Met ‘A Gentleman’s Agreement’ bracht Dez Mona in oktober zijn uitstekende vijfde langspeler uit. Met enige vertraging werd die nu ook live boven de doopvont gehouden en daartoe nodigden Gregory Frateur en Nicolas Rombouts in de AB enkele bijzondere gasten uit.
DA GIG: Dez Mona in ABBox, Brussel op 18/12.
IN EEN ZIN: Met een vitaal, sprankelend en bij momenten stevig concert gaven de heren van Dez Mona aan dat ze ook in staat zijn te rocken zonder er hun unieke karakter bij in te schieten.
HOOGTEPUNTEN: ‘Suspicion’, ‘Fool’s Day’, ‘The Back Door’, ‘A Little Bit of A Dream’..
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Gregory Frateur: “Je kunt ervan op aan: vroeg of laat eindig ik nog als een gospeldiva.”
Dez Mona verstaat de kunst bij iedere plaat van karakter te veranderen en toch zichzelf te blijven. De sound die de Antwerpse groep de jongste tien jaar ontwikkelde, is een cocktail van gospel, jazz, tango, chanson en cabaret. Op haar vorige werkstuk, de opera ‘Sága’ was ze nog in de weer met akoestische barokinstrumenten, maar op het nieuwe ‘A Gentleman’s Agreement’ trekt ze volop de kaart van pop en rock.
Dat merkte je in Brussel meteen aan de podiumopstelling: accordeonist Roel Van Camp, vroeger één van de blikvangers, was inmiddels naar de achtergrond verhuisd, al bleef hij wel nadrukkelijk aanwezig in het geluidsbeeld. Dit keer liet voorman Gregory Frateur zich aan beide zijden flankeren door de gitaristen Tijs Delbeke en Sjoerd Bruil en vanaf opener ‘Soon’ bouwde de band een forse geluidsmuur waarop galopperende drums en deraillerende snaardozen de wetten van de zwaartekracht trotseerden. Ook ‘The Passing’ werd gedomineerd door krassende gitaren, die als formule 1-wagens door denkbeeldige bochten scheurden.
Theatraal
Frateur, keurig in het pak gehesen maar wel blootvoets, had iets van een operazanger die per vergissing op het verkeerde podium terecht was gekomen. De man heeft een imposante stem waarmee hij regelmatig hoog uithaalde, maar eigenlijk zong hij met zijn hele lichaam en legde hij een theatraliteit aan de dag die soms een beetje haaks stond op de teneur van de songs. Niettemin was er aan subtliteit geen gebrek: ‘Suspicion’, met Gregory Frateur aan het klavier, was elegante Eurosoul en het mijmerende ‘Fool’s Day’ had genoeg aan een stem en de akoestische gitaar van Delbeke om de toeschouwers midscheeps te treffen.
Hoe spannend en kosmopolitisch de sound van Dez Mona is geworden, bleek ook uit ‘The Back Door’, dat steunde op een broeierige groove. Drummer Steven Cassiers mepte nu op een cajón, terwijl de glijdende noten van Nicolas Rombouts op contrabas de song extra vaart gaven. De bloedmooie bossa-pop van ‘A Little Bit Of A Dream’, voorzien van en pittig orgeltje, had, wat ons betreft, zelfs alles om tot een wereldhit uit te groeien.
Tussendoor werden ook enkele oudere nummers opgediept: tijdens ‘Carry On’ (uit ‘Hilfe Kommt’) testte Gregory Frateur nog eens de elasticiteit van zijn stembanden in een duet met Van Camps accordeon. In het uit ‘Sága’ gelichte ‘A Part Of Us All’ werd de zin “These are times to cherish and things to life for” door het muzikantenkoortje als een mantra herhaald, terwijl Delbeke op zijn beurt mocht bewijzen wat voor fantastische zanger hij wel is. Dat belooft voor het debuut van zijn eigen band, Sir Yes Sir, dat tegen 1 februari in de winkelrekken wordt verwacht.
Koffie
Een concert van Dez Mona is pas compleet wanneer er minstens één Afro-Amerikaanse gospelsong op de setlist prijkt en dit keer koos Frateur voor ‘Didn’t it Rain?’, uit het repertoire van Mahalia Jackson. Die van hierboven zal zich echter ongetwijfeld verslikt hebben in zijn koffie, want het lied in kwestie klonk meer als een boogie van ZZ Top die voor de gelegenheid onder handen werd genomen door Deep Purple. Dez Mona? Yep, u leest het goed. Maar die wendbaarheid hoeft niet te verbazen. Tenslotte bestaat de groep uitsluitend uit topmuzikanten waar combo’s als DAAU, Dans Dans, Black Cassette en Sukilove al hun voordeel mee doen. Tijdens ‘We Own The Seasons’ mochten we daar nog eens namen als Admiral Freebee en Zita Swoon aan toevoegen, want net als op de plaatversie kreeg Dez Mona hier assistentie van Tom Van Laere en Stef Kamil Carlens.
Het orgelpunt van de show was ‘A Gentleman’s Agreement’, doorspekt met spookachtige geluiden van Sjoerd Bruil en trefzeker toetsenwerk van Tijs Delbeke. Tijdens de verlengingen namen we weer een duik in het verleden. Zo verwees het enkel op stem en contrabas steunende ‘Trial’ naar de periode toen Dez Mona nog een duo was en werd, naar aanleiding van ‘Blue Girl’, voormalig groepslid Bram Weijters het podium op gefloten om de laatste bissen met zijn virtuoze pianospel te komen versieren.
Na een schuifelende ballad deed het gezelschap het licht uit met het van de anabole steroïden stijf staande ‘Get Out of Here’. Een prima concert dus, waarmee Frateur en zijn vrienden bewezen dat Dez Mona en rock-‘n-roll niet langer tegengestelde werelden zijn. Gaat dat zien.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Soon / Memory of the Sun / Suspicion / Funny Games / The Passing / Fool’s Day / The Back Door / Carry On / A Little Bit Of A Dream / Didn’t It Rain? / We Own The Seasons / A Part Of Us All / A Gentleman’s Agreement // Trial / Blue Girl / Lack of Love / Get Out of Here.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier