Gorillaz @ Londen, 30/04

Damon Albarn en een rist gastmuzikanten – Mos Def! De La Soul! Bobby Womack! Paul Simonon! Mike Jones! – schudden de cartoonlooks van zich af en tonen in een volgepakte Londense Roundhouse dat Gorillaz een échte band is. ‘It’s coming up, it’s coming up, it’s coming up. It’s dare!’

Damon Albarn en een rist gastmuzikanten – Mos Def! De La Soul! Bobby Womack! Paul Simonon! Mike Jones! – schudden de cartoonlooks van zich af en tonen in een volgepakte Londense Roundhouse dat Gorillaz een échte band is. ‘It’s coming up, it’s coming up, it’s coming up. It’s dare!’

‘Wat zou Murdoc daar van denken?’, vroegen wij ons halverwege het concert af. Want een tikje vreemd was het wel. Net nu Gorillaz voor Plastic Beach, hun laatste plaat, volledig onderdoken in hun eigen wereld – Damon Albarn of Jamie Hewlett lieten de interviews over aan de fictieve Murdoc en Russel – maken ze live plots komaf met hun verleden als virtuele cartoonband. Speelden ze bij vorige shows nog als hologram (MTV Awards) of hielden ze zich schuil achter een veelkleurig gordijn (Manchester Opera House), dan presenteerden Albarn en de zijnen zich in een visueel opvallend sober ingekleed Roundhouse, hartje Camden, als een échte groep.

Back to the basics, al kan de bezetting allerminst rudimentair genoemd worden. Wij telden twee drummers, één gitarist, één toetsenist, vier achtergrondzangers en zeven in bevallige matrozenpakjes gestoken strijkers. En dan kwamen nog te gepasten tijde de achtkoppige Hypnotic Brass Band en Lebanese National Orchestra – inclusief dirigent – de apenkoppen vervoegen. De man die alles in goede banen moest leiden was uiteraard Damon Albarn, het hele concert lang geflankeerd door kapiteins Mick Jones en Paul Simonon van The Clash, voor de gelegenheid in zeemanspet. Een historische reünie van een legendarisch gitaarcombo, extra in de verf gezet tijdens afsluiter Clint Eastwood, dat plots wel heel erg als Guns of Brixton klonk – al kan dat ook aan onze verbeelding liggen.

Die monumentale wall of sound maakte dat wij Snoop Dogg niet eens echt misten toen hij in de openingstrack Welcome to the World of the Plastic Beach afwezig bleek – Tha Dogfather had visaproblemen in de UK en liet zich vervangen door een reuzengroot scherm. Een aanpak die zowaar werkte – een zang samplen en tóch live klinken: wij wisten niet dat het kon. Het was ook niet dat we lang konden mijmeren over het gemis: genoeg andere eregasten die wél opgedaagd waren. Mos Def zorgde voor het eerste keer voor vuurwerk in een heerlijk Stylo, nu al een publieksfavoriet; Bootie Brown leverde een vlammende passage af in Dirty Harry; Kano en Bashy tekenden tegen de achtergrond van de Lebanese National Orchestra voor de opzwepend Arabisch-getinte grime van White Flag. Episch moment: Happy Mondays‘ lost cause Shaun Ryder die in DARE met zijn zanglijn wil invallen en zich van hand vergist – tot zijn eigen verbazing bracht hij niet de micro in zijn rechterhand naar zijn mond, maar wel het pintje in zijn linkerhand. Kan gebeuren.

Het was maar een detail in een tweeëneenhalf uur durende best of-set van Demon Days en Plastic Beach, die onze hooggespannen verwachtingen moeiteloos inloste. Toegegeven, het ritme van het optreden zat door de vele podiumwissels niet altijd even juist. En ja, er was weinig interactie met het publiek – Albarn was de hele avond opvallend teruggetrokken. Maar het gevoel dat Gorillaz nog maar eens een historisch concert aan het neerzetten waren, konden wij nooit van ons afschudden – en samen met ons een volgepakt Roundhouse.

Enige grote afwezige was Lou Reed – zijn Some Kind of Nature was voor ons toch een van de hoogtepunten van het overigens uitstekende Plastic Beach. Waarmee meteen ook Gorillaz’ afhankelijkheid van hun gastmuzikanten duidelijk wordt – de reden waarom u de Gorillaz Feel Good Inc. ook dit jaar niet op Werchter of Pukkelpop zal zien. U zal het met de dvd van dit liveconcert moeten doen.

De hoogtepunten, horen we u vragen? Welaan, de passage van De La Soul zullen wij ons nog lang herinneren – eerst met een cartooneske versie van Super Fast Jellyfish, later in de encore met Feel Good Inc., zoals verwacht de publieksfavoriet van de avond. Maar dé held van de avond was de 66-jarige Bobby Womack. Na Stylo keerde hij als laatste voor de bis terug met het uitgeklede Cloud of Unknowing, dat drie minuten lang een soort rustige vredigheid over onze ruggengraat liet neerdalen. Tegen een reuzenscherm met beelden van zinkende onderzeeërs, neerstortende vliegtuigen en boordgeschut op vliegdekschepen – footage uit de Pacific War en de val van Saigon, vermoedden we – zorgde hij voor een verstild moment van pure schoonheid.

‘On the cloud of unknowing / My world seems open.’ Wij staan niet bekend om onze hang naar pathos, maar als ons vliegtuig morgen neerstort, hopen we dat dát de gedachte is waarmee de boel ontploft:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Geert Zagers

SETLIST

1. Orchestral Intro

2. Welcome to the World of the Plastic Beach (feat. Snoop Dogg op groot scherm en Hypnotic Brass Ensemble)

3. Last Living Souls

4. O Green World

5. On Melancholy Hill

6. Kids With Guns

7. Stylo (feat. Bobby Womack en Mos Def)

8. Rhinestone Eyes

9. Broken (feat. Hypnotic Brass Ensemble)

10. Empire Ants (feat. Little Dragon)

11. Dirty Harry (feat. Bootie Brown)

12. White Flag (feat. Lebanese National Orchestra, Kano en Bashy)

13. Superfast Jellyfish (feat. De La Soul en Gruff Rhys)

14. DARE (feat. Shaun Ryder)

15. Glitter Freeze

16. El Mañana

17. Cloud of Unknowing (feat. Bobby Womack)

18. Sweepstakes (feat. Mos Def en Hypnotic Brass Ensemble)

19. To Binge (feat. Little Dragon)

20. Feel Good Inc. (feat. De La Soul)

21. Clint Eastwood

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content