Glimps 2014 @ Gent, Dag 3: Paradijs voor muzikale schattenjagers

Hydrogen Sea © AV

De slotdag van Glimps was er eentje die ons nog lang zal heugen. Met onder meer sterke optredens van het Britse These Ghosts, het Italiaanse JoyCut, het Zweedse Bring the Mourning On en Hydrogen Sea uit Brussel.

Dag drie van Glimps was er eentje die ons nog lang zal heugen. Vooral de optredens van het Britse These Ghosts en het Italiaanse JoyCut lieten een onuitwisbare indruk na. Als ook u de voorbije dagen in Gent enkele muzikale parels wist op te delven, is het showcasefestival andermaal in zijn opzet geslaagd.

Deze vier concerten stuurden ons alvast met een voldaan gevoel naar huis:

Bring the Mourning On (Lakenmetershuis)

Zweedse Americana met een rouwrandje. Beter kunnen we de muziek van Bring the Mourning On niet omschrijven. Het kwartet uit Malmø leek slechts twee tempo’s te beheersen: traag en nog trager, terwijl zijn in folkrock en alt.country gedrenkte songs vooral blijk gaven van druilerigheid en een onbestemde tristesse. Fuifnummers waren bij dit gezelschap aan het verkeerde adres. Bring the Mourning On leverde veeleer een soundtrack bij de herfst of de winter, seizoenen waarin de tijd iets langzamer tikt en er in je hoofd weer wat ruimte ontstaat voor bezinning en introspectie.

Met een sound die schatplichtig was aan Songs: Ohia, South San Gabriel, Centro-Matic en -uiteraard- Neil Young, bracht de groep weinig nieuws onder de zon. De liedjes klonken echter uitstekend en de bandleden, allemaal multi-instrumentalisten, toonden zich beslagen in hun vak. Zanger Henning Petersson wisselde elektrische gitaar af met akoestische en beroerde soms een accordeon, net als zijn vrouw, zangeres en klavierspeelster Erika Axelsson. De bassist, die zijn instrument regelmatig met een strijkstok bewerkte, droeg zowel gitaar- als harmonicapartijen aan en de drummer was occasioneel in de weer op een mandoline.

Zo schilderde het viertal regelmatig met interessante klankkleuren. Jammer dus dat de slepende ritmiek na een poosje op de set begon te wegen. Stiekem hoopte je op een stoorzendertje dat extra leven in de brouwerij zou brengen. Maar Duysterfans moeten de jongste cd van Bring the Mourning On, ‘Northern Ghost’, zeker eens aan een nadere inspectie onderwerpen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Hydrogen Sea (Zaal Miry)

Hydrogen Sea mocht aantreden voor een afgeladen volle conservatoriumzaal. Hoewel het Brusselse duo tot dusver alleen nog maar de ep ‘Court the Dark’ en enkele radiosingles uitgebracht, waren de verwachtingen dus hoog gespannen. Dat was niet onterecht: Birsen Uçar etaleerde een aangename, soms wat etherische stem, die zo intimistisch klonk dat de zangeres recht in je oor leek te fluisteren. Haar muzikale wederhelft, PJ Seaux, die een dag eerder nog op het Glimpspodium stond met Sioen, voegde met zijn synthesizers en andere elektronische apparaten steevast vindingrijke instrumentaties toe, die de songs een hedendaags cachet moesten bezorgen.

Het stel diepte vooral dromerige en mijmerende slaapkamerliedjes op, type ‘Only Oleanders’ en ‘Free Fall’, die één voor één op een warm onthaal konden rekenen. Ook prachtig: ‘End Up’, een ballad waarvoor Uçar plaats nam aan en vleugelpiano, terwijl Seaux zijn synths vrijuit liet dansen. De teksten waren soms nog wat aan de naïeve kant, maar dat maakte ze tegelijk ook ontwapenend. De muziek van Hydrogen Sea beukte alleszins met windkracht negen in op je hart. Alleen bezitters van een stenen exemplaar kwamen ongeschonden uit de strijd.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

These Ghosts (Trefpunt)

Ze oogden als beschaafde art school-types of als gesjeesde literatuurstudenten, maar These Ghosts groeiden voor ons wel uit tot dé revelatie van Glimps. De drie heren uit Norfolk spelen gewoon gitaar, bas en drums, maar tegelijk zijn het kinderen van hun tijd. In Gent werd hun sound dus regelmatig verrijkt met laptopgeluiden en onderhuidse elektronica.

These Ghosts maken songs met twee snelheden: hun melodieën zijn poppy en toegankelijk, maar de rusteloze ritmesectie sleept ze voortdurend naar onverwachte territoria. Door de wendbare, soms hoog opklimmende stem van gitarist Calum Duncan moesten we af en toe denken aan Alt-J of Local Natives, maar aangezien These Ghosts al sinds 2007 aan de weg timmeren kan er van epigonisme geen sprake zijn. Een band die in staat is beklijvende liedjes te schrijven zoals ‘Coat of Feathers’, ‘Broken Earth’ en ‘Safe’, maakt sowieso aanspraak op ons diepste respect.

De nummers zaten subtiel in elkaar en werden behoedzaam aangesneden, om daarna geleidelijk aan kracht te winnen en uit te monden in verrassende noise-erupties. Bassist Nick Yager voegde af en toe spoken word-passages toe, waarbij hij zijn stem als een percussie-instrument gebruikte. De set bleef boeien en prikkelen tot de laatste noot. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat These Ghosts protégés zijn van Matthew Herbert, die hun pasverschenen tweede cd ‘Still the Waves’ co-producete en uitbracht op zijn Accidental-label. Dat je op Glimps ontdekkingen kunt doen als deze, draagt ertoe bij dat je ook volgend jaar weer nieuwsgierig naar het festival zult afzakken.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Joycut (Trefpunt)

Meteen na These Ghosts viel op hetzelfde podium nog méér opwindends te beleven, dank zij JoyCut, een driespan uit Bologna met een vrij onconventionele line up: een grossist in synthetische klanken, begeleid door een percussionist en een compleet losgeslagen drummer. De Italianen maakten overweldigende, uiterst fysieke muziek die het voornamelijk van ritme en power moest hebben. Hun optreden hield het midden tussen een primitief ritueel en een guerilla-aanval en gaf aan dat hun jongste cd ‘PiecesOfUsWereLeftOnTheGround’ allerminst een toevalstreffer was. Bij JoyCut werd het onderscheid tussen rock en dance irrelevant: wie bij zijn set onbeweeglijk kon blijven, had wellicht zijn oren in de trein laten liggen.

Het concert viel uiteen in twee delen. Het eerste werd gedomineerd door kolkende elektronoise, maar tijdens de tweede helft schakelde Pasco Pezillo over op elektrische gitaar en werd al eens een gezongen nummer geïntroduceerd, waarbij de man zijn stem al of niet vervormde met een vocoder. Niet dat JoyCut de verfijning schuwde, maar nog vaker bracht het grof geschut in stelling. Vooral drummer Nicola Maccarinelli toonde zich een beest op het podium. De heren van JoyCut zijn al graag geziene gasten op internationale festivals en een spotje op Pukkelpop zou wellicht volstaan om hen ook in ons land tot een begrip te doen uitgroeien. Hopelijk hebben Eppo en Chokri de boodschap onvangen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content