Blood Red Shoes @ AB, Brussel, 15/3

Rauwe rock-‘n-roll zonder overbodige franjes: dat is de corebusiness van Blood Red Shoes. In een uitverkochte ABBox bewees het duo uit Brighton dat het nog altijd vuurwerk in de vingers heeft.

Rauwe rock-‘n-roll zonder overbodige franjes: dat is de corebusiness van Blood Red Shoes, een duo uit Brighton dat twee jaar geleden als een komeet de hoogte in schoot. In een uitverkochte ABBox bewees het stel maandagavond dat het nog altijd vuurwerk in de vingers heeft.

Het zijn slechte tijden voor rockbassisten. The White Stripes, The Kills, The Black Box Revelation: ze doen het allemaal zónder, maar het belet hen niet met hoogst opwindende muziek op de proppen te komen. Ook Blood Red Shoes kiezen consequent voor een afgekloven gitaar- en drumsformule, waarbij de volumeknop resoluut in het rood wordt gejaagd. Laura-Mary Carter ramt en beukt op de snaren alsof ze er een oude rekening mee te vereffenen heeft, terwijl de beats die Steven Ansell uit de vellen tovert haast net zo dodelijk zijn als een mitrailleursalvo.

Blood Red Shoes verraste in 2008 met ‘Box of Secrets’, een debuut-cd vol rauwe, punky garagerock, gebouwd op gloeiende grungeriffs en catchy melodieën. Die dwongen ontzag af door hun dynamiek, alleen deden de nummers na verloop van tijd een tikje eenvormig aan. Op de onlangs verschenen opvolger ‘Fire Like This’, ingeblikt met analoge apparatuur en een minimum aan overdubs, werden geen grenzen verlegd maar bouwde het duo gelukkig iets meer variatie in. Dat resulteerde in een radiovriendelijker sound en liedjes met meer kleur, emotie en maturiteit.

Ondanks haar tengere figuur heeft Laura-Mary Carter een bijzondere voorliefde voor tyfusherrie. In de AB kneep de jongedame voortdurend scherpe, trefzekere loopjes uit haar gitaar en dat deed ze met een souplesse en een vanzelfsprekendheid waar veel mannelijke rockers een punt aan kunnen zuigen. Ook de interactie van haar stem met die van Ansell, vaak in dezelfde song, zorgde voor onweerstaanbare momenten. Vanaf opener ‘It Doesn’t Matter Much’ bouwde het duo een wall of sound die zelfs een tientonner niet meer kapot kreeg. De set ging meteen in overdrive met ‘It’s Happening Again’: luid, intens en overrompelend. Een simpel rechttoe-rechtaannummer als ‘Light It Up’ werd door het voltallige publiek meegebruld en zodra de iets oudere prijsbeesten, type ‘I Wish I Was Someone Better’ of ‘It’s Getting Boring By the Sea’, werden gelucht, kwamen ook de eerste crowdsurfers in actie.

Met ‘Count Me Out’ gaven Blood Red Shoes aan dat ze over een ontwikkelde popsensibiliteit beschikken en het even kwetsbare als introspectieve ‘When We Wake’, waarin Carter even stilstond bij haar eigen sterfelijkheid, zorgde voor een welgekomen rustpunt. Geen idee wat de precieze oorzaak was van haar irritatie, maar na ‘This is Not for You’ keilde de zangeres haar gitaar tegen de podiumvloer en verdween ze in de koelissen, om er daarna, met ‘Don’t Ask’ alsnog verbetener tegenaan te gaan. Tijdens het machtige ‘Say Something, Say Anything’ werd het podium bestormd door een tiental oververhitte fans en duurde het minstens twee minuten voor de security wakker schoot. Net toen je het gevoel begon te krijgen dat Blood Red Shoes nogal veel van hetzelfde serveerden, werden de feestelijkheden afgerond met ‘Heartsink’.

Uit de toegiften onthielden we vooral het donkere, epische ‘Colours Fade’, waarin de geest van Sonic Youth rondwaarde. Ansell nam tot afscheid nog een frisse duik in de massa en toen mochten de schoenen weer in de kast. Blood Red Shoes raasde als een stoomwals door de AB en liet, althans mentaal, een spoor van vernieling achter. Tegelijk werden echter de beperkingen van hun duo-aanpak stilaan duidelijk. Benieuwd of ze in staat zullen zijn die klip in de nabije toekomst te omzeilen.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content