Vier jaar niets van je laten horen en vervolgens in een vloek en een zucht tweemaal de AB uitverkopen? Het mag duidelijk zijn: Beirut beschikt over loyale fans, die hun kaartje voor het concert van de groep al op zak hadden, nog voor ze één noot van de nieuwe cd ‘No No No’ hadden gehoord.
DA GIG: Beirut in AB, Brussel op14/9.
IN EEN ZIN: In tegenstelling tot wat de nieuwe cd beloofde, hield Beirut vast aan al zijn vertrouwde formules en het resultaat was een aangnaam concert zonder veel pieken of dalen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Nantes’, ‘Elephant Gun’, ‘No No No’, ‘The Rip Tide’, ‘The Shrew’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: Zach Condon liet zich, tussen de nummers door, niet tot betekenisvolle uitspraken verleiden.
Voor Zach Condon, de zanger en spilfiguur van het gezelschap uit New Mexico, was dat alvast een opsteker. Vooral omdat de vijfde langspeler van zijn band, qua sound, toch enigszins afwijkt van de platen waar hij zijn populariteit aan te danken heeft. Eén en ander heeft te maken met de burn-out die Condon eind 2013, te midden van een tournee door Australië, in een ziekenhuis deed belanden en hem uiteindelijk dwong zijn artistieke prioriteiten drastisch te herschikken.
Condon, die tien jaar geleden als negentienjarige Beirut oprichtte, raakte, dankzij de Europese films van Fellini, Godard en Kusturica in de ban van niet-Angelsaksische muziekvormen. Dus ging hij zijn songs op smaak brengen met brassbands uit de Balkan, Siciliaanse fanfares, Mexicaanse mariachiblazers en ingrediënten uit de Franse chansons van Jacques Brel, Serge Gainsbourg en Yves Montand. Dat maakte de muziek van Beirut, zeker naar Amerikaanse maatstaven, vrij uniek. Platen als ‘The Gulag Orkestar’ en ‘The Flying Club Cup’ vonden dus in een mum van tijd een breed publiek.
Zach Condons liedjes verwezen vaak naar plaatsnamen en leken op auditieve prentbriefkaarten die hij tijdens zijn vele reizen naar het thuisfront stuurde. Maar zoals zoveel jonge artiesten werd Condon het slachtoffer van de prestatiedruk die met het succes gepaard gaat. Hij was voortdurend op tournee, zag zijn huwelijk ten onder gaan, voelde geen vaste grond meer onder zijn voeten en kreeg een zenuwinzinking.
Spartaans
Even leek het alsof Beirut voor goed was gevallen: Condon had last van schrijfkramp en verloor zowel zijn zelfvertrouwen als zijn passie voor muziek. Pogingen om een nieuwe plaat te maken, liepen op een sisser uit. Het was gewoon meer van hetzelfde, waardoor de zanger een parodie van zichzelf dreigde te worden.
Als Beirut vandaag nog bestaat, ligt dat vooral aan bassist Paul Collins en drummer Nick Petree, die er, met veel geduld, uiteindelijk in slaagden Zach Condons gehavende zelfbeeld op te krikken. Het is dankzij hen dat hij het aandurfde alle zekerheden los te laten, zodat de karakteristieke toeters op ‘No No No’ nu enkel nog een ondergeschikte rol spelen spelen. De vijfde cd van Beirut klinkt bijgevolg minder ambitieus, minder barok en minder exotisch dan zijn voorgangers. De piano is nu het overheersende instrument, terwijl de songs, in hun meer Spartaanse verpakking, zonniger en opgewekter uit de hoek komen dan we van Beirut gewend waren.
Zoals bleek in de AB was er op het podium echter nauwelijks iets aan de vertrouwde formule veranderd. Ook nu stonden er drie blazers in de frontlinie, onder wie Zach Condon zelf, en werd de line-up verder aangevuld met een toetsenspeler en een ritmesectie. De trompetten en trombone namen in vrijwel alle nummers het voortouw: nu eens klonken ze hitsig, dan weer melancholisch, maar het bandgeluid deed dermate herkenbaar aan dat iedere verhoopte verrassing uitbleef.
Beirut gaf in Brussel een typische ‘give the people what they want’-show: de set was nog niet begonnen of met ‘Nantes’ werd al meteen de grootste hit van de groep afgevuurd. En ook met het op een frivool ritme gestoelde ‘Scenic World’ of het met accordeon en mariachiklanken versierde ‘Elephant Gun’ mikte Beirut vooral op herkenning. Op de momenten waarop hij niet zong, speelde Condon afwisselend trompet, ukulele en keyboards, terwijl drummer Nick Petree met zijn roffels aangaf dat hij meer affiniteit had met marching bands dan met rock-‘n-roll.
Opzwepend
Het sextet uit New Mexico serveerde een aangename set met oud en nieuw materiaal, waarin we zowel afgemeten instrumentals (‘As Needed’) als gracieus stuiterende (‘Perth’) of rusteloos wiebelende popliedjes (‘Santa Fe’) herkenden. ‘Postcards From Italy’ was een toonbeeld van elegantie, ‘August Holland’ kreeg, dank zij de percussieve piano-aanslag, iets springerigs en in ‘No No No’ vermocht Beirut het zelfs tegelijk luchtig en weemoedig uit de hoek te komen. Ook mooi was hoe een accordeonwalsje als ‘The Shrew’ geleidelijk door de kopers werd overwoekerd en dermate van gedaante veranderde dat het weggeplukt leek uit de soundtrack van een spaghettiwestern.
Tijdens de bisronde werden, in ‘The Gulag Orkestar’, nog eens enkele opzwepende balkantoeters opgediept en met het wild galopperende ‘The Flying Club Cup’ werd aan de avond een feestelijk einde gebreid. Zoals gezegd trakteerden Zach Condon en zijn maats op een alleraardigst concert, maar ook eentje zonder veel pieken en dalen. Na verloop van tijd dreigde de set een beetje eenvormig te worden en als zanger klonk Condon net iets te vlak om het anderhalf uur boeiend te houden.
Voor de fans was het niettemin een blij weerzien en ook de touroperators in de zaal raakten door het dolle heen: in één avond op en neer naar Beirut, en dàt zonder dat er een vliegtuig aan te pas kwam. Tja, wie, zoals Zach Condon, met zijn oren reist, hoeft zelfs niet eens meer een koffer te pakken.
DE SETLIST: Scenic World / Elephant Gun / Nantes / The Akara / As Needed / Perth / Santa Fe / No No No / Postcards From Italy / August, Holland / The Rip Tide / The Shrew / At Once / My Night With the Prostitute From Marseille / Fener / Serbian Cocek / After the Curtain / So Allowed // The Gulag Orkestar / In the Mausoleum / The Flying Club Cup.
Beirut speelt ook vanavond in de AB, maar dat concert is uitverkocht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier