Bill Ryder-Jones @ Glimps: De kerk op de toren gezet

Glimps blijft een goudmijn voor talentenjagers. Het Gentse showcasefestival ging dit jaar een alliantie aan met SPOT in Denmarken, en dat verklaart waarom onder anderen Jacob Bellens en Yung op dag 2 het programma sierden. Maar het meest keken we uit naar het optreden van de Britse songwriter Bill Ryder-Jones.

JACOB BELLENS

Hij is de neef van Hans Bellens, de man die in Mechelen de Motormusic studio runt, en heeft dus Vlaamse roots. Toch is Jacob Bellens een rasechte Deen. U zou hem kunnen kennen van het fijne folk-noirduo Murder, dat wel vaker op de Belgische podia te zien was, of als frontman van de in zijn thuisland razend populaire popband I Got You On Tape. Maar Jacob Bellens is dermate productief dat hij binnenkort, in februari, alweer zijn derde soloplaat uitbrengt. Dat kleinood, geproducet door de internationaal gerenommeerde dj Kasper Bjørke, zal ‘Polyester Skin’ heten, en tijdens de ‘Spot on DK Night’ in de Handelsbeurs gaf de artiest uit die cd al enkele mooie nummers prijs. Daarnaast plukte hij met een zekere regelmaat uit eerder verschenen langspelers als ‘The Daisy Age’ en ‘My Convictions’.

Jacob Bellens, zelf actief op keyboards en occasioneel op akoestische gitaar, liet zich bijstaan door een puik maar gedisciplineerd spelende band die zijn songs met veel gevoel voor detail inkleurde. Qua sound hield zijn werk het midden tussen melodieuze, groove-georiënteerde eightiespop, triphop en majestueuze ballads: persoonlijk, bespiegelend, maar zeker niet verstoken van speelse of humoristische elementen. Bellens’ grootste troef was echter zijn zijdezachte, indringende baritonstem, die soms wat weg had van de jonge Scott Walker. Stuart Staples van Tindersticks is al jaren een fan en laat geen gelegenheid voorbij gaan om de Deense artiest onder de aandacht te brengen. Met songs als ‘Eight Arms To Hold You’ en ‘My Convictions’ gaf Bellens aan dat van al het goede dat over hem wordt verteld niets overdreven is. Wie uit was op enige subtiliteit en verfijning kwam tijdens zijn optreden alvast moeiteloos aan zijn trekken.

BILL RYDER-JONES

Eén van de meest gedraaide platen in onze nederige stulp is momenteel ‘West Kirby County Primary’, de derde cd van Bill Ryder-Jones. De man, uit een kuststadje in de buurt van Liverpool, maakte bijna twintig jaar geleden naam als gitarist van The Coral en toerde later met Arctic Monkeys, maar zijn interessantste werk bracht hij uit onder zijn eigen naam: ‘If..’, geïnspireerd door een roman van Italo Calvino, ‘A Bad Wind Blows in My Heart’ en zijn vorige maand verschenen derde werkstuk: een collectie persoonlijke, intimistische lofi-liedjes met occasioneel een door Pavement aangestoken uitbarsting. Veel van de songs zijn gekleurd door Ryder-Jones’ kinderjaren en handelen over verlies, eenzaamheid, versch(r)aalde liefde, paranoia en depressie. Muziek zonder uitroeptekens, maar wel ontwapenend eerlijk en met een hoge emotionele resonantie.

Hoewel de zanger al 32 is, oogde hij, toen hij samen met zijn band op het altaarpodium van de Sint-Jacobskerk verscheen, minstens tien jaar jonger. Bill Ryder-Jones kondigde aan dat hij, omwille van de heikele akoestiek, uitsluitend rustig nummers zou spelen en grapte dat hij toch een beetje geïntimideerd was door de gekruisigde Kristus die boven zijn hoofd hing. De indiesound van de groep leunde aan bij die van The Velvet Underground ten tijde van hun derde lp en klonk ons zeer aangenaam in de oren. Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat de muziek beter tot haar recht zou zijn gekomen in een kleinere club. Want jammer genoeg dreigden prachtnummers als ‘Tell Me You Don’t Love Me Watching’, ‘There’s A World Between Us’ of ‘Wild Roses’ voortdurend te verdrinken in de veel te grote ruimte.

Pas toen de artiest enkele nummers in zijn eentje speelde, waaronder het pakkende ‘Put It Down Before You Break It’ (over zijn mentale gezondheidsproblemen) zat de klankbalans echt goed. Een aardig concertje, dat zeker. Maar Bill Ryder-Jones verdient binnen afzienbare tijd toch een revanche op een plek die zijn muziek iets beter gezind is.

YUNG

De Deense avond in de Handelsbeurs kreeg helaas te elfder ure af te rekenen met de afzegging van Taragana Pyjarama, zeg maar de Scandinavische tegenhanger van elektronicamuzikanten als Four Tet en James Holden. Spot on DK werd dus afgesloten door Yung, een energieke indiepunkband uit Aarhus die de jongste weken al door Europa mocht toeren als voorprogramma van het Canadese Ought.

Qua inzet, pit en power viel er op de prestatie van Yung weinig af te dingen. Maar in tegenstelling tot een band als Hüsker Dü, die voor de Denen duidelijk model had gestaan, klonk hun muziek nogal eenvormig. Hun te scherp afgestelde sound deed pijn aan de oren en het enorme geluidsvolume moest vooral verhullen dat het kwartet eindeloos varieerde op één en dezelfde song (‘Nobody Cares’). De Britse krant The Guardian beweerde onlangs dat Yung één van die bands is die het punkpopgenre in een verrassende nieuwe vorm kneedt. Beleefd als we zijn, hoort u het ons niet tegenspreken. Alleen: wij hebben het tijdens Glimps niet gehoord.

Dirk Steenhaut