Blackwave in de Ancienne Belgique: meer geweld en minder kostuumwissels, graag

Het gaat goed met Blackwave, dank u. Nadat zanger-producer Willem Ardui en rapper Jean Atohoun rond de jaarwisseling doorbraken met de laidback hit Elusive en hun debuutplaat Mic Check, werd 2018 pas echt een boerenjaar voor hen, met goed onthaalde festivalconcerten in onder meer Werchter en Gent en eerder deze week nog de Music Moves Europe Talent Award, zeg maar de popmuziekprijs van de Europese Unie.Er viel dus wat te vieren, en Blackwave - gestileerd met kleine b en een puntje - begon effectief feestelijk aan hun AB-set met opener BIG dreams. Los Angeles, een graad of dertig en een cocktail in de hand, meer hebben we daar niet over te zeggen. Die novemberavond in Brussel? Op slag vergeten.Sowieso doet niets aan het naadloze geheel van muziek en bindteksten - gedebiteerd met een accent straight outta Compton - vermoeden dat Blackwave een band van eigen kweek is. Hoe de groovy neosoulmuziek van het collectief is kunnen ontspruiten aan onze platte, Vlaamse Scheldeoevers, het blijft ons een raadsel. We zouden de groep eerder situeren aan de West Coast van de jaren 80 en 90, de heimat van rapgroepen met een funky hart als The Roots en N.W.A. Die vintage sound belet Blackwave niet om zich te ontpoppen als de stem van de millennialgeneratie. 'Stop pretending nothing's going on. Fight for equality', luidde het in hands up, een zwoel nummer dat ons meevoerde naar het New York van vijf jaar geleden, waar toen de Black Lives Matter beweging volop in protest ging. We kunnen het alleen maar toejuichen dat de groep haar sociale kritiek verpakt in integere jazzjasjes. Zo ging het ook bij if I, een nummer over kinderlijke onschuld dat inspeelt op het gevoel dat veel jonge mensen hebben: als we het op voorhand hadden geweten, kropen we het liefst van al weer in de baarmoeder. De zachte stem van Will Ardui, begeleid door een dromerig pianospel, maakt van de song een karaktervol schilderijtje. Toch miste de uitvoering van het nummer nog wat aan overtuigingskracht, want zelfs met een expliciete aanmaning tot stilte konden de jongens het publiek niet helemaal verstommen.Ook met GoodEnough lukte het de rappers niet om het kookpunt te bereiken. Blackwave benut ten volle de unieke dimensie van hun jazzy liveband, maar als hiphopact is het duo bij momenten nog te braaf. Zelfs tijdens AY AY, dat iets ruigs heeft dankzij de rockgitaar en gangstapiano waarop de song drijft, missen we nog te veel de rauwe kant. Blackwave is een geroutineerde liveband geworden, met (soms) de nadruk op routine. De manier waarop Will en Jay afwisselend de frontstage oplopen, voelt met momenten nogal ingestudeerd aan. De momenten waarop ze van outfit wisselen, helpen daar uiteraard niet aan. De hiphoppers lijken een veilige formule te hebben gevonden die ze nu blijven gebruiken, waardoor hun show soms een beetje aan spontaniteit en integriteit mist. Die rauwe kant hebben ze zeker, de jongens van Blackwave. Dat bewijzen ze onder meer met Up There, een song waarin ze zich samen met gastperformers Caleborate en K1D tot echte kwajongens ontpoppen. De song deint heerlijk voort op een stevig r&b-ritme en de brutaliteit van de rappers werkt zo aanstekelijk dat zelfs de mensen op de tribune zich niet langer kunnen inhouden en mee beginnen te springen met de rest van het publiek. Afsluiten doet het collectief met Elusive, waarbij de smartphones massaal de lucht ingaan en de lyrics zo luid worden meegebruld dat we zelfs moeite hebben om de gastvocals van David Ngyah te horen. Ze doen veelbelovende dingen, de heren van Blackwave, maar live chillen ze nog iets te graag in hun comfortzone. Begrijp ons niet verkeerd, voor zulke grooves en songs komen we graag uit ons kot, maar dan graag met wat meer geweld en minder kostuumwissels.