Beach House in de AB: zelfs de wonderlijkste tovertruc wordt saai als je hem te veel herhaalt

Sinds zijn debuut uit 2006 zag Beach House zijn populariteit gestaag toenemen. Het duo uit Baltimore, dat een niet al te strakke koord spant tussen droompop, shoegaze en psychedelia, koppelt koortsachtige intensiteit aan intimisme, maar doet dat dezer dagen wél in uitverkochte zalen.

Sommige lieden zijn van oordeel dat het verhaal van Beach House, na zeven langspelers, nu wel stilaan verteld is. Het is een redenering waar we begrip voor kunnen opbrengen. Zangeres-klavierspeelster Victoria Legrand en gitarist Alex Scally (live aangevuld door drummer James Barone) opereren al dertien jaar tussen licht en donker en doen dat met stilistische consistentie. Alleen stel je plaat na plaat vast dat ze blijven vasthouden aan dezelfde minimalistische formule: een even etherische als androgyne stem, fluwelen keyboards die al eens durven twijfelen tussen dreinerig en barok en een uit de mist opdoemende (slide)gitaar die doorgaans de melodie volgt. Het is een strategie die al heel wat mooie muziek heeft opgeleverd. Tegelijk moet je echter vaststellen dat zelfs de wonderlijkste tovertrucs saai dreigen te worden als je ze te vaak herhaalt.

7, de onlangs verschenen – u raadt het – zevende plaat van het duo uit Maryland, wordt in de markt gezet als de Grote Stap Voorwaarts. Het stel heeft voor het eerst samengewerkt met producer Peter Kember, alias Sonic Boom, bekend van de Britse neopsychedelische dronerockband Spaceman 3. Een gevolg daarvan is dat de nieuwe songs iets minder timide en introvert klinken dan vroeger. Het geluid van Beach House is er bij momenten iets potiger op geworden en straalt wat meer zelfvertrouwen uit, maar al bij al blijven de experimenten zeer bescheiden. Van een radicale ontwikkeling is dus zeker geen sprake: het zit hem in kleine details die pas opvallen zodra je een auditief vergrootglas in stelling brengt.

Statisch

Op het podium van de AB was de belichting alweer zo schaars dat je vanuit de zaal, tegen een achtergrond van abstracte visuals, enkel de zwarte contouren van de groepsleden kon ontwaren. Beach House hield zo zijn mysterieuze aura intact, maar creëerde tegelijk een soort afstandelijkheid die de toegang tot zijn artistieke universum al eens dreigde te versperren. Het concert was een statische bedoening, waardoor vooral de muziek het werk moest doen. En net daar knelde de schoen. Live speelde Beach House namelijk zo luid dat de zangpartijen van Legrand voortdurend door de instrumenten werden overstemd en de teksten volledig verloren gingen. Bovendien klonk de groep te eenvormig om je, als toeschouwer, anderhalf uur bij de les te houden.

Zelfs op de eerste rijen zagen we hoe steeds meer aanwezigen elkaar begonnen te onderhouden over hun weekendplannen of over hun jongste vakantie. Enkel de uitschieters -het catchy Myth, het tot de bisronde opgespaarde Walk in the Park, het in een fraaie melodie verpakte 10 Mile Stereo en naar girl group pop uit de sixties verwijzende liedjes als Space Song of Wishes – werden op verrukte herkenningskreetjes en gespannen aandacht onthaald.

Het materiaal uit 7 vormde de ruggengraat van de set, al werd ook vaak teruggegrepen op platen als Bloom en Depression Cherry. De trage tempo’s, het zwaar aangezette orgeltje en het ijle stemmenwerk (zie L’inconnue) riepen associaties op met liturgische muziek, maar tijdens Lazuli zette drummer Barone er zo flink de beuk in dat de doorsnee kerkganger zich gewis een hoedje zou schrikken. In Dark Spring schurkte de gitaar van Alex Scally zich meer dan eens tegen My Bloody Valentine aan – aan u om uit te maken of dat als een compliment geldt -, terwijl Black Car helemaal werd bedolven onder melodramatisch toetsenwerk.

Fluisterzang

Hoewel Master of None, het oudste item op de speellijst, door Victoria Legrand als een jazznummer aangekondigd, week het in niets af van de rest. Nu en dan neigde de fluisterzang van de chanteuse, zeker in de hogere registers, naar die van Jane Birkin (Drunk in L.A.), maar dat vonden we nog altijd minder irritant dan de bombast van Girl of the Year of de banaliteit van een song als Wildflower.

Begrijp ons niet verkeerd: Beach House blijft een bouwsel waarin we ons op gezette tijden nog altijd met plezier verschansen. In Brussel ontbrak het de groep echter aan subtiliteit -de songs worden niet per se beter door de volumeknop naar rechts te draaien- en aan voldoende durf om uit haar uitgewoonde comfortzone te treden. Wat ons ooit tot diep in onze ziel beroerde, gleed nu te vaak van ons af als water van een eend. Tja, zelfs van het lekkerste gerecht ga je, als je het alle dagen op je bord krijgt, op den duur kokhalzen. Verandering van spijs doet eten: het is een volkswijsheid waar Beach House in de nabije toekomst hopelijk zijn voordeel mee zal doen.