Belle and Sebastian in De Roma: Schots, en af en toe ook scheef

De songs bleven hangen, de sfeer zat goed en de fans waren euforisch. Maar of Belle and Sebastian dinsdag een briljant concert speelde? Dat nu ook weer niet.

Indiepop, het moet zowat het meest tragische genre aller genres zijn. In onze verbeelding is het bedacht door een gehaaide manager die frêle folkgroepjes en exquise elektronicaduo’s mooie contracten onder de neus schuift en hen vraagt om nummertjes te schrijven met de fans voor ogen en hen met geouwehoer over branding en de community om de oren slaat. Of misschien is het wel een bedenksel van een luie rockjournalist die niet meer wist wat hij met al die interessante groepjes aan moest die al drie decennia proberen om hun eigen tint te mengen met de klassieke popsongstructuur als basiskleur.

Waar dat vermaledijde woord ook vandaan komt, Stuart Murdoch zal het de reet roesten. Met zijn formatie Belle and Sebastian is Murdoch al twintig jaar bezig met de vraag of je én populair kan zijn én je goesting kan doen, en zijn antwoord luidt ja. Na het pure popalbum Girls In Peacetime Want To Dance, dat in 2015 gemengd werd onthaald, kwam het Schotse sextet vorig jaar op de proppen met maar liefst drie ep’s. Verenigd onder de titel How To Solve Our Human Problems sprongen die weer vrolijk als vanouds alle kanten op.

Met Pictish Trail koos Belle and Sebastian alvast een gepast voorprogramma. Het kwartet rond Johnny Lynch is even Schots, geestig en eclectisch als zijn broodheren. Invloeden die we in ons schriftje noteerden: The War On Drugs (de breed uitwaaierende openingstrack), Interpol (de synthesizers), Franz Ferdinand (de dansbare grooves, neergezet door drums en bas) en zelfs Muse (het slotnummer, waarin Lynch’s falset en een overstuurde gitaar het samen gezellig maakten). Lynch laveerde door de nummers met glitters op de wangen, een indianengewaad om en een werkmanspet op, en ook muzikaal leek hij niet goed te weten wat hij wilde. Strak setje, maar om het met een Eén-programma te zeggen: geen plaats voor in het collectief geheugen.

De muziek van Belle and Sebastian hoeft allang niet meer te strijden om die plaats, maken we op uit het gejuich waarmee De Roma de band – live zijn ze tegenwoordig met negen – verwelkomden. Meteen gingen de Schotten van start met een boeiend drieluik, in één keer een staalkaart bood van wat de groep in zijn mars heeft: de verknipte meezinger Nobody’s Empire, de oldie I’m A Cuckoo en het nieuwe We Were Beautiful, een poging tot mysterie die uitmondde in een climax van synths en samenzang.

Drie keer geschoten, drie keer prijs, besliste het publiek, schijnbaar unaniem, maar heel zelfzeker stonden Stuart Murdoch en de zijnen niet altijd op het podium. Aan de intro van I’m A Cuckoo moest de band maar liefst vier keer beginnen, Murdoch had de tekst van onder meer Play For Today aan zijn voeten liggen en ook Sarah Martin worstelde met haar vocale partijen.

De band legde gelukkig ook wat moois aan de andere kant van de weegschaal. In nieuwe songs als The Sale Star en Sweet Dew Lee brachten de muzikanten, voor de gelegenheid versterkt door de Belgische trompettist Sam Vloemans, weer het rijke, uitgebalanceerde livegeluid waar ze over heel de wereld zieltjes mee winnen. Ook oudjes als She’s Losing It en The Stars of Track and Field kwamen prima uit de verf.

Oud of nieuw, strak of slordig, de fans in De Roma aten gulzig uit de Schotse handen en genoten met volle teugen van de Vlaamse kermis die een liveshow van Belle and Sebastian toch altijd een beetje is. Zo begint Murdoch in Antwerpen, tussen de tientallen instrumentenwissels door, discussies over een genetica, zet hij midden in een song zijn gitaar weg om vooraan op het podium te shaken als was hij de zanger van Future Islands en laat hij twintig man publiek op het podium komen om te dansen op klassieker The Boy With The Arab Strap.

Je zal ons niet horen zeggen dat Belle and Sebastian een slecht concert heeft gegeven. De songs die er moesten staan, stonden er meestal, de muzikanten blijven stuk voor stuk klasbakken en weinig bands combineren een eigen smoel met een brede waaier aan songs en sferen zoals de Schotten het kunnen. Maar om van een legendarisch of zelfs maar heel goed optreden te spreken, blonk de band iets te veel uit in nonchalance.