Neen, niemand van de crew had op zondagavond nog even voor de grap de Main Stage als laad- en loszone aangewezen. Het was gewoon Florence Welch die haar klep weer kwam openzetten.
What’s the fuss?
Flauw, I know. Want Welch kende heus nog wel de weg na vorig jaar, toen het uitvallen van Foo Fighters haar pardoes de floche van de Schuer voor de vingers wierp. Een triomf van rood (heur haar) en wit (de outfits) was het toen, dat had ik zelfs vanuit mijn zetel thuis in het snotje.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Voor het orgelpunt van vier dagen muzikale recreatie zou u dat sowieso niet horen te doen. De allerlaatste hoofdact op de Main Stage, het is een afscheidsritueel dat de nakende terugkeer naar het normale leven inluidt, en je meestal met de vaststelling opzadelt dat je veel te veel of veel te weinig drankbonnen op zak hebt, nooit net genoeg.
Maar professioneel blijven hier. Florence Welch is weer een jaartje ouder, de huidige tournee zat er na Werchter blijkbaar op, en ze werd er zo emotioneel van dat het bijwijlen niet meer draaglijk was: de door geagiteerd gegiechel doorkruiste bindteksten waren niet bij te houden.
Misschien wordt Werchter 2016 wel aanwijsbaar als het punt waarop Florence te zeer in haar eigen mythe is gaan geloven. Elke vergankelijke song die ze ooit heeft bedacht (vele daarvan met een kater, gaf ze publiekelijk toe) is uitgedijd tot een excuus om een zweverig, hoogdravend maar hoe langer hoe holler spektakel teweeg te brengen. Raise It Up: een uitgesponnen coda dat haar een alibi tot parmantig derwisjdansen verschafte. Cosmic Love: door een filter van flou artistique getrokken.
Grappig hoe sommigen op de begane smurrie daarop reageerden met geinige faux-balletpassen, als simuleerden ze Da Vinci toen die, wijndronken, met opengesperde armen en nog in besloten kring zijn eerste ideeën over het vliegvermogen van de mens opperde. Je moest lachen, maar vreesde ook dat Florence dat nooit nog met zichzelf zou kunnen doen: het is te ijl geworden in haar hoofd.
Het laatste halfuur was gelukkig beter, alsnog een afsluiter waardig. Queen of Peace had punch. Spectrum boorde de eerste evergreen uit haar repertoire aan, en die reeks werd onder meer met You’ve Got the Love en Dog Days Are Over naar een aardige conclusie gedreven. Het is nu alleen afwachten of Florence de eerstkomende twee jaar ook niet weer in Sinterklaas gaat geloven.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal? ‘Do you wanna get high with us, Belgium? Dat zeggen er wel meer vanop het verhoog. Maar aangezien het de bedoeling was zoveel mogelijk lui in andermans schouders te krijgen, moest men toegegeven: dié ambiancetruc was nieuw. (KB)
