Garland Jeffreys @ De Roma: Bevlogen maar niet groots

© Eddie Janssens, WIkicommons

Pensioengerechtigde rockers die nog altijd met volle overgave op het podium staan: het is dezer dagen niet uitzonderlijk meer. Ook Garland Jeffreys is zo’n veteraan en in De Roma bewees de 70-jarige New Yorker dat hij nog lang niet is ingedommeld.

DA GIG: Garland Jeffreys in De Roma, Borgerhout, op 4/10.

IN EEN ZIN: Op zijn zeventigste gaf de zanger nog altijd het beste van zichzelf, maar zijn weinig geïnspireerde muzikanten beletten hem helaas boven zichzelf uit te stijgen.

HOOGTEPUNTEN: ‘I May Not Be Your Kind’, ‘Truth Serum’, ‘Spanish Town’, ’96 Tears’…

TEGENVALLER: ‘Mystery Kids’, één van onze favorieten uit Jeffreys’ catalogus, klonk te mak om doel te treffen.

BESTE QUOTE: “Antwerp: I know this town. And some of the people in it.”

Ooit werd hij ook bij ons veel op de radio gedraaid, maar in een tijd dat jongerenzenders elk historisch besef zijn kwijtgeraakt ben je helaas op andere kanalen aangewezen om van zijn muzikale verrichtingen op de hoogte te blijven. Dat is jammer, want de sociaal bewogen songs van Garland Jeffreys zijn nog altijd relevant. Straatgeweld, raciale kwesties en migratie zijn in zijn werk steeds terugkerende thema’s, terwijl zijn muziek -een mengeling van rock, soul, doowop, rhythm & blues, latin en reggae- even vitaal als tijdloos blijft klinken.

Tijdens de sixties stonden Jeffreys en zijn band Grinder’s Switch regelmatig op het podium van Max’s Kansas City, een legendarische New Yorkse club waar ook The Velvet Underground vaak over de vloer kwam. De zanger studeerde met Lou Reed aan de Syracuse University, was bevriend met John Cale, die op diens eerste soloplaat één van zijn composities opnam, en was een inspiratiebron voor de jonge Bruce Springsteen, met wie hij later meer dan eens samen in de schijnwerpers zou staan.

In Antwerpen liet Garland Jeffreys zich assisteren door een vierkoppige band die deed wat er van hem verwacht werd, maar weinig méér dan dat. Vooral de eerste nummers van de set werden genekt door een slechte geluidsweergave, waardoor je het gevoel kreeg dat de artiest veeleer in een havenloods dan in een concertzaal stond te spelen. De drums bleven de hele avond klinken alsof ze met bordkarton waren bespannen en zelfs de belichting was aan de amateuristische kant. Jeffreys dook tijdens zijn optreden meermaals de zaal in om de aan tafeltjes gezeten toeschouwers op te jutten, maar bij gebrek aan een volgspot verloor je hem daarbij al gauw uit het oog. De Roma en rock-‘n-roll: het blijft voorlopig een stroeve relatie.

Artistieke renaissance

Maar goed, we waren al blij dat de zanger uit Brooklyn nog eens naar ons land afzakte, want ondanks zijn gevorderde leeftijd beleeft hij dezer dagen een ware artistieke renaissance. Toen Garland Jeffreys, na ‘Wildlife Dictionary’ uit 1997 ruim dertien jaar niets meer van zich liet horen, dachten we eerlijk gezegd dat hij definitief op rust was gegaan.

Níet dus: zijn jongste twee cd’s, ‘The King of In Between’ (uit 2012) en het pas verschenen ‘Truth Serum’ hoeven in geen enkel opzicht onder te doen voor de klassiekers uit zijn oeuvre en ook live maakt hij nog altijd een bevlogen indruk. In Borgerhout huppelde hij over het podium met de energie van een twintiger, al had hij wel een kwartiertje nodig om helemaal op temperatuur te komen.

