Hun geluid klonk herkenbaar vanaf de eerste noot en vier jaar afwezigheid had hun populariteit alvast niet aangetast. De heren van Calexico mochten hun puike nieuwe cd ‘Algiers’ dus komen voorstellen in een lang vooraf uitverkochte AB. En neen, de latinrockers stelden geen moment teleur.
DA GIG: Calexico in AB, Brussel op 19/9.
IN EEN ZIN: Met zijn geslaagde combinatie van ingetogen folkrock en aanstekelijke latin grooves verkende Calexico het grensgebied tussen feest en meditatie.
HOOGTEPUNTEN: ‘Dead Moon’, ‘Roka’, ‘Para’, ‘Hush’, ‘Alone Again Or’, ‘Two Silver Trees’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Joey Burns: “De cirkel is rond. Vier jaar geleden namen we hier in de AB een live-cd op, dus we zijn erg blij hier vanavond weer op het podium te mogen staan. Jullie geven ons ontzettend veel energie. Daar kunnen we jullie niet genoeg voor bedanken.”
Calexico is afkomstig uit Tucson, Arizona en werd zestien jaar geleden geboren toen de ritmesectie van Giant Sand besloot op eigen houtje muziek te gaan maken. En zowaar, in een mum van tijd vonden Joey Burns en John Convertino méér luisterende oren dan Howe Gelb. Wat als hobbyproject begon, zou dan ook gauw tot hoofdbezigheid worden opgekrikt. Calexico is in essentie een folkrockband met een voorliefde voor surfrock, jazz en de soundtracks van spaghettiwesterns. Wat zijn muziek echter uniek maakt, is de toevoeging van pittige stijlen uit het grensgebied tussen Californië en Mexico: música norteña, nueva canción, tejano en mariachimuziek.
In tegensteling tot wat u zou kunnen denken verwijst ‘Algiers’, de titel van de pasverschenen zevende langspeler van de groep, niet naar de hoofdstad van Algerije, maar naar de wijk in New Orleans waar de songs werden ingeblikt. Toch heeft die plek op haar muzikale ontwikkeling nauwelijks invloed gehad: van gumbofunk of swampblues valt nergens een spoor te bekennen. Zanger-gitarist Burns en drummer Convertino hebben hun bekende sound vooral verfijnd en verdiept en de bespiegelende momenten zijn dit keer iets talrijker dan de uitbundige.
Kniezwengel
In de AB presenteerde Calexico zich als een uit de kluiten gewassen septet, waarin vooral de twee trompettisten opvielen. Zij gaven de songs niet alleen een warme, Latijns-Amerikaanse toets, maar verhoogden ook de aanstekelijkheidsfactor door af en toe, tot groot jolijt van het publiek, de sfeer van een Mexicaanse fiesta te suggereren. Amper twee nummers ver in de set was het al van dattum met ‘Across the Wire’. Ook tijdens het instrumentale ‘Minas De Cobre’, het van The Minutemen geleende ‘Corona’ en het stuiterende ‘Güero Canelo’ kregen de toeschouwers regelmatig de kans om een nieuwe kniezwengel uit te proberen.
‘Splitter’, de nieuwe single, dreef op een aanstekelijke rockabillyvibe en een E Street Bandpiano, ‘Sinner in the Sea’ gaf aan hoe The Doors zouden hebben geklonken mocht Chris Isaak hun frontman zijn geweest en ook ‘Alone Again Or’, een meeslepende cover van de westcoastband Love die door Joey Burns werd ingeleid op Spaanse gitaar, kreeg de aanwezigen moeiteloos in beweging. Wie daaruit afleidt dat Calexico louter een partyband is, trekt echter voorbarige conclusies. Niet alleen werd er meer gewiebeld dan gerockt, er huisde ook behoorlijk wat duisternis in de songs. Het kolkende ‘Roka’ was bijvoorbeeld een Mexicaanse dodendans waarin de pianist opzwepende son- en salsaklanken uit zijn klavier perste. Zoiets heet feesten in de hel. Het trage, van een treurende accordeon en ijle lapsteelversieringen voorziene ‘Para’, geïnspireerd door de film ‘The Three of Life’ van Terence Malick, baadde dan weer in een plas onrust en melancholie.
Heimwee
Calexico had in Brussel ook een handvol sobere, ingetogen folkliedjes in petto. ‘Fortune Teller’ en ‘Hush’ hadden in het repertoire van Ryan Adams niet misstaan, ‘Maybe on Monday’ werd gepimpt met snijdend gitaarwerk en één van de absolute hoogtepunten uit de set was het van tristesse doordrongen ‘Dead Moon’, een juweeltje dat helaas enkel te horen is op de deluxeversie van ‘Algiers’.
Zoals bekend schrijft Joey Burns vaak over grenssituaties, de uitsluitingspolitiek van het rijke noorden tegenover het arme zuiden en het effect ervan op vluchtelingen die have en goed hebben achtergelaten om op zoek te gaan naar een beter leven. Behalve in ‘Puerto’ kwam die problematiek ook aan bod in de getoonzettte heimwee van ‘No te Vayas’, in het Spaans gezogen door trompettist Jacob Valenzuela.
Van de bissen onthielden we vooral het ingehouden ‘The Vanishing Mind’ en het broeierige, met elegante vibrafoonmotiefjes versierde ‘Two Silver Trees’. Dat Calexico zijn grootste hit, ‘Crystal Frontier’, onaangeroerd liet en er nog mee wegkwam ook, zegt veel over het niveau van het concert. Goed, we hadden de groep ooit al indrukwekkender meegemaakt, maar dat staat onze conclusie zeker niet in de weg: dit was gewoon weer een set om door een ringetje te halen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Epic / Across The Wire / Splitter / Roka (Danza De la Muerte) / Para / Fortune Teller / Dead Moon / Minas De Cobre (For Better Metal) / Sinner in the Sea / No te Vayas / Maybe On Monday / Alone Again Or / Corona / Hush / Algiers / Puerto // The Vanishing Mind / Two Silver Trees / Güero Canelo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier