Zondag bleek dat zelfs stevige plensbuien de charme van Deep In The Woods niet kunnen wegspoelen. Wij sloten de zesde editie van het Ardense festival óp het podium af, voor de regen schuilend, vlak naast de piano van Jacob Bellens.
Wat gebeurt er met een festival diep in de Ardense wouden als de weergoden de regendouche aanleggen? Tijdens de zonnige eerste twee dagen van Deep In The Woods werd er gewandeld en geklommen, uitbundig gedanst, en languit in het gras gelegen. Maar zondagochtend was alles nat, en schuilplaatsen waren er nauwelijks. Het leek even alsof Deep In The Woods met een domper zou eindigen. Toen Guy Van Nueten, de eerste en meteen ook voorlaatste act van deze korte laatste festivaldag, aan zijn vleugelpiano plaatsnam, stond er nog geen tien man voor het podium.
Maar eens Van Nuetens beeldende klanken door de bossen begonnen te galmen, werden banken en stoelen van bij de eetkramen versleept. Vanonder fleecedekens, paraplu’s, en poncho’s, luisterde een steeds groter publiek in stilte. Van Nueten had een rijk gevulde set voorbereid – geen moeite, gezien zijn omvangrijke oeuvre. Niet alleen leende hij zijn pianospel uit aan een wildgroei van Vlaamse bands – van dEUS, Magnus en Zita Swoon over Admiral Freebee en Daan tot Tim Vanhamel en The Hickey Underworld -, ook componeerde hij onder eigen naam een twintigtal soundtracks en drie soloalbums. De belpopklassieker April And June, die hij met The Sands schreef, had hij niet eens nodig om het publiek in te pakken.
Minimalisme met kleurschakeringen
Guy Van Nueten sprak zoals hij speelde: traag, in alle rust, met veel pauzes. Elk pianostuk voorzag hij van een korte inleiding, waarbij de plot van films als Milo, Pulsar, of Eva Reste Au Placard Les Nuits De Pleine Lune uitgelegd werd. Zijn spel was hoogstaand maar nooit pocherig. Zijn neoklassieke, soms zelfs minimalistische stukken bevatte toch voldoende kleurschakeringen, waardoor elke song tegelijk somber en speels, donker en prachtig klonk. Guy Van Nueten bood de perfecte soundtrack bij deze grijze zondagochtend.
Maar de regen werd steeds genadelozer. Toen de Deense singer-songwriter Jacob Bellens het podium opkwam, stonden we nog onder een luifel te schuilen. Tot presentator Kurt Overbergh, artistiek directeur van de Ancienne Belgique, iedereen aanmaande op het podium onderdak te komen zoeken. Gevolg: Bellens begon aan zijn set, omringd door kinderen die op zijn vingers stonden te kijken. En door ons.
Intieme slotshow
‘I’m going to play one more song. It’s a concert, so there are a lot of songs. So this is one more… song.’ Bellens’ bindteksten waren minder beeldend dan die van Van Nueten, maar met zijn kurkdroge humor kreeg hij het doorweekte publiek wél mee. Iedereen was muisstil, inclusief de jonkies op het podium. Bellens had dan ook een intieme show in elkaar gebokst, die uitermate geschikt was voor deze setting. De gladgepolijste productie van en de soms bombastische bezettingen op zijn platen waren verdwenen. Wat overbleef? Ruwe, kleine, innemende nummers, waarbij hij zichzelf begeleidde op piano of gitaar.
En daar stonden we dan op dat podium, vlak naast de piano, haast oog in oog met Jacob Bellens. Een uniek moment, dat enkel een klein festival als Deep In The Woods kan doen ontstaan. We wensen dit fijne festival alle succes toe voor de komende edities, en hopen stiekem dat succes niet gelijk hoeft te staan aan schaalvergroting.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier