De zusjes van CocoRosie trakteerden op een verbluffende trip die feeërieke folk en bonkende hiphop op sublieme manier versmelt.
De melancholie van Amatorski was de ideale soundtrack bij de zonsondergang van een zomerdag die al veel te snel weer voorbij was. Maar eens die zon volledig was weggezakt en de Gentenaars het podium overlieten aan de zusjes van CocoRosie, werden melancholici getrakteerd op een verbluffende trip die feeërieke folk en bonkende hiphop op sublieme manier versmelt.
Voor Amatorski worden de podia steeds groter en groter, en daar staat de band af en toe zelf van te kijken. Het uitverkochte amfitheater van het Rivierenhof bij – weliswaar schemerend – daglicht zorgt er aanvankelijk voor dat de groep zelf wat onwennig in het rond staat te kijken. Het lijkt even te duren vooraleer band en publiek echt in elkaar geïnteresseerd waren.
De subtiliteit van Amatorski’s fluisterpop gaat grotendeels verloren tussen het rumoer en alleen nummers die helemaal openbarsten, bereiken echt het publiek. ‘Soldiers‘, dat een verstevigde intro meekrijgt, laat voor het eerst de klasse van Amatorski voluit horen: voorzichtig wikkelt de band zich rond de stem van Inne Eysermans, en gaandeweg wisselen voor- en achtergrond van acteur. Met een mooie fluisterversie van The Cure’s ‘A Forest’ verrast Amatorski het publiek, dat toch grotendeels lijkt te zitten wachten op ‘Come Home’. Maar die hit komt er niet, want het laatste woord is weggelegd voor het prachtige ‘Never Told’, dat met een weergaloos duet tussen piano en viool voor een ontroerend slot tekent.
Zonder ooit in de mainstream te zijn terechtgekomen, heeft CocoRosie een verrassend stevige fanbase opgebouwd. De meest recente albums van Sierra en Bianca Casady gingen vrij geruisloos voorbij, maar de snelheid waarmee ze het Rivierenhof uitverkochten, bewijst dat naar hun optredens nog reikhalzend wordt uitgekeken. En terecht, zo blijkt, want met een indrukwekkend spektakel lost CocoRosie de hoogste verwachtingen in.
Bijgestaan door een toetsenist en een virtuoze beatboxer verenigen de zusjes op hun geheel eigen manier folk met hiphop, klassieke piano, opera en pompende elektronica. Dat zorgt op het podium voor een kleurrijke combinatie: wij hadden nog nooit een beatboxer, een engel die de harp bespeelt en een 2Pac-shirt aan de vleugelpiano bij elkaar gezien. Maar wat dit viertal creëert is een unieke mix die bewijst dat de uitersten van het muziekspectrum perfect te combineren zijn.
Anderhalf uur lang bedwelmt en begeestert CocoRosie het Rivierenhof met een trip naar een bizarre sprookjeswereld die hard met zacht afwisselt, snel met traag en licht met donker, en geen seconde verveelt. De ingetogen momenten, zoals tijdens ‘Lyla‘ of ‘Grey Oceans’ krijgen iedereen muisstil, maar toch raakt de energie op geen enkel moment uit de set. Met de menselijke beatmachine Tezz achter zich, leven Sierra en Bianca zich uit als twee kinderen in de speeltuin. Sierra ontketent met haar vocale uithalen een theatrale hiphop-opera, die regelmatig wordt ingetoomd door Bianca’s kinderlijke versjes. Enkele van de hoogtepunten zijn ‘Werewolf‘ en de cover van ‘Turn Me On’, de dancehall hit van Kevin Lyttle. Wanneer ‘Beautiful Boyz’ als bis het optreden afsluit, is al lang duidelijk dat CocoRosie met deze passage voor één van de meest opwindende acts van de Belgische festivalzomer tekent.
Toon Heylen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier