Brian Wilson is niet meer helemaal van deze wereld, maar zijn muziek klinkt nog altijd geniaal. Zeker als ze live wordt gespeeld met een groep die alle aspecten van zijn werk jarenlang tot in de kleinste details heeft bestudeerd. In de AB hoorden we de Beach Boyssound dus in al zijn glorie herleven.
DA GIG: Brian Wilson in AB, Brussel op 22/9.
IN EEN ZIN: Brian Wilson mag dezer dagen dan een rare kwiet zijn, samen met zijn superieure band onderstreepte hij dat zijn songs, in het universum van de popmuziek, onsterfelijke meesterwerkjes blijven.
HOOGTEPUNTEN: ‘God Only Knows’, ‘Good Vibrations’, ‘Sloop John B’, ‘It Ain’t Necessarily So’.
DIEPTEPUNTEN: Wilson die het publiek vroeg het kinderliedje ‘Mary Had A Little Lamb’ mee te zingen. En het stukje uit ‘Wouldn’t It be Nice?’ waarin hij compleet naast de toon zong.
BESTE QUOTE: ‘How loud can you yell?’ (Niets kinderlijks is deze bijna-zeventiger vreemd.)
Opgewekt. Levenslustig. Meezingbaar. Het zijn adjectieven die, zodra de naam Brian Wilson valt, vanzelf komen opborrelen. De man maakt muziek waar je vrolijk van wordt en die zelfs bij druilerig regenweer de gevoelstemperatuur prompt enkele graden doet stijgen. Tijdens de sixties was Wilson het brein achter The Beach Boys, vijf frisgewassen All American Kids met een voorliefde voor de Californische levensstijl, die geheel in het teken stond van zon, strand, mooie meisjes en blitze auto’s. Grootse filosofieën zaten er in hun catchy popdeunen niet verborgen: dansen, surfen, vrijen en plezier maken waren de thema’s waar eindeloos op werd gevarieerd. Als Wilsons songs onsterfelijk zijn geworden, danken ze dat dus minder aan hun inhoud dan aan hun melodieuze en harmonische rijkdom.
Brian Wilson wordt volgend jaar zeventig, maar dat belet hem niet met een avondvullend programma -41 songs in totaal- Europa rond te trekken. Het eerste deel van zijn set in de AB was volledig gewijd aan het werk van George Gershwin, de Amerikaanse componist die beschouwd wordt als de grondlegger van de moderne popsong. Als kind werd Wilson volledig weggeblazen door diens ‘Rhapsody in Blue’ en vorig jaar bracht hij de hommage-cd ‘Reimagines Gershwin’ uit, waarop hij het materiaal van de oude meester herkneedde in zijn eigen Beach Boysstijl. Live bracht hij de veertien nummers als een soort suite, in precies dezelfde volgorde als op de plaat. Daarbij werd hij geruggensteund door een voortreffelijke big band, met strijkers afkomstig uit het Brussels Kamerorkest, en zoveel toeters en bellen dat je meteen begreep waarom Wilsons songs vaak als ‘symfonieën in zakformaat’ worden omschreven. ‘They Can’t Take That Away From me’, het swingende ‘I Got Rhythm’, het veerkrachtige ‘It Ain’t Necessarily So’, allemaal klonken ze alsof ze de legendarische strandjutter op het lijf waren geschreven. Het croonen, in ‘I Loves You, Porgy’ bijvoorbeeld, bleek hem veel minder goed af te gaan, maar gelukkig waren de arrangementen zo rijk dat je sowieso oren te kort kwam om alle details in je op te nemen.
Toch was er iets raars aan de hand. Brian Wilson zat te zingen achter een keyboard dat hij meestal onaangeroerd liet, las al zijn teksten af van een autocue en toonde zo weinig emotie dat hij wellicht met evenveel geestdrift de telefoongids van noten zou hebben voorzien. De geestelijke ravage, veroorzaakt door zijn overdadige consumptie van drugs en alcohol tijdens de sixties, valt duidelijk niet meer te herstellen. Zijn stem deed het echter nog prima, al was ook die door de jaren aangetast. Dat het concert toch een belevenis werd, had alles te maken met het hoge niveau van de songs en de bevlogenheid van de muzikanten, die de geraffineerde meerstemmige harmonieën dermate perfect wisten te reconstrueren dat je je in een teletijdmachine waande.
Na de pauze werd duidelijk dat het gros van het publiek toch vooral was gekomen om de oude Beach Boys-classics te horen en het werd zo gul op zijn wenken bediend dat het risico op indigestie met de minuut groter werd. Wilson en zijn gezellen transformeerden zich in een superieure jukebox, die met ‘Good Vibrations’ en ‘Sloop John B’ ronduit euforische taferelen veroorzaakte. Alleen blijft het gek een man van 69 nog altijd liedjes te horen zingen die zo nadrukkelijk verbonden zijn met de jeugdcultuur van een halve eeuw geleden. Brian Wilson, anno 2011, op een surfplank? Daar kunnen alleen maar ongelukken van komen. Maar goed, aangevuurd door de warme reacties van de toeschouwers, bewees de zanger dat hij ook kon praten. Zo meldde hij dat ‘Surfer Girl’ het eerste was dat hij schreef, op zijn negentiende, en dat hij ‘God Only Knows’ zelf zijn allerbeste song vindt. Cheers, Brian!
In ‘Don’t Worry Baby’, ‘Darlin”, ‘Sail On, Sailor’ en ‘Wouldn’t It be Nice?’ liet hij de leadzangpartijen wijselijk over aan zijn groepsleden, maar dat kon de pret niet drukken. Het klonk allemaal geweldig en uiteindelijk werd de teneur van de avond perfect samengevat met ‘Fun, Fun, Fun’. Voor wie er nog aan twijfelde: yep, popmuziek kan soms Grote Kunst zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Rhapsody in Blue (intro) / The Like in I Love You / Summertime / I Loves You, Porgy / I Got Plenty o’ Nuttin’ / It Ain’t Necessarily So / ‘S Wonderful / They Can’t Take That Away From Me / Love is Here to Stay / I’ve Got A Crush on You / I Got Rhythm / Someone to Watch Over me / Nothing But Love / Rhapsody in Blue (Reprise) // California Girls / Dance, Dance, Dance / Surfer Girl / Catch A Wave / Surfer Moon / Mary Had A Little Lamb / Please Let Me Wonder / When I Gow Up (To Be A Man) / Don’t Worry Baby / Do You Wanna Dance? / Do It Again / Darlin’ / I Get Around / Add Some Music To Your Day / Sail On, Sailor / Pet Sounds / Sloop John B / Wouldn’t It Be Nice? / God Only Knows / Heroes & Villains / Good Vibrations // Johnny B. Goode / Help Me Rhonda / Barbara Ann / Surfin’ USA / Fun, Fun, Fun // All Summer Long.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier