Het was niet zijn beste of meest memorabele passage, maar hopelijk niet zijn laatste. Een concert van laptopvirtuoos Flying Lotus, het blijft een psychedelische totaalbeleving die maar weinig artiesten kunnen evenaren.
Het uitroepteken in ‘You’re Dead!’, de titel van de laatste worp van Steven Ellison, a.k.a. Flying Lotus, staat er niet voor niets. Aan het roer van een 3D-projectiekubus ontketende FlyLo, al dan niet via zijn elektronische hiphopjazz, een muzikale beeldenstorm, die tot zijn grote ergernis vooral zorgde voor omvergeblazen dodemansgewieg en verstomde monden.
Voor wie enorm veel van Flying Lotus verwachtte – zeker na zijn laatste album dat praktisch overal in de eindejaarslijstjes postvatte – ging wat teleurgesteld naar huis. Nochtans begon FlyLo zeer sterk aan zijn set. Vanuit een 3D-projectiekubus regeerde hij als een soort futuristische Hades over zijn schimmenrijk.
Het opschrift ‘You’re Dead!’ verscheen meermaals tijdens de visuele wervelwind, die aangestuurd werd door onder meer dode tekenfilmzielen, een knetterende vlammenzee of dynamische patronen die zich in allerlei kleuren en geometrische bochten wrongen. Onder begeleiding van flitsend stroboscoopwit, dat spreekt voor zich. Of toch niet? Het publiek moest zich er alleszins van verzekeren dat het niet écht dood was, maar beland was in de doldraaiende koortsdroom van een artiest die zijn muziekgeschiedenis tot in de puntjes kent. Dat het daarbij niet uitzinnig danste, ook al zorgde FlyLo er met zijn knopjes voor dat het ritme, de bassen en niet de jazz centraal stonden, maar eerder met de mond vol tanden stond of zelfs zat, is dan wel te begrijpen.
Maar Flying Lotus zelf had er tegen het einde van zijn set nog weinig begrip voor. En daar valt ook wat voor te zeggen, natuurlijk. Dat de spacegroove van een nummer als ‘Do the astral plane’, de berustende keyboardkronkels onder begeleiding van gefragmenteerde syncopebeats in ‘MmmHmm’ of de Oosterse karavaanritmes van ‘Zodiac Shit’ niet voor een uitbundig dansfeest zorgden, kan nog door de beugel.
Ook dat niemand stond te springen op FlyLo’s versie van ‘Game of numbers’ of ‘Summin’ pt. 2′ van respectievelijk Dirty Purity en Tory Lanez, kán nog. Maar op pakweg de breakbeats van ‘Pickled’ of op de bevreemdende hiphopbanger ‘Shake Weight’, één van de nummers die hij met veel animo als zijn alter ego Captain Murphy rapte, verwachtten we, net als Flying Lotus zelf, toch wat meer publieksrespons.
‘Are you guys fucking serious?’ vroeg de elektropionier dan ook plots na het geblokte ‘Dead man’s tetris’ en de gezapige topsong ‘Coronus, the terminator’. ‘Ik kan beter thuis Game of Thrones gaan kijken,’ liet hij nog verstaan voor hij voor de eerste keer van de bühne droop. Onder het motto ‘ik zet gewoon iets op en dan ben ik weg’ rammelde FlyLo zijn hits ‘Never catch me’ – mét de stem van Kendrick Lamar – en ‘Putty boy strut’ – inclusief de kinderlijke tekeningetjes van de bijhorende clip -af. Een kwartier stond er nog op de klok, maar Ellison hield het al voor bekeken.
Niet zijn beste of meest memorabele passage, maar hopelijk niet zijn laatste. Een concert van Flying Lotus, het blijft een psychedelische totaalbeleving die maar weinig artiesten kunnen evenaren, zonder hopeloos anachronistisch te klinken. Toch, Shabazz Palaces, het afrofuturistische voorprogramma, gaf ons een beter gevoel.
