De AB ruimde plaats voor twee begenadigde songwriters uit de VS die er niet voor terugschrikken hun muziek in haar meest uitgepuurde vorm te presenteren: Conor ‘Bright Eyes’ Oberst en Simone Felice.
DA GIG: Conor Oberst en Simone Felice in AB, Brussel op 30/1.
IN EEN ZIN: Zowel Felice als Oberst bewees in Brussel dat een goede song ook met spaarzame middelen tot leven kan worden gebracht.
HOOGTEPUNTEN (Oberst): ‘First Day of My Life’, ‘Lenders in the Temple’, ‘Lua’, ‘White Shoes’, ‘Shell Games’, ‘Waste of Paint’…
DIEPTEPUNTEN: de afwezigheid van ‘Milk Thistle’.
BESTE QUOTE van Conor Oberst: “Ik heb een bijzondere band met Brussel. Het was de eerste Europese stad waar ik ooit mocht komen spelen. Altijd fijn weer even terug te zijn.”
De AB ruimde plaats voor twee begenadigde songwriters uit de VS die er niet voor terugschrikken hun muziek in haar meest uitgepuurde vorm te presenteren. Conor Oberst rakelde vooral zijn verleden met Bright Eyes op, maar Simone Felice hoefde voor hem beslist niet onder te doen.
Rootsmuziek die echt iets vertelt en ontdaan is van alle overtollige ornamenten: daar was het de organisatoren dit keer om te doen. Conor Oberst (32), een wonderkind uit Nebraska dat al een discografie van ruim een dozijn langspelers kan voorleggen, is inmiddels populair genoeg om de concertzaal vol te krijgen en dus maakte hij van de gelegenheid gebruik om ook zijn vriend en collega Simone Felice bij een ruimer publiek te introduceren.
De laatst genoemde maakte tot enkele jaren geleden als drummer en zanger deel uit van The Felice Brothers, maar kreeg met zware gezondheidsproblemen te kampen, waardoor hij het tijdelijk wat rustiger aan moest gaan doen.
Hij publiceerde de indrukwekkende roman ‘Black Jesus’, over een soldaat die getraumatiseerd en blind van het slagveld terugkeert, en bracht enkele maanden geleden een voortreffelijke solo-cd uit. In Brussel liet hij zich bijstaan door zangeres en violiste Simi Stone, met wie hij eerder al samenspeelde in The Duke and the King.
Met die band nam hij voor het eerst ‘If You Ever get Famous’ op, dat in de AB op de setlist prijkte. Maar ook verhalende liedjes als ‘The New York Times’, ‘Don’t Wake the Scarecrow’ en het van Bob Dylan geleende ‘I Shall be Released’ gaven aan dat er een getalenteerde muzikant op het podium stond. “Koop zijn plaat”, suggereerde Oberst later. “Ze is iedere euro ruimschoots waard.”
Rafelig
Ook het publiek leek het met die stelling eens te zijn, al was het toch vooral gekomen voor de man die zich tijdens het eerste decennium van de 21ste eeuw vermomde als Bright Eyes, het muzikale alter ego waarmee hij lofi, Americana, rock, folk en country op een vaak experimentele manier met elkaar in botsing bracht. Naarmate de tijd verstreek werd zijn werk steeds organischer en vanaf 2008 ging Conor Oberst ook platen maken onder zijn eigen naam.
Hoewel hij een poosje toerde met The Mystic Valley Band, werd hij dit keer in de AB solo aangekondigd. Alleen bleek dat niet helemaal te kloppen. Goed, de artiest sneed zijn set in zijn eentje aan op elektrische gitaar met ‘Hundreds of Ways’, waarin hij zich als een rafelige, slordige versie van de jonge Dylan manifesteerde, en gooide er een knap, folky ‘First Day of My Life’ achteraan, maar vanaf ‘Arienette’ kreeg hij, afwisselend op piano, vibrafoon en leadgitaar, ruggensteun van Ben Brodin. Later op de avond zou hij ook enkele keren beroep doen op de stem en het vioolspel van Simi Stone.
Conor Obersts optreden was een aardige bloemlezing uit oud en nieuw werk, waarbij de nadruk lag op het oeuvre van Bright Eyes. Daarbij ging de zanger vrij ver terug in de tijd: er stonden zelfs twee nummers uit ‘Lifted” (2002) en één uit ‘Fevers and Mirrors’ (2000) op het menu. Tussendoor diste Oberst, met een uitgestreken gezicht, geestige tot absurdistische adekdotes op. “Dit is voor mij geen normale situatie”, monkelde hij. “Normaal speel ik met een band, scheer ik met een touw over het publiek en komen Britney en Chris Martin mee feesten.”
Monsters of Folk
Uit de recente platen die zijn eigen naam dragen plukte hij sterke songs als ‘Ten Women’ (“over een wiskundig probleem”), ‘White Shoes’ (“over een meisje dat zoveel macht over me had dat ze erin slaagde mij onvoorstelbare dingen te laten doen”), ‘Cape Canaveral’ en het bijbels geïnspireerde ‘Lenders in the Temple’.
Conor Oberst probeerde ook twee gloednieuwe liedjes uit: het bespiegelende ‘Night at Lake Unknown’ en het ietwat sentimentele, voor de soundrack van de film ‘Writers’ bedachte ‘You Are Your Mother’s Child’. Met ‘Map of the World’ lichtte hij dan weer een nummer uit het repertoire van Monsters of Folk, een bandje dat hij enkele jaren geleden vormde met Jim James, M. Ward en Mike Mogis.
Uiteraard werden publieksfavorieten zoals ‘Shell Games’ en ‘Ladder Song’ niet vergeten. ‘Lua’ werd voor de gelegenheid in een duet met Simi Stone getransformeerd, terwijl het traag voortstrompelende ‘Laura Laurent’ voorzien werd van een uitbundige ‘la-da-da’-finale. Oberst sprong zelfs de zaal in om de toeschouwers ertoe aan te moedigen een stukje mee te zingen. ‘At the Bottom of Everything’ en het met noisegitaar doorspekte ‘An Attempt to Tip the Scales’ klonken behoorlijk stevig en gedreven. In ‘Make War’, met een vocale gastrol voor Simone Felice’, trok Oberst daarentegen volop de countrykaart.
De man zong niet altijd even toonvast en niet al zijn nummers klonken even dwingend, maar de nijdige toon waarop hij het surrealistische ‘Waste of Paint’ de zaal inspuwde, dwong niettemin ontzag af. Misschien dat Conor Oberst zich bij momenten iets te veel aan woordenkramerij bezondigde, maar we blijven benieuwd naar wat zijn volgende artistieke stap zal zijn.
Dirk Steenhaut
CONOR OBERST SETLIST: Hundreds of Ways / First Day of My Life / Arienette / Cape Canaveral / Ten Women / Lenders in the Temple / Classic Cars / Lua / Ladder Song / Night at Lake Unknown / At the Bottom of Everything / White Shoes / Map of the World / Laura Laurent // An Attempt to Tip the Scales / Make War / Waste of Paint.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier