Midden in het drukste festivalweekend van het jaar gingen wij vrijwillig in het pluche van een bloedhete Elisabethzaal plakken.
Zo’n 41 jaar geleden stonden David Crosby, Stephen Stills en Graham Nash samen met Neil Young op het podium van het Woodstock Music and Arts Festival, misschien niet het eerste maar wel één van de meest legendarische festivals aller tijden en nog steeds een referentie voor al wie al eens op een weide rondwaart. De heren spelen nog steeds in open lucht – zo delen ze op Bospop in Nederland het podium met onder meer John Fogerty – maar in Vlaanderen was blijkbaar geen enkele organisator geïnteresseerd (of bereid om genoeg geld op te hoesten) en dus werden ze gisteren in de snikhete Elisabethzaal neergepoot. Jammer maar helaas.
“I think you should introduce the concept of air conditioning. I think you’ll find you like it,” grapte Crosby, en als om ons een beetje te treiteren trapte de band zijn set af met ‘Woodstock’. Meteen was te horen dat hoewel de stembanden van de groepsleden hier en daar natuurlijk een beetje rafelen (vooral bij Stills, die ook moeilijk articuleerde), ze samen nog steeds prachtig klinken. Mede dankzij de sterke, gedienstige begeleidingsband (met enkele toetsenisten die er samen voor zorgden dat de fantastische orgelklanken eens niet verzopen in het gitaargeweld) kregen we daarom superieure, verfrissende versies te horen van de klassiekers uit hun eerste twee platen.
Daarnaast werden er naar hartelust pareltjes geplukt uit de soloplaten van de leden (eervolle vermelding voor ‘Military Madness’ van Nash en ‘Love the One You’re With’ van Stills) en uit de back catalogue van generatiegenoten als Bob Dylan, The Allman Brothers, The Who, The Beatles, The Stones en natuurlijk ook Neil Young en Buffalo Springfield. Vaak is het brengen van dergelijke covers een manier om makkelijk te scoren en dus een vrij vervelende fase in een concert van een oude band die je vooral eigen nummers wil horen spelen, maar bij Crosby, Stills & Nash ligt dat anders: dankzij de vindingrijke samenzang en de bescheiden instrumentatie onderdruk je de neiging om mee te zingen en spits je de oren om te horen hoe de heren onverwoestbare klassiekers als ‘Norwegian Wood’ en ‘Girl from the North Country’ naar hun hand zetten.
Het concert eindigde met ‘Almost Cut My Hair’, eerder al luidkeels aangevraagd vanuit de zaal, en het schouwspel dat daarna plaatsgreep maakte verder duidelijk wat een concert van Crosby, Stills & Nash nog steeds zo goed maakt: in plaats van als een gelikte concertmachine in de coulissen te verdwijnen in afwachting van de bisronde bleven de heren ongedwongen op het podium rondhangen en wisselden ze schouderklopjes uit alvorens ons met ‘Love the One You’re With’ en ‘Teach Your Children’ met een duidelijke boodschap huiswaarts te sturen. Het is duidelijk dat deze drie mannen na al die jaren geheel op hun gemak zijn op het podium en bij elkaar en die ongedwongen, spontane aanpak, die zo vaak ontbreekt bij andere bands van die leeftijd, maakt hun concerten uniek. “Come and see us again,” zei Nash vlak voor hij afging, als was hij een debutant van vooraan de twintig. Zo mogen we het horen.
Tim Vernimmen
Setlist: Woodstock / Military Madness / Long Time Gone / Bluebird / Marrakesh Express / Southern Cross / In Your Name / Long May You Run / Déjà Vu / Wooden Ships / Helplessly Hoping / Norwegian Wood / Midnight Rider / Girl from the North / Ruby Tuesday / Guinnevere / Delta / Cathedral / Our House / Behind Blue Eyes / Rock ’n Roll Woman / Almost Cut My Hair / ENCORE / Love the One You’re With / Teach Your Children
