Balthazar viert triomfantelijke terugkeer in nokvolle Lotto Arena

Balthazar is terug van weggeweest. Dat vierde de groep met haar grootste Belgische concert tot nu toe, in een uitverkochte Lotto Arena voor achtduizend geestdriftige toeschouwers. De show diende meteen ook als live-introductie van Fever, haar eerste langspeler in vier jaar.

‘Heeft iemand ons gemist?’, wilde Maarten Devoldere, die samen met Jinte Deprez de spil van Balthazar vormt, weten. Eén blik op de massa zei genoeg: in het voorbije decennium groeide de band uit tot één van de succesrijkste uit onze streken. Vóór zijn huidige tournee in Antwerpen halt hield, deed het gezelschap al twaalf andere Europese landen aan, en overal was de ontvangst even warm.

Na Thin Walls en de daaropvolgende uitputtingsslag op de podia besloot Balthazar even een ‘sabbatical’ in te bouwen. Maar wat bedoeld was als een periode in de luwte, bleek paradoxaal genoeg een aantal geslaagde nevencarrières in te luiden. Devoldere maakte twee goed ontvangen platen met Warhaus, Deprez oogstte superlatieven met zijn soloproject J. Bernardt en bassist Simon Casier bewees als Zimmerman dat er ook achter hém een prima singer-songwriter schuilgaat. Zo kregen de muzikanten ruimschoots de gelegenheid zich te herbronnen en buiten de groep frisse ideeën op te doen, zonder uit het gezichtsveld te verdwijnen.

Fever is dus het werk van een groep die haar batterijen weer helemaal heeft opgeladen. Dat voelde je in de Lotto Arena vanaf de eerste noot. Balthazar bleef weliswaar trouw aan zichzelf, maar wist tegelijk te verrassen met een sound die kleurrijker, eclectischer, speelser en luchtiger aandeed dan vroeger. Een opvallende afwezige was violiste en toetsenspeelster-van-het-eerste-uur Patricia Vanneste, die onlangs de deur zachtjes achter zich toetrok en inmiddels werd vervangen door multi-instrumentalist Tijs Delbeke. U hoort de man te kennen van zijn werk met Sir Yes Sir, The Nightman, Dez Mona en zelfs dEUS. In Antwerpen toonde hij zich niet alleen behendig met de strijkstok, hij beroerde ook met verve de gitaar, trombone en keyboards.

Misthoorn

Balthazar stond in Antwerpen opgesteld onder een reusachtige lichtboog, in een decor dat uit twee grote waaiers bestond. Hoewel de songs uit het onlangs verschenen Fever de ruggengraat van de set vormden, putte het vijftal ook met een zekere regelmaat uit zijn vorige platen, zodat er zelfs voor de toeschouwers die de groep enkel van de radio kennen nog voldoende herkenningspunten overbleven.

Bas en drums zijn in het universum van Balthazar altijd fundamenteel geweest. Vanaf Rollercoaster stond het concert dan ook in het teken van de groove. De muzikanten speelden energiek en gedreven, blaakten van zelfvertrouwen en vermengden hun organische partijen op een vanzelfsprekende manier met vleugjes elektronica. De zangers-gitaristen Jinte Deprez en Maarten Devoldere trokken om beurten de aandacht naar zich toe en hadden er weinig moeite mee de toeschouwers om hun vinger te winden. Het springerige Wrong Vibration (sleutelzin: ‘Don’t let your morality affect your imagination’) klonk al net zo waanzinnig catchy als veel oude Motownhits en ook de break-upsong Wrong Faces kwam bijzonder springerig uit de hoek. De viool van Delbeke wees meer dan eens naar het midden-oosten (zie ook: Decency) en leek wel weggelopen uit het orkest van de legendarische Egyptische diva Oum Kalthoum.

In Grapefruit (elastische bas, twangy gitaartje) werkte Tijs Delbeke zich dan weer in de kijker middels enkele goedgeplaatste maar vervormde trombonestoten. Wanneer we de ogen sloten, zouden we hebben gezworen dat hij een uit de kluiten gewassen misthoorn had meegebracht. Devoldere deelde vocaal ook de lakens uit in het wiegende Phone Number (over een vrouw die hem vriendelijke verzocht haar nummer uit zijn telefoon te verwijderen) en in Changes, waarin hij een inventaris opmaakte van zijn vele slechte gewoonten. Deprez nam het stokje over in I’m Never Gonna Let You Down, een traag soulnummer, gezongen met een hoog discostemmetje van het soort waar The Bee Gees destijds het patent op hadden. Het publiek vond het te gek: er werd zowaar gedanst op de tribunes.

Drinklied

Zoals gezegd had Balthazar echter ook enkele oude bekenden in de aanbieding, waaronder het meerstemmig gezongen Sinking Ship, het door twee toeters aangezwengelde The Oldest of Sisters en het onvermijdelijke want nog steeds razend populaire drinklied Blood Like Wine. De bierbekertjes gingen massaal de hoogte in en het a capella-stukje ‘Raise your glass to the nighttime and the ways / to choose a mood and have it replaced’ werd, zoals gewoonlijk, door enkele duizenden kelen meegebruld. Een ander hoogtepunt was het stuiterende Bunker, waarin Jinte Deprez een mooie, expressieve gitaarsolo uit de snaren perste. Hij had voor de aanwezigen ook nog wat goede raad in petto: ‘Allow the groove to enter your body’. Wij hoorden alvast niemand tegensputteren.

De opwindingsgraad in de zaal bereikte een piekmoment met het even zinnenprikkelende als meeslepende Fever (nu al een klassieker als u het óns vraagt) en Entertainment, een ironisch nummer over de amusementsindustrie, waarin duchtig werd uitgefreakt. ‘Are you still with us?’, informeerde Maarten Devoldere, die na alle internationale avonturen van Balthazar blijkbaar vergeten was dat ze in Antwerpen, jawel, gewoon Nederlands spreken. Hoe dan ook: het antwoord luidde ‘ja’ in álle talen en na de drie bissen (waaronder oude radiohits als The Man Who Owns The Place en Do Not Claim them Anymore) werden de vijf heren als teruggekeerde verloren zonen toegejuicht.

Had iemand hen gemist? De vraag stellen is ze beantwoorden.