An Evening with Roger McGuinn @ De Roma: Een pionier die nog niet is uitgeteld

© Facebook

Met Roger McGuinn was in de Roma een levende legende te gast. De voormalige zanger van The Byrds, die al sinds de sixties een onuitwisbare stempel op de popmuziek drukt, weet op zijn 72ste nog steeds niet van ophouden. Zijn soloconcert stond wél geheel in het teken van het verleden.

DA GIG: An Evening with Roger McGuinn in De Roma, Antwerpen op vrijdag 5/9.

IN EEN ZIN: Roger McGuinn toonde zich wars van sterallures en onderhield het publiek ruim twee uur lang met Byrds-klassiekers, covers, folktraditionals en verhalen en imponeerde nog steeds met zijn verbeeldingrijke gitaarspel.

HOOGTEPUNTEN: ‘Eight MIles High’, ‘St James Infirmary’, ‘Dreamland’, ‘So You Want To Be A Rock’n’Roll Star’, ‘All I Really Want To Do’, ‘Chestnut Mare’, ‘Mr Tambourine Man’, ‘I’ll Feel A Whole Lot Better’….

DIEPTEPUNTEN: geen, al waren de zeemansliederen aan ondergetekende niet echt besteed.

BESTE QUOTE: “Ik hoop dat deze avond voor jullie net zo leuk was als voor mij.”

Het concert, opgesplitst in twee delen, was aangekondigd als ‘An evening With Roger McGuinn’. Dat was niet overdreven, want er stonden meer dan dertig nummers op het menu. De artiest maakte van de gelegenheid gebruik zijn leven te vertellen aan de hand van (zijn en andermans) songs. Dat je als toeschouwer daarbij uit de eerste hand allerlei leuke anekdotes uit zijn vijf decennia omspannende carrière kreeg aangereikt, droeg bij tot de gemoedelijke en intimistische sfeer van de avond.

McGuinn speelde vooral in New Yorkse folkclubs en koffiehuizen, als begeleider van onder anderen Bobby Darin en Judy Collins, tot muziekminnend Amerika werd opgeschrikt door de Britse Invasie. In een mum van tijd veroverden The Beatles de harten van het tienerpubliek en dat bracht Roger McGuinn op het idee de folktraditionals uit zijn repertoire van een rock’n’rollbeat te voorzien. Hij trok naar de Westkust waar hij, samen met Gene Clark, David Crosby, Chris Hillman en Michael Clarke The Byrds oprichtte. Hun eerste single, ‘Mr Tambourine Man’ was een schot in de roos en luidde niet alleen de geboorte van de folkrock in, het was ook de eerste van een lange reeks Dylancovers die het werk van De Meester zou introduceren bij het poppubliek.

De invloed van The Byrds op latere generaties valt nauwelijks overschatten. Zonder hen geen Big Star, geen Tom Petty & The Heartbreakers en geen R.E.M.. De groep had dan ook een unieke sound, die steunde op complexe maar trefzekere meerstemmige samenzang en, vooral, de originele speelstijl van Roger McGuinn. Zo vertaalde hij de fingerpickingstijl die gangbaar was bij banjospelers naar een 12-snarige Rickenbackergitaar, wat iedere opname van The Byrds meteen herkenbaar maakte. Tussen 1965 en ’73 bracht het gezelschap twaalf langspelers uit, waarna McGuinn een succesrijke solocarrière uitbouwde. Zijn laatste echte popplaat, ‘Back From Rio’, dateert uit 1991. Sindsdien ging de artiest zich almaar vaker opwerpen als een folkarchivaris, die zich beperkt tot het opnemen van traditionals die hij via zijn website, The Folk Den, gratis ter beschikking stelt. Zijn jongste plaat, ‘CCD’, is er één met bewerkte zeemansliederen.

Piraten en matrozen

Door parkeerproblemen in de buurt van de Roma zagen we het eerste kwartier van het concert helaas aan onze neus voorbijgaan. Dus pikten we in bij ‘Pretty Boy Floyd’, een song van Woody Guthrie. Roger McGuinn, een beetje potsierlijk op een krukje geposteerd in een decor dat uit vier kamerplanten bestond, speelde het grootste deel van zijn twee sets op een speciaal voor hem gebouwde zevensnarige akoestische Martingitaar en zou ik de loop van de avond nog vaker zijn folkroots opdelven. Dat deed hij via nummers van Leadbelly (‘Rock Island Line’), Pete Seeger (‘The Bells of Rhymney’), Joe Primrose (de bluesstandard ‘St James Infirmary’) en songs over piraten en matrozen, zoals ‘Jolly Roger’, ‘Randy Dandy Oh’ of ‘Leave Her Johnny’. McGuinns stem is met het klimmen van de jaren een beetje fragieler en gehavender geworden dan tijdens zijn topjaren, maar desondanks bracht de man het er vocaal nog zeer behoorlijk van af.

De artiest stond, samen met Gram Parsons, ook mee aan de wieg van de countryrock. Dat bewees hij met ‘Drugstore Truck Driving Man’, over een DJ uit Nashville die het destijds vertikte de platen van The Byrds in zijn radioprogramma te draaien. Vanzelfsprekend stond er veel materiaal van Bob Dylan op de setlist: oude hits als ‘You Ain’t Going Nowhere’ en ‘All I Really Want o Do’, maar ook ‘Knockin’ On Heaven’s Door’, uit de soundtrack van ‘Pat Garrett & Billy the Kid’, waar Roger McGuinn destijds zijn medewerking aan verleende.

Hoewel de man zelf méér dan een handvol topnummers heeft geschreven, ligt zijn kracht al sinds zijn begindagen in zijn bijzondere vertolkingen van andermans werk. McGuinn deed in het verleden vaak beroep op composities van collega’s en etaleerde dat in Antwerpen aan de hand van ‘Dreamland’, ooit cadeau gekregen van Joni Mitchell, en ‘American Girl’, ontsproten aan de pen van Tom Petty, met wie hij ook het door de biografie van John Phillips (van The Mamas & the Papas) geïnspireerde ‘King of the Hill’ schreef. ‘You Showed Me’, het eerste nummer dat hij, pre-Byrds, bedacht samen met Gene Clark en een hit werd voor The Turtles, en ‘Chestnut Mare’, bedoeld voor een voortijdig geaborteerde musical over ‘Peer Gynt’, ontbraken evenmin op het appèl.

Atonaal

Een van de onbetwiste piekmomenten van de set was het pyschedelische ‘Eight Miles High’, waarin het gitaarwerk van Roger McGuinn geënt was op de atonale free-jazz van John Coltrane en de sitardrones van Ravi Shankar, maar waar in Antwerpen ook flarden flamenco en verwijzingen naar de klassieke composities van Andrés Segovia in verborgen zaten. Maar de songs die de aanwezigen het meest tot de verbeelding spraken waren uiteraard die waarin de zanger zijn Rickenbacker liet spreken: ‘So You Want To Be A Rock’n’Roll Star’, het onvermijdelijke ‘Mr Tambourine Man’ en, tijdens de bissen, klassiekers van het type ‘I’ll Feel A Whole Lot Better’ of het op het bijbelboek Prediker gebaseerde ‘Turn! Turn! Turn!’

Hoewel Roger McGuinn ruim twee uur op het podium stond, raasde het concert veel te snel voorbij. Onvergetelijk was het niet, daarvoor steunde het teveel op nostalgie. Maar het bleef wél boeiend een pionier als McGuinn, die alle lucratieve voorstellen tot een Byrds-reünie koppig blijft afwimpelen, in relatief kleine zalen voluit voor de muziek én het speelplezier te zien gaan.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: (eerste kwartier gemist) Pretty Boy Floyd / You Ain’t Going Nowhere / Drug Store Truck Driving Man / Rock Island Line / St James Infirmary / Don’t You Write Her Off/ Dreamland / Jolly Roger / Knockin’ on Heaven’s Door / Living in the Country (instr) // So You Want To Be A Rock’n’Roll Star / American Girl / King of the Hill / All I Really Want To Do / Chestnut Mare / Randy Dandy Oh / The Bells of Rhymney / The Water Is Wide / You Showed Me / Mr Tambourine Man / Eight Miles High // I’ll Feel A Whole Lot Better / Turn! Turn! Turn! / Leave Her Johnny / May The Road Rise To Meet You.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content