Dat Garland Jeffreys allesbehalve een oldies-act is, bleek uit het feit dat ruim de helft van zijn setlist uit recent materiaal bestond en hij het zich kon veroorloven hits als ‘Wild in the Streets’ en ‘Christine’ onaangeroerd te laten. Opener ‘Coney Island Winter’ klonk nog een beetje onwennig, maar dank zij de schurende harmonica en de Howlin’ Wolf-vibe in ‘Truth Serum, de bluesy titeltrack uit zijn nieuwe cd, en de potige boogie ‘Til John Lee Hooker Calls Me’ zou het tij snel keren. De midtempo r&b van ‘Any Day’ en de veerkracht van ‘The Contortionist’ werden afgewisseld met oudere nummers die vooral bij fans van het eerste uur op verrukte herkenningskreetjes werden onthaald.

Zo stonden verrassend veel songs uit zijn lp ‘Ghostwriter’ op het menu: de Hollywoodfantasie ’35 Millimeter Dreams’, het op een wiegende reggaebeat voorbijslenterende ‘I May Not Be Your Kind’ en de rustig voortkabbelende ode aan zijn geboortstad, ‘New York Skyline’. Met het oog op Spanish Town’, een in Iberische sferen ondergedompelde familiekroniek, greep Jeffreys naar een akoestische gitaar en vertelde hij over zijn grootmoeder Rafaella, een ongeschoolde vakbondsactiviste die, naar zijn eigen zeggen, een deel van haar strijdbaarheid op hem had overgedragen.

Losse handjes

De zanger putte ook uit zijn andere meesterwerk, ‘Escape Artist’, met het epische ‘Mystery Kids’. Jammer dat zijn weinig geïnspireerde groep de dynamiek ontbeerde om deze song naar behoren tot leven te brengen. Dat werd vooral manifest toen Garland Jeffreys het halverwege had over het huiselijke geweld waar hij tijdens zijn jeugd mee te maken kreeg (zijn vader had losse handjes), en de muzikanten weinig deden om de spanning te accentueren. Wat een contrast met de manier waarop dat verhaal in 1982 -toen nog als onderdeel van ‘Cool Down Boy’- werd gebracht op de voortreffelijke liveplaat ‘Rock’n’roll Adult’.

Jeffreys eindigde zijn show na een uurtje met ‘Hail Hail Rock’n’roll’, het nummer waarmee hij in 1991 zijn laatste radiohit scoorde, maar zou door het publiek daarna nog drie keer worden teruggeroepen. Tijdens de bissen werd de groep trouwens aangevuld met de Vlaamse accordeonist Rudi Genbrugge, bekend van zijn werk met Guido Belcanto en Bart Van den Bossche, wat een rijker en voller geluid opleverde en in ‘Ship of Fools’ en het onstuimig rockende ‘Collide the Generations’ zeker voor een meerwaarde zorgde.

In de garagerockklassieker ’96 Tears’, oorspronkelijk van Question Mark & The Mysterians, mocht dan weer het orgeltje op de voorgrond. Tot slot werd het onvermijdelijke ‘Matador’ nog even van stal gehaald. “Dit nummer haalde in 1979 de eerste plaats in de Belgische hitlijsten”, zei de zanger. “En dank zij jullie werd het vervolgens een hit in andere Europese landen. Dat ben ik nooit vergeten.”

Dat het een aangenaam maar nooit echt groots concert werd, lag deels aan de zaal en deels aan de band, een stel bekwame maar weinig gepassioneerde huurlingen dat Garland Jeffreys belette boven zichzelf uit te stijgen. Niettemin was het een fijne vaststelling dat de man nog altijd de drang voelt de hort op te gaan en zijn publiek op te zoeken. Langer werken en er ook nog plezier aan beleven: het kán. Monica De Coninck mag tevreden zijn.

Dirk Steenhaut

Garland Jeffreys speelt vanavond nog in Maaseik (CC) en morgen in Oostende (De Grote Post).

DE SETLIST: Coney Island Winter / 35 Millimeter Dreams / Truth Serum / Any Rain / I May Not Be Your Kind / The Contortionist / ‘Til John Lee Hooker Calls Me / Mystery Kids / Spanish Town / New York Skyline / Hail Hail Rock’n’Roll // Ship of Fools / Collide the Generations // 96 Tears // Matador.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content