Booker T. Jones @ het Depot: Soullegende doet sixties herleven

Met Booker T. Jones serveerde Het Depot nog eens een brok muziekgeschiedenis. De 70-jarige organist uit Memphis, Tennessee drukte tijdens de sixties en seventies een onuitwisbare stempel op de ontwikkeling van soul en rhythm & blues. Maar ook vandaag voelt hij zich nog altijd kiplekker op het podium.

Het Tamla Motown-label uit Hitsville Detroit had The Funk Brothers, maar in het Zuiden, bij Stax in Memphis, beschikten ze over een houseband die zo mogelijk nog indrukwekkender klonk. Booker T. & The MG’s was op bijna alle platen van het label te horen en het gezelschap, waar ook bassist ‘Duck’ Dunn en de legendarische gitarist Steve Cropper deel van uitmaakten, was bepalend voor de sound van Southern soulartiesten als Sam & Dave, Wilson Pickett, Eddie Floyd, William Bell, Carla & Rufus Thomas en Otis Redding. Bovendien figureerden in Booker T. & The MG’s zowel blanke als zwarte muzikanten, iets dat in een tijd waarin rassensegregatie in de VS nog schering en inslag was, als revolutionair werd beschouwd.

Booker T, amper zeventien toen hij zijn eerste studiosessie speelde, zou algauw bekendheid verwerven als de meester van het Hammond B3-orgel en dat instrument zou, op de instrumentale platen van Booker T. & The MG’s, een eigen leven gaan leiden. De groep hield er namelijk ook een eigen carrière op na en scoorde grote hits met instrumentals als ‘Green Onions’, ‘Soul Limbo’ en ‘Hang ‘Em High’ die, dank zij de Britse en Nederlandse piratenzenders, ook bij ons zeer populair werden.

Halverwege de seventies leek de Memphis soul over zijn hoogtepunt heen, al zouden films als ‘The Blues Brothers’ en ‘The Commitments’ in latere decennia nog enkele revivals teweeg brengen. In de vroege nineties werden Booker T en zijn maats overigens als begeleiders aangezocht door Neil Young, die met hen in Werchter speelde. Ook Bob Dylan, Levon Helm, Eric Clapton en George Harrison wisten de vaardigheid en kunde van dit muzikantenclubje te waarderen.

Stuntelig

Hoewel The MG’s inmiddels al een poosje wijlen zijn, denkt Booker T. Jones nog lang niet aan zijn pensioen. De jongste jaren nam hij cd’s op met Drive-By Truckers en The Roots en schuimt hij podia zoals dat van Leuven af met een puike band, waarin hij wordt bijgestaan door gitarist Vernon ‘Ice’ Black, bassist Melvin Brannon Jr. en drummer Darian Gray. Jones, keurig in het pak gehesen en met een hoedje, legde nog altijd evenveel speelplezier aan de dag als in zijn jonge jaren, etaleerde meteen zijn groovy orgelsound in ‘Green Onions’ of het even uitgesponnen als filmische ‘Hang ‘Em High’ en vertelde anekdotes over hoe de muziek tot stand was gekomen.

Tijdens ‘Melting Pot’, een softfunkjam waarin de band aanvankelijk enorm veel zelfbeheersing aan de dag legde, duurde het even voor hij ter zake kwam, maar toen hij zijn begeleiders vrij spel gaf leidde dat tot uitgesproken jazzy improvisaties. Vernon Black wierp zich hier op als de John Coltrane van de gitaar en ook Melvin Brannon liet zich van zijn veelzijdigste kant horen.

Verrassend genoeg beperkte Booker T. Jones zich in Het Depot niet tot instrumentals, maar manifesteerde hij zich ook als zanger, onder meer in het voor bluesmuzikant Albert King geschreven ‘Born Under A Bad Sign’ en het van Al Green bekende ‘Take Me To The River’. De man zong niet onverdienstelijk, maar was niet meteen concurrentie voor de echt groten in het genre. Toen hij naar een gitaar greep met het oog op ‘Hey Joe’, een hommage aan Jimi Hendrix, werd gauw duidelijk dat ook daar zijn grootste talent niet lag.

Occasioneel werd de band nog op de snaren aangevuld door Ted Jones en in het van Prince geleende ‘Purple Rain’ stonden vader en zoon als duo op het podium. Booker T speelde hier echter zo stuntelig en uit de maat dat junior er de grootste moeite mee had de song overeind te houden. Het van Stephen Stills geleende, funky ‘Love The One You’re With’, waartoe Jones oorspronkelijk de orgelpartij aandroeg, was evenmin een hoogtepunt.

Freestyle rap

Na een korte pauze volgden nog méér oude MG’s-Hits, zoals ‘Hip Hug Her’, waarin drummer Darian Gray zich ontpopte als een uitstekende freestyle rapper, het onverslijtbare ‘Soul Limbo’, dat werd ontsierd door een overbodige drumsolo, en het onontkoombare ‘Time Is Tight’. Tussendoor begaf Booker T. Jones zich nog even aan de blues, met een potige versie van Muddy Waters’ ‘Mannish Boy’, en trok hij de lijn door naar hedendaagse r&b, middels woordenloze covers van The Fugees (‘Everything Is Everything’) en Outkast (‘Hey Ya!’).

De laatste toegift, soulbalad ‘I’ve Been Lovin’ You Too Long’, begon Booker T. aan zijn Hammond en werkte hij af op gitaar. Uiteraard sierde het de muzikant dat hij eer wilde bewijzen aan de grote Otis Redding, maar in vocaal opzicht moest hij in het sixties-icoon toch onvermijdelijk zijn meerdere erkennen. Zeker, het was een gezellig concert, er werd op hoog niveau gemusiceerd en Booker T. Jones speelde een gulle set van ruim twee uur. Maar echt groots konden we zijn set niet noemen.

Want hoe onverslijtbaar zijn muziek ook is, ze blijft onvermijdelijk verbonden met de sixties. In Leuven stelden we vooral vast dat een artiest die geweldig is op keyboards, daarom nog geen briljante zanger of gitarist is. Maar het publiek was al lang blij dat het de kans kreeg deze levende legende nog eens aan het werk te zien. Booker T had ons tijdens zijn lange carrière al op zoveel goede muziek getrakteerd, dat hij sowieso niets meer hoefde te bewijzen.

DE SETLIST: Pigmy / Hang ‘Em High / Born Under A Bad Sign / Melting Pot / Green Onions / Hey Joe / Purple Rain / Love The One You’re With / Take Me To The River // Harlem House / Hip Hug Her / Mannish Boy / Soul Limbo / Everything Is Everything / Time Is Tight // Hey Ya! / I’ve Been Lovin’ You Too Long.

Booker T. Jones is vanavond nog te zien in De Roma in Borgerhout