Counting Crows @ AB: Gevarieerde set, met kippenvelmomenten

Na een carrière die al ruim twee decennia omspant, scoren Counting Crows niet erg hoog meer op de hipstermeter. Dat neemt niet weg dat hun ‘classic rock’-variant nog altijd aftrek vindt. Ook in Brussel, waar ze twee uur op het podium stonden, mochten de Californiërs weer aantreden voor een vol huis.

Met het verrassend vitale ‘Somewhere Under Wonderland’ brachten Counting Crows onlangs, voor het eerst sinds zeven jaar, weer een nieuwe plaat met eigen nummers uit. Die wordt nu, zonder veel poespas, her en der live voorgesteld en visuals of andere showelementen komen daar niet aan te pas. Bij het rootsy septet uit Berkeley draait alles om de muziek die, ten tijde van zijn twintig jaar oude debuut ‘August and Everything After’ ,wel eens met R.E.M en The Band werd vergeleken. Na een veelbelovende start dreigde de groep zich omstreeks de eeuwwisseling in stilistisch opzicht een beetje vast te rijden, maar het gezelschap wist wereldwijd toch maar lekker twintig miljoen platen te verkopen. Intussen nam het ruimschoots de tijd om zich te herbronnen en dat straalde ook af van zijn gevarieerde concert in de AB.

Tijdens de huidige toernee van Counting Crows valt alvast op dat de setlists avond na avond grondig van elkaar verschillen. De songs uit de nieuwe cd vormen er weliswaar de ruggengraat van, maar voor de rest kan het alle kanten uit. De muzikanten doen er blijkbaar alles aan om de routine tegen te gaan en dat siert hen. Zo diepten ze in de AB plots het broeierige ‘Ghost Train’ op, een nummer -beetje bluesy, gelardeerd met oriëntaals aandoende psychedelica- dat ze al in geen jaren meer hadden gespeeld.

De groep betrad het podium op de tonen van Bill Withers’ ‘Lean On Me’ en greep meteen naar de keel met ‘Round Here’, een van die getormenteerde songs waar de inmiddels vijftig jarige voorman Adam Duritz een patent op lijkt te hebben. Duritz -bril, dreadlocks, een souvenir-t-shirt van David Bowies ‘Ziggy Stardust’-tournee uit 1972- portretteert in zijn literaire stream of consciousness-teksten vaak gehavende, vereenzaamde personages en geeft hen op het podium elk een eigen stem, net zoals een acteur dat zou doen. Zijn gezellen produceerden intussen een organische folkrocksound, waarin de nadruk lag op de gitaren (er werden drie stuks in stelling gebracht!) en keyboards.

Kippenvel

Goed, een concert van Counting Crows bevat vandaag niet meer zoveel kippenvelmomenten als twintig jaar geleden, maar ze wáren er wel. De heren toonden zich op hun best in druilerige pianoballads zoals ‘Colorblind’, onlangs nog te horen in ‘Mommy’, de film van de jonge Canadese cineast Xavier Dolan die in Cannes de prijs van de jury kreeg, of ‘Possibility Days’. Maar de Crows wilden in Brussel evengoed bewijzen dat ze een energieke rock-‘n-rollband zijn. Vandaar de scheurende gitaren in ‘Come Around’ en het naar Lynyrd Skynyrd verwijzende ‘Scarecrow’. De countryrocker ‘Start Again’ deed, door zijn meerstemmige harmonieën, een beetje aan The Eagles denken, terwijl ‘Omaha’, met de accordeon van Charlie Gillingham als blikvanger, ook door de toeschouwers uit volle borst werd meegezongen.

Tussendoor serveerden Counting Crows enkele luchtige, opgewekte liedjes, type ‘Cover Up the Sun’ (over de mardi gras in New Orleans), het potige ‘Earthquake Driver’ (“A song about a big fucker”, dixit Adam Duritz) en het van Bob Dylan geleende ‘You Ain’t Going Nowhere’, waarin de mandoline van David Immerglück en een boogie woogiepiano een frivool randje aanbrachten. De zanger genoot er duidelijk van het publiek op stang te jagen met de mededeling dat de groep verzoekjes speelde, maar dat het nu te laat was omdat de setlist al vastlag. “Wat? Hebben we ‘Miami’ nog nooit in België gespeeld? Wel, dat is pech, want vandaag zullen jullie het zeker niet te horen krijgen”. Uiteraard werd het bewuste nummer een half uurtje later alsnog ingezet. “Mijn vrienden noemen me een watje, maar ik doe het allemaal voor jullie”, bekende de zanger, wiens voordacht steeds meer gemeen blijkt te hebben met die van Van Morrison.

Hond in het kegelspel

Behalve een cover van Dylan stond er ook één van de bij ons totaal onbekende Coby Brown op het programma. “This is a song about being fucking nuts”, vertelde Duritz over ‘Hospital’. “Noem mij maar gerust een expert ter zake. Gek dus dat ik dit nummer niet zelf heb geschreven”. Dat de Crows uit prima muzikanten bestaan, is al langer geweten. Jammer dus dat de groep af en toe naar stadionrock neigde en in de verleiding kwam bepaalde details tot ‘bigger than life’-proporties op te blazen, terwijl ze er eigenlijk beter aan deed het klein en subtiel te houden. De grote schuldige was in dat opzicht gitarist Dan Vickrey, die meer dan één song om zeep hielp met lompe solo’s van het ‘kijk-mama-zonder-handen’-type.

Het was dus een verademing toen Adam Duritz een akoestisch kwartiertje aankondigde, want ‘God of Ocean Ties’ klonk tenminste sober, ook al had het iets te dicht tegen ‘Dust in the Wind’ van Kansas aan gelegen. Vervolgens werd, ten behoeve van de zanger, een buffetpiano aangerold, met het oog op de southern soulballad ‘Goodnight L.A.’ en de hit ‘A Long December’, maar ook hier was het snoeverige snarenspel van Vickrey de hond in het kegelspel.

De bisronde werd ingeleid met ‘Palissades Park’, een epische suite die ons telkens weer aan ‘Jungle Land’ van Bruce Springsteen doet denken en regelmatig van stijl en tempo veranderde. ‘Rain King’ gaf nog eens aanleiding tot geestdriftige koorzangen uit de zaal en met het slaapliedje ‘Holiday in Spain’ namen de Crows afscheid van het AB-publiek. Dat de groep het zich kon veroorloven haar grootste hit, ‘Mr. Jones’, zomaar aan de ketting te houden zonder dat de fans er over morden, zegt veel. Na afloop zagen we alleen maar tevreden gezichten. “See you next summer”, zei Adam Duritz nog, voor hij in de coulissen verdween. Rock Werchter? De Lokerse Feesten? Het speculeren kan beginnen.

DE SETLIST: Round Here / Scarecrow / I Wish I Was A Girl / Cover Up The Sun / Hospital / Colorblind / Ghost Train / Start Again / Omaha / Possibility Days / Come Around / You Ain’t Going Nowhere / Miami / God Of Ocean Tides / Goodnight L.A. / Le Ballet d’Or / Earthquake Driver / A Long December / Ordinary Girl // Palissades Park / Rain King / Holiday In Spain.