ter plaatse.

Guns ’n Roses anno 2010. We durven er onze rode bandana om verwedden dat de meesten onder u Axl Rose enkel aan het werk wilden zien uit hang naar nostalgie. Begrijpelijk, want ja, ooit waren de gunners heel even de opwindendste rockgroep op aarde, al kwam ene Kurt Cobain al snel roet in het eten strooien. Of het moest zijn uit leedvermaak. U had natuurlijk ook gelezen dat Axl een tijd geleden in Dublin van het podium werd gekegeld en dat zowel Leeds als Reading eindigden in een totaal fiasco.

Wat we alleszins niet kunnen geloven, is dat u kwam omdat u zo wild wordt van de rotzooi genaamd Chinese Democracy. U weet wel: het enige wapenfeit van Axl dat tot stand kwam nadat Slash, Duff, Izzy en tweede drummer Matt Sorum één voor één het nest verlieten. De plaat die belachelijk veel geld kostte en een slordige 17 jaar op zich liet wachten. Natuurlijk vormt net die schijf de rode draad door de huidige set van Rose en zijn vreemdelingenlegioen. Resultaat: om nog eens stevig loos te kunnen gaan op een stel oude krakers, moest u een pak bagger uitzitten.

Guns ’n Roses betrad het Antwerpse podium zowaar bijna op tijd, om zich meteen door titelsong ‘Chinese Democracy’ te worstelen. Een valse start, want het contrast met wat volgde kon niet groter zijn: ‘Welcome to The Jungle’ trapte het concert alsnog op gang middels de u welbekende killer riff en een paar stevige stoten vuurwerk. ‘It’s so Easy’ en drughymne ‘Mr. Brownstone’ maakten de nostalgische trip door debuutplaat ‘Appetite for Destruction’ compleet. Zowaar verheugd over wat zich op het podium afspeelde – we waren volop bezig het overtollige vet van Axl weg te denken en ons in te beelden dat niet Tommy Stinson en DJ Ashba maar wel Duff en Slash het podium bevolkten – was het tijd voor een volgende anticlimax. Het tenenkrullend melige ‘Sorry’ bracht ons meteen terug bij de les en ‘Better’ was allesbehalve wat de titel deed verhopen.

Tot overmaat van ramp was het blijkbaar nodig dat zowat elk groepslid (Guns ’n Roses telt dezer dagen drie gitaristen) zijn moment de gloire kreeg. Een stevige solo tijdens rockconcerten, het hoort erbij, maar om het met de woorden van een gevierd politicus te zeggen: ‘Trop is te veel en te veel is trop’. Als we zo vrij mogen zijn om Axl een suggestie te doen: speel dan liever nog meer oude hits.

Maar goed, Appetite en Use Your Illusion I & II passeerden de hele avond lang regelmatig de revue, en deden wat ze moesten doen: u heel even terug naar de vroege ninenties katapulteren. Axl zelf deed trouwens enorm zijn best om u die trip zo aangenaam mogelijk te maken: om de paar nummers een nieuwe outfit, de vintage danspasjes, niets ontbrak er aan. Bovendien was de zanger zo slim om zijn vocale gebreken behendig te camoufleren door pakweg tijdens ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ de hoogste noten te laten voor wat ze waren. Enkel tijdens ‘Don’t Cry’ werd het gekrijs van de oppergun ons even teveel.

Na een lange rit met veel ups en downs mocht het toegestroomde publiek op de tonen van überklassieker ‘Paradise City’ en een laatste visueel standje – een rode confettibom – huiswaarts. En geloof het of niet: u zag er oprecht tevreden uit.

Jeroen Van Alsenoy.

Setlist:
1: Chinese Democracy
2: Welcome To The Jungle
3: It’s so Easy
4: Mr. Brownstone
5: Sorry
6: Better
7: Live and Let Die
8: This I Love
9: Rocket Queen
10: Street of Dreams
11: You Could be Mine
12: Sweet Child O’ Mine
13: November Rain
14: Don’t Cry
15: I.R.S.
16: Knockin’ On Heaven’s Door
17: Nightrain

bis:
18: Madagascar
19: Whole Lotta Rosie
20: Paradise City

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content