De meeste mensen gaan naar een festival om eens goed de bloemetjes buiten te zetten. Maar wat moet een mens in ’s hemelsnaam met de muurbloempjes van Daughter? Het Britse indiefolktrio legt in zijn songs zoveel emotionele trauma’s bloot, dat je geneigd bent snel een dekentje te laten aanrukken.
What’s the fuzz?
Broos ligt soms beter in de markt dan boos. Want wat is er fijner voor een ordinaire sukkel zoals u en ik dan vast te stellen dat onze muzikale helden óók sukkels zijn? Lieden met angsten en twijfels, die hun leven net zo min onder controle hebben als wij. Eén en ander verklaart de populariteit van Daughter, het creatieve vehikel van zangeres-gitariste Elena Tonra en gitarist Igor Haefemi. Hun cd’s ‘If You Leave’ en ‘Not to Disappear’ stonden vol in reverb gedrenkte droompop, sfeerrijke postpunk en transparante shoegaze, waar ook wij de neus niet voor ophalen. Na het prachtige concert van Daughter, eerder dit jaar in de Brusselse AB, hadden wij zelfs al een aanvraag tot adoptie ingediend.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Wel, de verstilde mijmeringen van Daughter werken beter in een zaal dan in een reusachtige tent, zoveel is zeker Je laat nu eenmaal liever je hartspier masseren op een plek die enige intimiteit garandeert, dan op een wei vol nerveuze Rode Duivelsfans, waar de geur van modder en braadworsten je neusgaten teistert. Daughter speelde in Werchter even sfeerrijke als transparante liedjes die het ene moment in desolate schoonheid baadden, het andere in banaal zelfbeklag ontaardden.
Net om die laatste reden zaten er enkele dipjes in de set. Terwijl ze “I’m sorry if I smile” zong, drong het tot Tonra door hoe absurd die zin in een festivalcontext wel klonk, en moest ze zichtbaar moeite doen om het niet uit te proesten. Maar wanneer de groep erin slaagde haar tristesse op een wat energiekere manier te verpakken viel er weinig op af te dingen. Vooral met ‘Youth’ raakte Daughter een gevoelige snaar bij het publiek. De fans prevelden de woorden mee alsof ze er, naast boze geesten, ook de weergoden mee konden bezweren. We hebben dus maar meegedaan. Je weet nooit waar het goed voor is.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Het moment waarop Elena Tonra, ondanks zichzelf, begon te glunderen omdat ze overspoeld werd met golven van liefde uit het publiek.
