Zaterdag toonde Deep In The Woods, een driedaagsein de Ardense bossen, zich een volwaardig festival, met veel acts en activiteiten. De sterren van de dag? Benny Sings en Claude François ’69.
Zaterdag was een cruciale dag voor Deep In The Woods. Het was de enige volledige festivaldag – vrijdag bestond uit een avond, zondag bestaat uit een middag – en die werd ten volle benut. Het aanbod was zelfs overweldigend. Er waren boeiende bands op het hoofd- en zijpodium, alsook andere activiteiten, zoals een tirade van Stijn Meuris, yogasessies, een Pocahontas-luisterspel georganiseerd door Conder Gruppe, en een heus eetfestijn. Iedereen legde zijn eigen traject af, zo ook wij.
Verrassing! Tot twee dagen voordien wist niemand wie de zaterdag van Deep In The Woods kort na de middag zou openen. Het bleek BRNS, een Brusselse indierockband die vorig jaar nog als een van de weinige Belgen op South By Southwest mocht spelen. BRNS – uit te spreken als ‘Brains’ – toonde zich onze eigenste Animal Collective: er waren Beach Boys-achtige zanglijnen, vreemde ritmes, en nauw in elkaar geweven geluidstapijten. Maar BRNS kwam met een twist, hoorbaar in de onverwachte uitbarstingen, het occasioneel geschreeuw, en de af en toe zelfs lichtjes komische stemvervormers.
Zanger-drummer Timothée Philippe struikelde over zijn woorden, liet weten dat hij zenuwachtig was. Maar een beetje spanning kan geen kwaad, de band klonk er alleen maar snediger door. Heel wat volk lag neer in het gras om te luisteren, slechts enkele die-hardfans stonden rechtop aan het podium: een achttal kleine koters, elk met een beschermende neongroene koptelefoon op.
De gijzeling van Stijn Meuris
Het optreden van BRNS was onze eerste kennismaking met Deep In The Woods in het daglicht, en het bracht het beste in het festival naar boven. Niet alleen tijdens BRNS, maar tot zonsondergang dansten kinderen en volwassenen in het gras. Anderen bakten in de blakende zon, terwijl de geur van twee varkens aan het spit – bedoeld voor een vreetpartij straks – het gevoel van een familiebarbecue creëerde. Verfrissing werd gevonden in de schaduw, of in de vorm van een ijskoffie.
Wij zochten verkoeling in één van de meer afgelegen gebouwen op het natuurdomein. Wrong place, wrong time, bleek al snel: Stijn Meuris stormde binnen, sloot de uitgangen af, en gijzelde ons anderhalf uur lang met een try-out van zijn voorstelling Tirade, half stand-upcomedy, half politieke aanklacht. Stijn – ‘was dat geen muzikant?’ Meuris stak de draak met politici, maar ook met de Duitsers, de media, en met Deep In The Woods zelf, dat hij vergeleek met een communistisch kampement. Op de beste momenten ging hij meta, en wijzigde hij zijn tekst ter plekke op zijn laptop, luidop. De rode draad van zijn tirade? Het plan om federaal minister van Financiën Johan Van Overtveldt te ontvoeren. De reden daarvoor zult u zelf moeten uitzoeken, wanneer Meuris met zijn officiële tour begint. Tip: het heeft iets met beton te maken.
Goed fout
Vijfhonderd meter verder en een heerlijke wrap later, zagen we L’Impératrice, uit Parijs, aan het hoofdpodium songs spelen die deden denken aan Bon Voyage Organisation, de afsluiter van gisteren. Opnieuw waren de kernwoorden Frans, disco, en kitsch. Maar L’Impératrice durfde nog een stapje verder te gaan. Hun garderobe was geweldig fout: alle zes hadden hetzelfde blitse, groen-goudkleurige hemd aan, en de zangeres had haar witte sokken tot aan haar knieën opgetrokken. Én er was nu en dan sprake van synchroon dansen. Qua kwaliteit: de band zette meer in op melodie dan Bon Voyage Organisation, waardoor de songs deze keer wel bleven hangen. Alleen de instrumentale stukken bleken soms te repetitief. Verzoekje voor de volgende keer: sandalen en witte kousen.
