Grinderman @ AB

Grinderman in het land? Moeders hadden slechts twee opties: hun dochters opsluiten, of ze in één avond wel héél wereldwijs laten worden.

Grinderman speelt blues. Rauwe, primaire, vettige, loensende blues, verpletterend in zijn eenvoud, onomfloerst in zijn bedoelingen. Uit de twee platen hadden we onthouden dat Nick Cave de grens tussen mens en dier – moraliteit, zo u wil – niet al te hoog inschat. ‘I woke up this morning’, zo begon hij het concert in de AB zondag, en van meet af aan was duidelijk dat hij maar met één gedachte uit bed was gestapt: het beest in zichzelf loslaten. Want Cave (53) met een afgeslankte versie van The Bad Seeds – bassist Martyn Casey, drummer Jim Sclavunos, en multi-instrumentalist Warren Ellis – op een podium, dat betekent: elke mogelijke ouderdomscrisis in het gezicht uitlachen, de ene shot from the hip na de andere afvuren, en party like it’s The Birthday Party.

Grinderman is ook de groep waarin Nick Cave gitaar speelt, en we waren wel ’s benieuwd of dat enige invloed zou uitoefenen op ’s mans bezetenheid daar op het podium. Nou, neen. Vestigen we even de aandacht op bewijsstukken A en B: de met molengewiek en wolvengehuil gezadelde opener ‘Mickey Mouse And The Goodbye Man’, en daarnaast het knetterende ‘Worm Tamer’, waarin zowel Cave als Warren Ellis met hun gitaren worstelden als waren het alligators die snel en resoluut weer hun plaats in de voedselketen moesten leren kennen.

Zo waren we vertrokken voor een concert dat van de eerste tot de laatste noot luid, gevaarlijk, intens en wellustig klonk. De vier verkeerden dan ook in bloedvorm: Casey de onwrikbare, maar stuwende rots in de branding; Sclavunos de vellengeselaar; Cave die de helft van de tijd met een psychotisch priemende vinger boven de eerste rijen ging hangen (ja, het was uitkijken daar), en Warren Ellis die geregeld zó opging in uitdrijvingsrituelen zoals ‘Get It On’ en ‘Evil!’ dat we af en toe báng van ‘m werden.

Ondertussen werd er een liter cognac gedronken opdat een vrouw maar, euh, haar voordeur zou opendoen (‘No Pussy Blues’, één van de vele hoogtepunten), geraakte de bronstige mannelijke protagonist in ‘Kitchenette’ wél met zijn vingers in de koekjestrommel van een madam, en zat een losgeslagen deerne in een overlopende badkuip zomaar wat aan d’r duim te zuigen (‘Heathen Child’). I woke up this morning om ’t één en ’t ander mee te maken.

Grinderman op zijn luidst is al even ontaard. In de herhaaldelijk losbarstende stormen van noise ontwaarde je al eens de atonaliteit van Sonic Youth, en ook wel de metallieke blues van The Stooges (wanneer Ellis weer ’s de elektrische mandoline te lijf ging). Maar bovenal imponeerde de band met auditieve cataclysmes die door zoveel effectapparatuur werden gejaagd dat ze Grinderman rechtstreeks in het vaarwater van avant-rockgroepen à la Battles en Holy Fuck dreven. Ook al werd de bisronde hoofdzakelijk benut om het stof te laten neerdalen: het bezorgde ons allemaal oorsuizingen die we nog lang zullen koesteren.

Eindigen deed het concert zoals het was begonnen: ronduit demonisch, met ‘Grinderman’-de-song: tergend trage, uitgebeende psychobilly, dachten we, die zich op één (1) enkele basnoot voortsleepte naar een overrompelend slot. It’s simple. It’s the blues.

Kurt Blondeel

DE SETLIST: Mickey Mouse And The Goodbye Man/ Worm Tamer/ Get It On/ Heathen Child/ Palaces Of Montezuma/ Evil!/ When My Baby Comes/ What I Know/ Honey Bee (Let’s Fly To Mars)/ Kitchenette/ No Pussy Blues/ Bellringer Blues// When My Love Comes Down/ Go Tell The Women/ Man In The Moon/ Love Bomb/ Grinderman