Chelsea Light Moving @ Trix: Eerbaar zoethoudertje

Sonic Youth staat tijdelijk op non-actief, maar de (ex-)leden blijven niet bij de pakken zitten. Chelsea Light Moving hield in Trix de herinnering aan de invloedrijke gitaarnoiseband méér dan levend.

Sonic Youth staat door de echtscheidingsperikelen van Thurston Moore en Kim Gordon tijdelijk op non-actief, maar de (ex-)leden blijven niet bij de pakken zitten. Chelsea Light Moving hield in Trix de herinnering aan de invloedrijke gitaarnoiseband alvast méér dan levend.

“Hallo, wij zijn Chelsea Light Moving, we komen uit Antwerpen en zijn blij hier te zijn”, grapte Thurston Moore, toen hij het podium opstapte. Daarmee zette hij de toon voor de rest van de avond, want het concert van zijn nieuwe band verliep in een even nonchalante als ontspannen sfeer. Moore, goedlachs en op zijn 54ste nog altijd opvallend jongensachtig, leek een verjongingskuur te hebben ondergaan en kon tijdens het concert duidelijk zijn lol niet op.

Met zijn huidige band speelt hij in bescheidener zalen dan met Sonic Youth en die schaalverkleining lijkt hem deugd te doen. Na twee melancholische, in hoofdzaak akoestische soloplaten heeft hij weer zin om een beetje lawaai te maken, en dat doet hij met gelijkgestemden als gitarist Keith Wood (Hush Arbors), bassiste Samara Lubelski (Jackie-O-Motherfucker) en drummer John Moloney (Sunburned Heart of the Man). Toch bestaat er geen twijfel over wie de lakens uitdeelt. Thurston Moore is de dirigent en de anderen stellen zich volledig ten dienste van de songs die hij aandraagt.

Chelsea Light Moving ontleent zijn naam aan de verhuisfirma waarmee de componisten Steve Reich en Philip Glass tijdens de late jaren zestig hun studio-opnamen financierden. De rauwe, energieke sound van de groep is rechtlijniger dan die van Sonic Youth en knoopt nog het meest aan bij die van ‘Psychic Hearts’, Moores eerste soloplaat uit 1995.

Superieur gerammel
Vanaf opener ‘Frank O’Hara Hit’, over een New Yorkse dichter die aan zijn einde kwam toen hij door een ‘dune buggy’ omver werd gereden, grossierde Chelsea Light Moving in superieur gerammel met de volumeknop op tien. In ‘Empires of Time’, dat werd opgedragen aan Roky Erickson van The 13th Floor Elevators (een pionier van de psychedelische rock die aan zijn gulzige gebruik van geestesverruimende middelen een ernstige geestesziekte overhield), liet vooral de drummer zich gelden. Moloney, uiterst behendig met de sticks, herinnerde in visueel opzicht meer dan eens aan Animal uit The Muppet Show. Het contrast met de onverstoorbare, lichtjes onderkoelde Lubelski kon dus nauwelijks groter zijn.

‘Sleeping Where I Fall’ en ‘Alighted’ waren allebei rock-‘n-roll op het scherp van de snee: atonaal, explosief en gedomineerd door wild zigzaggende gitaren waaruit echo’s uit het werk van The Stooges, no wave en de noise-symfonieën van Glenn Branca en Rhys Chatham opkringelden. Het was de eerste, maar zeker niet de laatste keer, dat we in de songs de logheid van Black Sabbath herkenden.

‘Lip’ was rechttoe rechtaan hardcore punk, door Moore aangekondigd als “een protestsong”, al was niet meteen duidelijk tegen wàt. De set bereikte een climax met Burroughs, waarin Moore en Wood hun gitaren rücksichtlos uit de bocht deden vliegen. ‘Groovy & Linda’, over een stel hippies dat tijdens de Summer of Love brutaal werd vermoord in de East Village, was dan weer één en al onderhuidse dreiging.

Tussendoor diste Thurson Moore allerlei verhaaltjes op over Liza Minnelli, drugs, alcohol of James Williamson, de gitarist van Iggy & The Stooges, die de riff van ‘Search and Destroy’ blijkbaar enkel kon spelen met behulp van een valse vingernagel.

De meeste nummers uit de set waren afkomstig uit het titelloze debuut van Chelsea Light Moving, dat in maart verscheen. Toch stonden er ook al enkele nieuwe songs op het menu. Het gedreven kinkende ‘The Ecstasy’ was een op muziek gezet gedicht van John Donne, een Engelse metafysische dichter uit de zeventiende eeuw. ‘Sunday Stage’ en ‘No Go’ van hun kant, deden met hun staccato ritmen, vrij minimalistisch en repetitief aan.

Slechts één gitaar
Opvallend was wel dat Thurston Moore, die vroeger na iedere song van instrument wisselde, dit keer de hele set lang dezelfde gitaar bespeelde. Er werd nauwelijks geëxperimenteerd met uiteenlopende tunings, waardoor de muziek minder rijk aandeed. En ook al viel er op het snarenspel van Keith Wood niets aan te merken, zijn bijdragen klonken niet half zo uitdagend als die van Lee Ranaldo bij Sonic Youth.

Tijdens de enige bis, het uit ‘Psychic Hearts’ gelichte ‘Staring Statues’, hanteerde Samara Lubelski een schrapende viool. Helaas werd het nummer ontsierd door een al wat oudere toeschouwer die, duidelijk na een biertje teveel, het podium kwam opgestormd, zelfs even op Thurston Moores gitaar mocht rammen en zichzelf drie minuten lang onsterfelijk belachelijk maakte. Wanneer je een idioot een microfoon in de handen duwt is het hek uiteraard helemaal van de dam, maar de groep liet het niet aan haar hart komen. Het zei iets over de ‘whatever’-attitude waarmee de muzikanten hun concert afwerkten.

Een onvergetelijke avond was het zeker niet, maar Thurston Moores sound blijft hoe dan ook uniek. Leuk dus hem nog eens als een echte kwajongen op de snaren tekeer te zien gaan. Of Chelsea Light Moving ooit zo belangrijk zal worden als Sonic Youth en een even lang leven beschoren is, valt te betwijfelen. Maar bij gebrek aan ’the real thing’, is dit kwartet, zo stelden we vast in Trix, een eerbaar zoethoudertje.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Frank O’Hara Hit / Empires of Time / Sleeping Where I Fall / Alighted / Lip / Burroughs / Groovy & Linda / The Ecstasy / Sunday Stage / No Go // Staring Statues.

Lee Ranaldo, die andere sleutelfiguur van Sonic Youth, concerteert op 15 juni in Zaal België in Hasselt.