Enkele maanden geleden had nog geen mens van haar gehoord, maar sinds ze in januari haar titelloze debuut uitbracht, geldt ze alom als een nieuwe rock noirsensatie. Yep, het gaat razendsnel voor Anna Calvi. Wie haar in Brussel op het podium zag staan, begreep meteen waarom.
DA GIG: Anna Calvi in de Rotonde van de Brusselse Botanique, op 9/2.
IN EEN ZIN: Een afgekloven maar trefzekere set van een getalenteerde songschrijfster, die zich op het podium manifesteerde als een sensuele zangeres en begenadigde gitariste.
HOOGTEPUNTEN: ‘No More Words’, ‘Desire’, ‘Love Won’t be Leaving’, ‘Suzanne & I’.
DIEPTEPUNTEN: hebben we niet gehoord.
BESTE QUOTE: Calvi was te verlegen om veel te praten tussen haar nummers en kwam dus nauwelijks verder dan “Ik ben dankbaar dat jullie gekomen zijn”.
Over een marketingcampagne hoeft Anna Calvi zich alvast niet meer te bekreunen. Nick Cave en Brian Eno hebben zich al als fans ge-out en als de rockaristocratie zo kwistig met superlatieven strooit, ga je vanzelf de oren spitsen. Na enkele beluisteringen van haar cd stel je overigens vast dat alle lof gerechtvaardigd is: Anna Calvi is een getalenteerde dame die weet wat ze wil en niets aan het toeval overlaat. Zo liet ze haar plaat producen door Rob Ellis, de ex-drummer van PJ Harvey. En laat die laatste nu net een zangeres zijn met wie Calvi wel het een en ander gemeen heeft.
Hooggespannen verwachtingen dus in een uitverkochte Rotonde. We raakten er zelfs aan de praat met een jong stel dat helemaal uit Marseille was gekomen om Anna Cavi aan het werk te zien. Op het podium liet de chanteuse zich enkel bijstaan door harmoniumspeelster en percussioniste Mally Harpaz en drummer Daniel Maiden-Wood en die minimalistische formule wierp vrucht af. Zo kwam de nadruk immers te liggen op Calvi’s soepele stem, die zich zowel leende tot zware uithalen als tot ingehouden gefluister, en haar bijzonder expressieve elektrische gitaarspel. In ‘River to the Sea’, de instrumentale opener, hoorde je echo’s uit flamenco, de soundtracks van Ennio Morricone, de desolate woestijnsound van Ry Cooder en de twangy speelstijl van Duane Eddy. Zelf citeeert de artieste bij voorkeur Django Reinhardt en klassieke componisten als Ravel, Debussy en Messiaen als inspiratiebronnen, maar naarmate haar set vorderde, schoot ze net zo goed pijlen af naar popiconen uit de jaren vijftig en zestig. Edith Piaf, Roy Orbison, Phil Spector, ze bleken allemaal tot haar referentiekader te behoren en dat is opmerkelijk voor een jongedame die we pas vooraan in de twintig schatten.
Anna Calvi mocht in het licht van de schijnwerpers dan wel frêle en verlegen ogen, haar werk gaf blijk van passie en intensiteit. De zangeres ziet haar werk als beknopte filmscenario’s, waarin alles in het teken staat van romantiek en mysterie. Brandende verlangens en erotische fantasieën stonden in haar teksten centraal, maar net zo vaak was er tijdens haar optreden sprake van een onbestemde dreiging: in ‘The Devil’ bijvoorbeeld, waarin Calvi zong met de allure van een operadiva, of in ‘Suzanne & I’, over in slaap vallen en nooit meer wakker worden. ‘No More Words’, ‘Love Won’t Be Leaving’ en het krolse ‘I’ll Be Your Man’ hoefden, qua sensualiteit, nergens onder te doen voor het beste van Polly Jean Harvey. In ‘Desire’, een potentiële radiohit, huisde dan weer de geest van Siouxsie Sioux. Alleen tijdens ‘Black Out’ klonk Anna Calvi’s stem ons iets te gezwollen en te theatraal in de oren. Gelukkig was dat de enige smet op een trefzekere performance.
Het publiek reageerde zo geestdriftig dat de zangeres tot drie keer toe voor een toegift werd gesommeerd. Tijdens die verlengingen kregen we enkele merkwaardige covers voorgeschoteld, waaronder Leonard Cohens ‘Joan of Arc’, dat voor de gelegenheid werd herleid tot een bevreemdende gitaarinstrumental. Vervolgens kwam Anna Calvi op de proppen met het naar cabaret zwemende ‘Jezebel’ (in 1951 een hit voor Edith Piaf) dat ze vorig jaar als single uitbracht, om te eindigen met het van Elvis Presley bekende ‘Surrrender’.
Een bijzonder aangename kennismaking met een dame die duidelijk al haar eigen creatieve pad heeft uitgestippeld. We zijn er dan ook gerust op dat Anna Calvi ons in de toekomst nog op heel wat moois zal trakteren.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Rider to the Sea / No More Words / Blackout / I’ll Be Your Man / Suzanne & I / The Devil / Desire / Love Won’t Be leaving // Joan of Arc / Jezebel // First We Kiss // Surrender
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier