Céline Dion @ Sportpaleis: publiek rouwproces tussen vervoering en verveling

Céline Dion in Antwerpen © Freya Goossens Photography
Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

De volle maan buiten hielp niet om het Canadese podiumbeest te ontketenen: haar eerste concert in Antwerpen stond vrijwel volledig in het teken van haar betreurde echtgenoot en het Franstalig chanson.

DA GIG: Céline Dion in het Sportpaleis in Antwerpen op 20 juni.

IN EEN ZIN: Een onevenwichtig concert met indrukwekkende vocals en verrassend weinig bombast, waarbij de gastvrouw en de setlist jammer genoeg een aanzienlijk deel van het publiek verwaarloosden.

HOOGTEPUNTEN: ‘Je Crois Toi’, een medley met ‘Love Can Move Mountains’ en ‘River Deep Mountain High’, en ‘My Heart Will Go On’.

DIEPTEPUNTEN: ‘Purple Rain’.

QUOTE: geen.

Niet alleen Adele laat vlot twee keer het Sportpaleis volstromen. Hetzelfde doet deze week ook Céline Dion. Het helpt dat de Canadese zangeres tot 2019 een artist in residence is in het Caesars Palace in Las Vegas en dat het al van 2013 geleden is dat Europese fans haar aan het werk konden zien. In Parijs, de andere stad die Dion de komende weken aandoet, gaat de AccorHotels Arena in Bercy zelfs negen keer voor de bijl – een straffe prestatie voor iemand wiens laatste studio-album Loved Me Back To Life alweer van 2013 dateert en wiens recente single ‘Encore Un Soir’ – de voorloper van een nieuw Franstalig album in augustus – enkel in Frankrijk de top van de hitlijst bereikte.

Op de Amerikaanse en Britse markt zijn haar laatste echte hits zelfs nog van oudere datum: het met R. Kelly opgenomen ‘I’m Your Angel’ (1998), ‘That’s The Way It Is’ (1999) en ‘A New Day Has Come’ (2002). De wereldwijde monsterhit ‘My Heart Will Go On’ uit de Titanic-soundtrack (1997) maakte van de inmiddels 48-jarige Dion dan mee de meest succesvolle Canadese artieste aller tijden, ze wist het nooit meer te evenaren.

Winst en verlies

Op professioneel vlak gaat het de vijfvoudige Grammywinnaar niettemin voor de wind. Dankzij meer dan tweehonderd miljoen verkochte platen en de weldra duizend shows in Las Vegas – de meest succesvolle residency show aller tijden deed ook Elton John, Rod Stewart, Cher en Britney Spears naar een vaste stek zoeken – staat Dion sinds kort op de jaarlijkse lijst van rijkste self-made vrouwen van Forbes. Met een netto waarde van naar schatting 380 miljoen dollar eindigt ze op de 37ste plaats, eentje boven haar idool Barbra Streisand en ver boven Beyoncé, die met 265 miljoen dollar op de 56ste plaats strandt.

Mogelijk prijkt de showgirl volgend jaar zelfs nog een trapje hoger: na haar belangen in restaurantketen Nickels en een golfclub en een in 2003 gelanceerde parfumcollectie, tekende Dion onlangs een uitgebreide deal met licentie-onderneming Epic Rights. Die zal de komende jaren onder meer interieurspullen, beautyproducten en kleding met haar naam afleveren.

Toch stond het buiten kijf dat de avond grotendeels in het teken zou staan van het privéleven van de zangeres. In januari overleed haar echtgenoot en manager René Angélil immers aan kanker. Zijn aandeel in haar succes valt moeilijk te overschatten: Angélil nam in 1981 een hypotheek op zijn woning om het eerste album (La Voix Du Bon Dieux) van de toen 13-jarige kindster te financieren. Hij was het ook die haar imago bijstuurde met het oog op een internationale doorbraak, haar naar de tandarts en de Engelse les stuurde en zijn protégé met gerenommeerde schrijvers en producers omringde.

De (aanvankelijk stilgehouden) romantische relatie tussen Dion en haar 26 jaar oudere manager leidde in ’91 tot een verloving, en in ’94 tot een live op tv uitgezonden huwelijk in de Notre-Dame Basilica in Montréal. Dezelfde kerk waar Angélil eind januari een staatsbegrafenis kreeg.

Soberheid

Voor de fans is Dions terugkeer naar de Europese concertpodia dan ook een extra emotionele bedoening. Toen ze om kwart voor negen in het donker a capella de toepasselijke regels “Ne t’en fais pas, j’ai confiance. Tout ira bien tu le sais. Puisqu’à la fin, où tu vas, je vais” zong uit ‘Trois Heures Vingt’, een nummer uit 1984 dat ook Angélils begrafenis inleidde, volgde meteen een staande ovatie. De volgspot toonde een zichtbaar ontroerde Dion, die na oorverdovend applaus echt van wal stak met ‘Encore Un Soir’. Geschreven door Jean-Jacques Goldman, de Fransman die haar ook hits als ‘Pour Que Tu M’aimes Encore’ (1995) bezorgde.

“De kinderen en ik zijn ok”, stelde de zangeres het publiek gerust. “Miljoenen mensen maken hetzelfde mee”. Waarna ze meteen aankondigde dat haar sobere outfit – een zwart broekpak en een lange met kant afgewerkte blouse – de enige van de avond zou zijn. “Ik wil elke seconde van jullie aanwezigheid genieten”.

Soberheid en verfrissende ingetogenheid kenmerkten ook het eerste handvol nummers, met zachte, eveneens door Goldman geschreven liefdesliedjes als ‘Je Crois Toi’ en ‘Et Je T’aime Encore’. De hoofdrollen in het 29 man sterke orkest gingen daarbij naar de pianist en de vijftien strijkers – een aangename en verrassend beheerste start voor een artieste die ondertussen synoniem is met theatrale emotie en overdaad.

Veel toeters en bellen heeft de mezzosopraan trouwens niet nodig: haar stem klinkt nog steeds als een klok en bereikt moeiteloos de hoogste noten. Ook qua podiumervaring en présence geeft Dion veel concurrenten het nakijken. Hydraulische liften en andere poespas liet de ster dan ook achterwege, al hadden enkele visuele effecten zeker niet misstaan. Grote videoschermen en een batterij lichteffecten zijn in een zaal als het Sportpaleis dan efficiënt, de beelden van desolate landschappen en grafische elementen op de achtergrond waren zo interessant als behangpapier. Halverwege de twee uur durende show hadden we het kleurrijke, maar statische podium dan ook gezien. Een afgeslankte opstelling met een zestal muzikanten in de tweede concerthelft – bedoeld om de sfeer van de huiselijke repetities in Dions kinderjaren op te roepen – kon om dezelfde reden niet helemaal overtuigen.

Navelstaarderij

Een groter probleem was de setlist. De artieste wilde voor de gelegenheid ook minder bekende nummers brengen, wat ze na ‘Pour Que Tu M’aimes Encore’ ten overvloede deed. Een krachtig midtempo nummer als ‘Terre’ en de tragische symboliek van het van Québecs monument Robert Charlebois geleende ‘Ordinaire’ (“Il faut que je pense à ma carrière, je suis une chanteuse populaire”) hielden de aandacht vast, maar bij ‘Le Vol D’un Ange’ en een medley met onder meer ‘Apprends-moi’ en ‘Tous Les Secrets’ sloeg toch de verveling toe. Zo makkelijk de zaal opveerde bij een handvol grote hits, zo afwezig leken veel toeschouwers op de tribunes bij minder bekend werk.

In tegenstelling tot de fans in Las Vegas bleven we bijvoorbeeld verstoken van meezingers als ‘Where Does My Heart Beat Now’ (1990), Dions eerste Amerikaanse hit, ‘Think Twice’ (1994), haar op een na grootste succes in de Britse charts, of ‘A New Day Has Come’ (2002), het opgewekte nummer waarmee ze na de geboorte van haar eerste kind een sabbatical van drie jaar afsloot. Ook de succesvolle Cyndi Lauper-cover ‘I Drove All Night’ (2003) en Engelstalige samenwerkingen met artiesten als Sia en Ne-Yo vielen in geen velden of wegen te bespeuren.

Het siert de zangeres dat ze gedurfde keuzes maakt en dat de setlist aansloot op de gebeurtenissen in haar privéleven. Het Franstalig chanson liet haar ook toe om meer gevoel, nuance en authenticiteit in haar vertolking te leggen, niet onbelangrijk voor een artieste die vaak een onpersoonlijke professional of een vat vol clichés genoemd wordt. In het Sportpaleis maakte ze een ontwapenend oprechte indruk. Toch rees maandagavond al gauw ook de vraag of dit lang uitgesponnen eerbetoon aan Angélil niet eerder haar eigen verwerkingsproces diende in plaats van het publiek.

Naast de setlist die voor driekwart uit Franstalig werk bestond, sprak Dion de zaal bovendien uitsluitend in haar eigen moedertaal toe. Ja, het is bekend dat de artieste het Frans genegen is – zo weigerde ze in 1990 om de Québecse Félixprijs in de categorie “Engelstalige artieste van het jaar” in ontvangst te nemen – en dat ze haar rol als cultureel ambassadeur serieus neemt. In Frankrijk werd ze in 2008 om die reden ook benoemd tot Ridder van het Légion d’Honneur. Geen enkel moeite doen om anderstalige toeschouwers tegemoet te komen neigt echter naar navelstaarderij, zeker wanneer je na elf Engelstalige albums op 25 een internationaal publiek aanspreekt en je beperkte tourschema fans tot reizen dwingt. Dat bleek ook in het Sportpaleis: niet-Franstalige “Dionistas” uit Nederland, Duitsland en andere landen kochten, verspreid over twee concerten, bijna 9500 van de 34000 beschikbare plaatsen. Mede daardoor bedroeg het aandeel van de Franstalige fans ongeveer veertig procent.

Podiumbeest

Naarmate de avond vorderde, pakte Dion meer uit met bombastisch stadiongeweld, met de bijhorende gitaarsolo’s (weinig overtuigend als de gitarist in een keurig pak steekt) en poses. ‘Tous Les Blues Sont Écrits Pour Toi’, ‘Dans Un Autre Monde’ en ‘Naziland (Ce Soir On Danse)’ kleurden te netjes binnen de lijntjes om echt te beklijven, maar vooral Prince-cover ‘Purple Rain’ was een maatje te hoog gegrepen voor de band. Een lichtpuntje was Dions eigen vocale bijdrage tijdens de gitaarsolo – weinigen doen haar zo’n duel na.

Wel geslaagd was de laatste rechte lijn naar de bisnummers: het door ‘Love Can Move Mountains’ ingeleide ‘River Deep Mountain High’ – de potige uitvoering deed je wensen dat Dion wat vaker het podiumbeest zou loslaten – en het van Queen geleende ‘The Show Must Go On’. De boodschap en theatraliteit zaten de Canadese als gegoten.

Bij de extraatjes zat er absoluut nog geen stof op ‘My Heart Will Go On’. Dion zong de classic foutloos, alsof de tijd geen vat op haar heeft, en werd beloond met de vijfde staande ovatie van de avond. Het meest treffende moment van de bissen viel echter aan het slot van de ingetogen, maar massaal meegezongen uitvoering van ‘S’il Suffisait D’aimer’. Ondanks het applaus van 17.000 toeschouwers stond de zangeres tegelijk zo eenzaam en breekbaar in de volgspot dat het tafereel toch een beetje deed twijfelen aan haar geruststellende woorden eerder op de avond. Meteen daarop verdween ze achter een grote foto waarop ze Angélil omhelst. “Muziek heelt alle wonden”, luidt een van Dions motto’s – roem en succes wellicht niet.

DE SETLIST: Intro: Trois Heures Vingt / Encore Un Soir / Je Crois Toi / Qui Peut Vivre Sans Amour / Immensité / Et Je T’aime Encore / Pour Que Tu M’aimes Encore / Terre / Ordinaire / Un Garçon Pas Comme Les Autres (Ziggy) / Medley: Because You Loved Me – It’s All Coming Back To Me Now – The Power of Love / Le Vol D’un Ange / L’Amour Existe Encore / Medley: Apprends-moi – Tous Les Secrets – Ne Bouge Pas – Valse Adieu / Tous Les Blues Sont Écrits Pour Toi / Dans Un Autre Monde / Naziland (Ce Soir On Danse) / Purple Rain / Medley: Love Can Move Mountains – River Deep Mountain High / The Show Must Go On / My Heart Will Go On / S’Il Suffisait D’aimer / Outro: Vole (a capella)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content