Arcade Fire @ Sportpaleis: Stadionrock vol spielerei

Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Arcade Fire is een arena-act geworden, maar was toch beter rustig in de suburbs gebleven.

Eind november vorig jaar trad het indierockgezelschap van echtpaar Win Butler en Régine Chassagne als The Reflektors op in de Hallen van Schaarbeek. Dat was meer happening dan concert: de hype rond het toen net verschenen ‘Reflektor’ was groot, de setting intiem. Het gros van de fans kwam verkleed en de band toonde zich – met discobollen, slingers en confetti in de aanslag – van haar meest extravagante kant. Iederéén leek erbij te willen zijn, ook al was het optreden nogal gewoontjes.

Het was daardoor enigszins verrassend dat er vlak voor aanvang van het Arcade Fire-concert in het Sportpaleis nog altijd tickets te krijgen waren aan de kassa – zeker gezien het feit dat er deze zomer geen herkansing meer komt voor de Belgische fans, omdat de Canadezen alle festivals in ons land aan zich voorbij laten gaan. Misschien hebben aardig wat landgenoten hen gewoon de dag voordien al de storm zien trotseren op Pinkpop? #ArcadeFire was op pinkpoppend Twitter alleszins even trending als #supercell.

En toch zien wij in het door James Murphy (ex-LCD Soundsystem) opgepoetste ‘Reflektor’, een half jaar na de hype, nog steeds niet het genre-overstijgende meesterwerk dat het pretendeert te zijn, en hebben we een beetje moeite met de arena-allures die de band zichzelf zo graag wil aanmeten. De ‘bobblehead’-maskers van papier-maché, de met glitterpakjes uitgedoste dansers, de afgelikte beats en de gebruikelijke slinger- en confettikanonnen: we herkennen er maar met moeite de opwindende rockband uit the suburbs in die tien jaar geleden de indiescene kwam bestormen met ‘Funeral’.

Niet dat er in het Sportpaleis geen opwindende momenten op te tekenen waren, ze lieten gewoon even op zich wachten. Het openingstrio (‘Normal Person’, ‘Rebellion (Lies)’ en ‘Joan of Arc’) werd door de beroerde geluidsmix van zijn subtiliteiten beroofd, en in ‘Rococo’ – een nummer dat met extra percussie exotischer diende te klinken dan op plaat – werd een tandje te laag geschakeld. “They build it up just to burn it back down”, zong Butler nochtans, maar het vuur ontbrak.

Bleven wel moeiteloos overeind: het pianomoment ‘The Suburbs’ – met de videoclipbeelden uit de koker van Spike Jonze op de achtergrond – en de rock-‘n-rollercoaster ‘Ready To Start’, twee songs uit het Grammy-winnende ‘The Suburbs’ met een totaal verschillend karakter maar een even grote meezingfactor. Iets verderop maakte ‘No Cars Go’ – het enige maar wel het meest belangwekkende hoofdstuk uit de ‘Neon Bible’ – zijn status van cultklassieker helemaal waar. “Little babies? Let’s go! Women and children? Let’s go! Old folks? Let’s go!”, scandeerde Win Butler. En iedereen was mee.

In de tweede concerthelft draaiden de troepen rond Butler – met twaalf waren ze – de elektronische effectenpedaaltjes helemaal open – met wisselend succes. Single ‘Afterlife’ werd schijnbaar nogal snel afgehaspeld, ‘Flashbulb Eyes’ was meer spielerei dan song en ‘It’s Never Over (Hey Orpheus)’ – waarin Régine Chassagne van op een kleiner podium ter hoogte van de mengtafel in dialoog ging met haar man – verdronk in theatraliteit. De soloslims van Chassagne – ‘Haiti’ en ‘Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)’ – waren dan weer wél op niveau, evenals een uitzinnig ‘Reflektor’ waarmee de reguliere set beëindigd werd.

Terwijl de band even de coulissen opzocht, vermaakte een stel ‘bobbleheads’ het publiek op de tonen van Plastic Bertrands ‘Ca Plane Pour Moi’. Het was de voorbode van een kolkend slot, waarin de vermakelijke kermissong ‘Here Comes The Night Time’ de toeschouwers finaal in extase bracht. Wij waren dan weer vooral onder de indruk van ‘Neighborhood #3 (Power Out)’ en ‘Wake Up’, twee onsterfelijke oudjes die één ding duidelijk maakten: was Arcade Fire maar rustig in die suburbs gebleven.

SETLIST: Normal Person / Rebellion (Lies) / Joan of Arc / Rococo / The Suburbs + The Suburbs (Continued) / Ready To Start / Neighborhood #1 (Tunnels) / We Exist / No Cars Go / Haiti / Afterlife / It’s Never Over (Hey Orpheus) / Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) / Reflektor // Neighborhood #3 (Power Out) / Flashbulb Eyes / Here Comes The Night Time / Wake Up

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content