Bring Me The Horizon op Rock Werchter: de kunst van het fierljeppen

© Rob Walbers

De horizon, neen maar. Tell you what: breng, als u dan toch dat fikse eind heen en terug moet, meteen ook alle voorradige proppen, doppen en oorkappen van daar mee. Desnoods kleine champignons, het betrof een noodgeval.

What’s the fuzz?

Ergens along the way is emocore ontspoord tot screamo en zagen metal en hardcore wel wat in een samenzwering van hun ergerlijkste eigenaardigheden. Het Britse Bring Me The Horizon beoefent die samenklutsing van rumoerige stijlen uit alle macht, in die mate zelfs dat de stembanden van het jongmens vooraan (hij heet Oliver Sykes) al enkele keren aan flarden zijn gegaan. Enige uitgelatenheid kon dus wel worden verwacht.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Of u krijste alle teksten mee of u stond de aantrekkingskracht van dit schreeuwlelijke tumult in opperste verbazing gade te slaan. Had iemand me een stok van twee meter aangereikt dan had ik de edele kunst van het fierljeppen meteen en zonder enige ervaring terzake in de praktijk gebracht, de ene sloot na de andere overwinnend tot in Brussel desnoods, gewoon om zeker te zijn dat deze kul mijn gehoorgang niet meer vinden zou. Maar wie ben ik.

Er stond wel degelijk een publiek op Bring Me The Horizon te wachten en ouder zijnde kon ik alleen maar toejuichen dat de jeugd, onze toekomst, toch weer iets had gevonden om van de straat af te blijven. Ik had oprechte bewondering voor de overgave van die jongelui, die de output van deze kliek uit Sheffield een bodemloze betekenis aankleefden waarmee – op verstoringsgevaar van hun chakra’s – niet te spotten viel, tenzij door een gekwalificeerd therapeut.

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

De wijze waarop die supporters elk van Sykes’ grillen gedwee inwilligden, er zat een heel Snapchatfeulleton in. Zit! Spring! Crowdsurf! Uitdagingen voor de geest én het lichaam. (K.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content