Voor de kleinsten was er zondag op Feest in het Park Kapitein Winokio en wat randanimatie, voor de grootsten uitschieters als Starflam, Nneka en Milow.
Klein grut op een festivalwei, het heeft wel iets. Hierdoor zag de laatste dag van Feest in het Park er alvast helemaal anders uit: rustiger, aangenamer en zelfs zonniger. Dat laatste kan ook aan het weer hebben gelegen, want voor de eerste keer mochten we daar de bijvoeglijk naamwoorden ‘goed’ tot zelfs ‘uitstekend’ voor bovenhalen. Of de optredens ook onder diezelfde noemers vielen, lees je hier.
Scarecrow (***1/2): Ongewoon huwelijk tussen blues en hiphop
Terwijl de blues het begin is van alles, gooit hiphop liefst alles gewoon door elkaar. Toch hoeft dat een ongewoon huwelijk tussen een oud en een jong muziekgenre niet in de weg te staan, zo bewees de Franse crossoverband Scarecrow.
Niets beter op een familiedag dan een groep die in zijn muziek generatieoverschrijdende banden smeedt. Ook in het publiek leek dat immers één van de hoofdbezigheden. Overal waar je keek, zag je jonge en minder jonge ouders die zich op het droge gras hadden neergevlijd om samen met hun pupillen van de curieuze band uit Toulouse te genieten.
Niet het gemakkelijkste publiek voor zo’n band zou je denken, maar daar wist Scarecrow wel raad mee. Bij momenten leek de groep zelfs even een educatieve rol op zich te nemen. Tussen de nummers door ging ze namelijk dieper in op het bluesgenre of speelde de dj een plaatje af met oude interviews over de blues. Of de allerjongsten al deze wijsheden in het Frans en Engels ook begrepen, valt te betwijfelen, maar de toewijding van de band was lovenswaardig.
Muzikaal klonk Scarecrow als een evenwichtige mix tussen blues, pop en hiphop. Dat laatste was toch vooral een gimmick, al gaf de gescratchte bluesharp er wel een leuke twist aan. Voor het echt hiphopwerk moest het publiek wachten op Starflam.
Starflam (***): Met nostalgie alleen zet je geen festivalwei in vuur en vlam
In 2004 was de tent hopeloos te klein voor Starflam. Zondag bleek het hoofdpodium dan weer een maatje te groot. Dat had niets te maken met hun hiphop, maar alles met de tand des tijds.
Hiphop is al veertig jaar in beweging – dat werd vorig jaar nog in de AB gevierd, mét Starflam erbij. Als je vroeger gewapend met enkele beats, micro’s en een stel snedige of speelse teksten het podium beklom, kon je nog als new school door het leven gaan en keken al de new kids naar je op. Vandaag moet je als hiphop-collectief of rapper net iets blitser uit de hoek komen om diezelfde aandacht te krijgen.
Toen Starflam eind 2014 na tien jaar waakvuurmodus weer van zich liet horen, was het hiphoplandschap stevig hertekend en kregen de Luikenaars plotseling de old school -zegel opgekleefd. Niets mis mee natuurlijk, zolang je maar niet gewoon oppikt waar je was geëindigd. Dat leek in Oudenaarde wel het geval te zijn. Zelfs hun politieke t-shirts stamden nog uit de gloriedagen. Old school-hiphop moet ook met z’n tijd meegaan. Met nostalgie alleen zet je een wei niet in vuur en vlam.
Gelukkig waren er genoeg liefhebbers die wél een nostalgietrip wilden maken op songs als ‘El Diablo’ en ‘La Sonora’. Zij werden op hun wenken bediend: goeie raps, uitstekend beats en tunes, de knappe vocalen van Christa Jérôme en acrobatische breackdance. Kortom: een ietwat gedateerde masterclass hiphop, met af en toe een politieke noot erin.
Nneka (****1/2): Wondermooie stem
De jonge Nigeriaanse Nneka wordt een revolutie binnen de hedendaagse Afrikaanse muziek genoemd, een omschrijving die op Feest in het Park zowel voor haar wondermooie muziek als voor haar bekeringsdrang opging.
‘Jouw gemak is misschien iemand anders’ ongemak’ of ‘Boko Haram moordt onder de vlag van liefde, geloof en gerechtigheid. Dat is onaanvaardbaar’. Het zijn slechts enkele van Nneka’s bindteksten, die ze bedeesd vertelde maar doorspekte met zo veel gevoel en noodzaak dat het soms wat – euh – ongemakkelijk werd. Peace and love is all you need, leek het wel. John Lennon zou een enorme fan zijn van haar.
Het publiek trouwens ook. Haar aanstekelijke en soulvolle, door reggaeritmes voorgestuwde nummers konden namelijk op veel bijval rekenen. Zeker tijdens haar intieme akoestische versie van ‘Shining Star’, een song die vooral bekendheid kreeg dankzij een remix van Hot Chip-zanger Joe Goddard, en haar andere hit ‘Heartbeat’. Ook de uitgesponnen versie van ‘Do You Love Me Now’ en het daaropvolgende ‘Soul is Heavy’ – beide uit Nneka’s derde album – schroeiden vele zielen.
Nneka pakte haar publiek moeiteloos in met een gevarieerde set die bij velen nog lang zal nasmeulen. Wie weet sijpelen haar wijze woorden ook wel door.
Milow (****): Van guilty pleasure tot kers op de taart
Om de verjaardagseditie van Feest in het Park in schoonheid af te sluiten, werd Milow opgetrommeld. Hij deed wat van hem verwacht werd en zette samen met een uitgedund publiek de kers op de taart.
‘Klinkt eigenlijk wel goed’, zei onze buurman tegen z’n buurvrouw tijdens opener ‘Learning How To Disappear’ uit Milows laatste album. De verrassing die in zijn mededeling doorklonk, sprak boekdelen. Milow heeft bij sommigen blijkbaar een stadium bereikt waarin zijn muziek als een soort guilty pleasure wordt bestempeld, als iets wat je eigenlijk niet goed mag vinden maar toch doet.
Lang duurde het niet voordat dat guilty pleasure in extatisch plezier veranderde, want nadat ‘You Don’t Know’ goed en wel op gang was, ging iedereen overstag. Jonathan Vandenbroek en zijn band deden er alles aan om dat voor de rest van de show ook zo te houden: van een dance-off en een geveinsde podiumangst voor Tom Vanstiphout tot strak gedirigeerde meezingmomenten en talrijke kippenvelmomenten.
Milow is een geoliede hitmachine die eigenlijk echt wel goed klinkt, en weet hoe ze een publiek moeten mennen. Een knappe afsluiter van een degelijke verjaardagseditie van Feest in het Park.
Johannes De Breuker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier