Father John Misty viert de stupiditeit in de AB

Josh Tillman – ooit de drummer van Fleet Foxes, daarna in cultkringen bekend geworden onder zijn alias J. Tillman, maar nu toch al ruim vijf jaar de songschrijver annex cynicus tegen wil en dank Father John Misty – bracht de hits naar de AB, maar vooral ook de fun.

‘Ik ben de laatste tijd zulke professionele shows aan het geven dat het fijn is om nog eens gewoon stom te kunnen doen’, dixit Tillman, halfweg zijn concert in een zo goed als uitverkochte Ancienne Belgique. ‘Ik mis ze, die momenten van pure stupiditeit. It’s nice to be more human than God.’

En pure stompzinnigheid is wat u kreeg, zondagavond in de AB. It’s Father John Misty, stupid. De man die frasen – of zijn het fratsen? – als ‘bedding Taylor Swift every night inside the Oculus Rift‘ declameert, de over-the-topdanspasjes en andere theatrale poses aan elkaar rijgt, schaamteloos een lachband met zijn muziek laat meelopen, én terwijl een pokergezicht opzet waar zelfs Jeroom een moord voor zou plegen.

Tussen stupide en sérieux

Stupiditeit, ja, maar wél met de nodige sérieux gebracht. Twee uur lang croonde Tillman feilloos, als de beste Randy Newman. En zijn vijfkoppige band? Die doceerde een lesje in barokpop. Case in point: de wervelende solo in This is Sally Hatchet en het heerlijke rondje fingerpicking in I’m Writing a Novel, twee van de weinige songs die Vadertje John uit zijn debuutalbum Fear Fun (2012) plukte.

Voor de rest was het bijna al I Love You, Honeybear (zijn magnus opus uit 2015) en Pure Comedy (de eerder dit jaar verschenen opvolger daarvan) dat de klok sloeg. Het zijn dan ook allebei platen die grossieren in hetzelfde soort symfonische, weidse folkrock met een twist. Terwijl Honeybear nog een – weliswaar met grove korrels zeezout te nemen – ode aan de liefde was, grijpt Tillman in Pure Comedy de hele mensheid bij de ballen – zichzelf incluis. Maar al zijn zelfverklaarde angsten en depressieve neigingen ten spijt, tijdens The Night Josh Tillman Came to our Apartment liet hij een video projecteren waarin hij ongegeneerd zijn eigen dubbelganger binnendoet, tot groot jolijt van het publiek.

De hits, de fun

‘Ik ga alle hits spelen, geen zorgen’, beantwoordde Tillman, wederom met uitgestreken gezicht, het geschreeuw van een fan. ‘Ik ben hier nu eenmaal om hits te spelen, wat T-shirts te verkopen en to get the hell out. Een andere, geheime agenda heb ik heus niet.’

En dan werd de slotronde ingezet met Bored in the USA, nog altijd een ballade tussen lach en traan, waarin het uitbundige publiek de voorgeprogrammeerde lachband moeiteloos overstemde. Vervolgens mocht er tijdens I’m Writing a Novel en The Ideal Husband – eindelijk! – stevig doorgerockt worden. En in achtereenvolgens I Love You, Honeybear en Real Love Baby stak Tillman finaal de draak met de lovesong – ‘Mascara, blood, ash and cum on the Rorschach sheets where we make love’, iemand?

‘Entertainment heeft als doel te vergeten, kunst heeft als doel te herinneren’, zei Josh Tillman eerder dit jaar in Knack Focus. Onder welke categorie u Father John Misty catalogeert, maakt u maar voor uzelf uit. Eén ding is zeker: we hebben weer maar eens goed gelachen. Ik betwijfel of we komende vrijdag en zaterdag van Tillmans ex-band Fleet Foxes hetzelfde zullen kunnen zeggen. Total entertainment forever!