Next up: Condor Gruppe, zeven rasmuzikanten met leden van onder meer Flying Horseman en Creature With The Atom Brain. Ze brachten hun interpretatie – lees: een verwoestijning met broeierige blazers en gitaren – van hoogtepunten uit Moondogs oeuvre. Wie is Moondog? Niet die juniorband van Stef Kamil Carlens, wel een mythisch figuur die creatief piekte tussen 1950 en 1970. Moondog was blind sinds zijn zestiende door de ontploffing van een dynamietstaaf, en in New York liep hij vrijwel altijd uitgedost in een Viking-tenue rond. Plus, de man kon componeren, zo liet Condor Gruppe horen in explosieve songs als Bird’s Lament en Frog Bog.
Benny zingt
“Hallo, leuk, ik ben Benny, en ik ga voor jullie zingen.” Na Condor Gruppe begon wie anders dan Benny Sings eraan. Zingende Benny droeg een bril, een knullig rood pak en witte basketsloefkes. Maar niemand die zich nog aan die outfit stoorde eens hij begon te zingen. Zijn stem klonk lichtjes benepen: fragiel, maar gecontroleerd. Er zat melancholie in, die in combinatie met een sexy sax, een jazzy piano, een funky bas, en hiphopbeats, opzwepend werkte. Het was dan ook een statement om zonder drummer op het podium te staan en een drummachine al het werk te laten doen. De beats waren dan wel ontleend aan hiphop, Benny Sings deed er iets intiems mee.
Zijn set was de beste van Deep In The Woods tot dusver. Geen wonder dat er protest uitbrak toen de Nederlander al na driekwartier van het podium af moest. Zijn tijd zat er officieel op, en de roadies begonnen al af te ruimen. Toch wist het publiek nog een bisnummer af te dwingen. Made us wonder: waarom heeft Benny Sings zo weinig weerklank in België? Meer nog: waarom was dit zijn eerste Belgische show ooit, terwijl de Nederlander al sinds 2003 bezig is en al verschillende keren in Amerika en Japan speelde? Blij dat wij ‘m eindelijk hebben leren kennen, via songs als Beach House en Big Brown Eyes.
CloClo leeft
Claude François, is die niet dood? Nope, hij gaat nu gewoon door het leven als Pascal Deweze. De spilfiguur van wijlen Metal Molly, Sukilove en Broken Glass Heroes eerde met veel passie zijn jeugdheld, een icoon van de Franse variété. U dacht bij Claude François ’69 aan minder kuise dingen? Weet dan: die soixante-neuf staat voor het jaar waarin CloClo, toch volgens Deweze, op het toppunt van zijn kunnen was. Door de focus op die vroege periode was de set eerder gedreven dan commercieel.
Zelden zagen we een coverband als CloClo ’69. Ja, de uitvoeringen bleven grotendeels trouw aan de originelen. En ja, Claude François was geen Gainsbourg of Sinatra. Maar volgens Deweze draaide CloClo’s muziek rond levensvreugde, en dat was er in overvloed op Deep In The Woods, waar Deweze ondersteund werd door negen muzikanten onder wie bassist Nicolas Rombouts (Dez Mona en Guido Belcanto) en twee Clodettes, zangeressen met ingestudeerde danspasjes. Ze zetten een wall of sound neer waar Phil Spector trots op zou zijn.
Het publiek smulde ervan. De danspasjes van de Clodettes werden gretig overgenomen, en de hits werden luidkeels meegezongen. En hits waren er genoeg, waaronder Alexandrie, Alexandra, en verfransingen van Barry Ryans Eloise en The Four Tops’ Reach Out I’ll Be There. Dewezes stem droeg het optreden. Hij was bezield, op het randje van bezeten. Ook anno 2016 nog een waardige headliner, die CloClo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier