EuroSonic 2016, dag 2: Efterklang-afgeleide Liima, een orkaan die de gewrichten smeerde

Bezoekers van EuroSonic in Groningen zijn als migranten: ze verhuizen noodgedwongen van de ene club naar het andere zaaltje om er veelbelovende jonge bands te spotten. Tijdens de tweede festivalavond viel er te kiezen uit 128 acts gespreid over 36 podia. Na rijp beraad, kozen wij voor deze vijf.

Promise and the Monster is al acht jaar de nom de d’artiste van de Zweedse zangeres en liedjesschrijfster Billie Lindahl, maar de doorbraak is in zicht. Haar derde cd ‘Feed the Fire’ kwam zopas uit bij het Britse toonaangevende Bella Union-label, bekend van Beach House, Fleet Foxes en John Grant, en bevat mysterieuze, sfeerrijke songs die bijna allemaal te maken hebben met extreem geweld en de psychologie van seriemoordenaars. Niet dat je dat meteen in de gaten hebt, want Lindahl heeft een ijle sirenenstem die nu eens aan Björk, dan weer aan Joanna Newsom herinnert.

In Groningen toonden de chanteuse, die zelf een akoestische gitaar beroerde, en haar twee begeleiders zich weinig communicatief. Wél was het opvallend hoe ze er, ondanks hun beperkte line-up, in slaagden, met dwarsfluit, autoharp, elektronische keyboards, rudimentaire percussie en twangy snarenwerk, een rijk geschakeerd kleurenpalet op te roepen. Het resultaat was gothic folk waar je niet echt vrolijk van werd maar die, dankzij nummers als ‘Time of The Season’ en ‘Fine Horseman’, toch overweldigde.

Sinds het internationale succes van Ásgeir komen uit IJsland steeds meer gevoelige jongens overgewaaid, maar helaas zijn die niet allemaal even getalenteerd als Júníus Meyvant. Tot die conclusie kwamen we na de set van Axel Flóvent, die bij Sony net de ep ‘Forest Fires’ uitbracht. De 22-jarige zanger, wiens stem vaag deed denken aan die van Bon Iver, had best aardige liedjes in de aanbieding en ook op zijn band viel weinig aan te merken, maar zijn introverte folkpop klonk ons voorlopig net iets te keurig en te braaf in de oren.

Vooral de ballads leken bedacht als soundtrack bij een breikransje. Maar goed, de man is nog jong, en naar ‘Snow’, ‘Fireworks’ en het solo gespeelde ‘December Traffic’ te oordelen, is hij als songwriter nog in volle ontwikkeling. Dus, wie weet is er, naast knuffelbare troubadours als Ben Howard en aanverwanten, binnen afzienbare tijd nog wel een plekje vrij?

Hun set begon al meteen met een feedbackontlading: de heren van het Britse Vant schepten er duidelijk behagen in zoveel mogelijk lawaai te maken. Het zou ons dan ook niet verbazen mochten ze zijn opgegroeid met de Sub Popcatalogus en het verzamelde werk van de Amerikaanse straight edge-bandjes uit de eighties als luiservoer. De muziek van zanger-gitarist Mattie Vant en zijn vrienden klinkt potig maar melodieus, gekarteld maar rechtlijnig, en kan zowel appelleren aan fans van de Foo Fighters als aan die van The Hickey Underworld.

De teksten van hun nummers zijn vaak sociaal of politiek geïnspireerd en op het podium staat het kwartet garant voor high voltage rock’n’roll, wat verklaart waarom het al mocht aantreden op de grootste Engelse zomerfestivals. Met ‘Parking Lot’ en ‘The Answer’, allebei uit hun debuut-ep, hebben ze al enkele prima songs in de aanbieding, maar op EuroSonic waren het er niet genoeg om een onvergetelijke indruk te maken. Wél krijgen de muzikanten van ons een extra schouderklopje voor inzet en bevlogenheid.

Pumarosa is een gezelschap uit Oost-Londen dat nog maar een jaar bestaat, maar slechts één single volstond al om onze nieuwsgierigheid te wekken. De blikvanger van de groep -dat werd ook prompt duidelijk in Vera- is zangeres Isabel Munoz-Newsome, die de songs schrijft en op bepaalde momenten haar gitaar bewerkte met iets dat van ver op een wc-borstel geleek (yep, blame it on the Heineken). De blonde frontvrouw bleek in het bezit te zijn van een soepele, sensuele stem, die qua timbre het midden hield tussen die van Karen O van The Yeah Yeah Yeahs en die van PJ Harvey. Haar stilistisch gevarieerde nummers getuigden het ene moment van een dynamische drive, het andere van een begrafenissfeer.

Tot de laatste categorie behoorde ‘Lion’s Den’, een statige pianoballad waar Nico wel raad mee zou hebben geweten, en het ingetogen Kiss Me Nada’. Maar het sterkst van al was de bezwerende uitsmijter ‘Priestess’: hoekige postpunkgitaren, een elektronische groove die, naarmate de zeven minuten durende song vorderde, almaar onweerstaanbaarder werd en een saxsolo waar nauwelijks kruid tegen gewassen was. Als de voor dit jaar aangekondigde debuutlangspeler van Pumarosa nog méér van dit soort nummers bevat, ziet het ernaar uit dat we snel vriendjes zullen worden.

Even werd gefluisterd dat het Deense Efterklang er mee ophield, maar dat klopt niet helemaal. De groep uit Kopenhagen blijft het moederschip, dat de muzikanten moet toelaten in nieuwe contexten te experimenteren. Op 18 maart verschijnt bij 4AD ‘ii’, de debuut-cd van Liima, en dat is een band waarin de drie kernleden van Efterklang aan de slag gaan met de Finse percussionist Tatu Rönkko. Die combinatie staat garant voor een ongedurige, sterk elektronisch gekleurde sound, die tijdens EuroSnic op ieder moment dreigde over te koken. Nu eens bespeelden alle vier de leden een synth, dan weer stond alles in het teken van geprogrammeerde beats en een heavy bassgroove.

We zagen Liima al eens eerder aan het werk (tip: op 8 april speelt het kwartet op More Music in Brugge) en zanger Casper Clausen kwam bij die gelegenheid met toegankelijke, zelfs dromerige melodieën op de proppen. Tijdens EuroSonic kozen de Denen echter voor een even minimalistische als pulserende, sound. Wanneer je je ogen sloot, waande je je zelfs even in een undergrounddiscotheek. Waarmee de heren van Efterklang maar weer eens bewijzen dat ze, na al die jaren, nog steeds in staat zijn te verrassen. Liima: het zou de naam van een tornado kunnen zijn. Zelf werden we er in ieder geval helemaal door weggeblazen.