Agnes Obel @ Les Nuits Botanique

Agnes Obel © gf

Met een orkest wil ze voorlopig niet werken, verklapte de Deense deerne Agnes Obel ons enkele maanden geleden. Liever bedenkt ze in haar eentje sobere maar meeslepende pianomelodieën, zoals op haar debuut Philarmonics. Een album die intussen een gouden status haalden in ons land, wat het tweede uitverkochte Brusselse concert in korte tijd opleverde. In de Botanique staat zoiets gelijk aan promotie van de intieme Rotonde naar de ruimere Orangerie, enkel vergezeld van een celliste en een vleugelpiano.

Toen we Obel aan de praat hielden in de kantoren van haar platenfirma had ze met haar losse, blonde haren en gescheurde, skinny jeans weinig gemeen met de ernstig kijkende vrouw op de hoes van haar album. Vanavond kiest ze opnieuw voor een strenge vlechtenlook en sobere, zwarte kant, alsof ze opzettelijk de aandacht niet van de songs wil afleiden. Tijdens titeltrack Philarmonics bespeuren we nervositeit in die heldere, expressieve stem van haar. Misschien moet ze wennen aan het idee dat intimistische liedjes van haar, geschreven in een verlaten radiostation, zoveel mensen weten te beroeren. Obel is dan geen ook walkure die met haar instrument het publiek wil overrompelen, het zijn de vederlichte melodieën die het werk mogen opknappen. Maar haar stem groeit tijdens een meeslepend Beast en het melancholische Brother Sparrow. De samenzang met celliste Anne Ostsee verloopt naadloos, diens strijkpartijen eens stevig, dan weer subtiel aangezet. Obel bewijs dat men aan de piano zonder gimmicks of kunstgrepen maar mét gratie een heel eind komt om een livepubliek te boeien. Al slaat ze wel de nagel op de kop wanneer ze ons welgemeend toewenst dat we dit concert vanuit comfortabel pluche konden volgen.

Een nieuwe song (werktitel: Fuel To Fire) verraadt dat de Deense de weg van uitgepuurde songstructuren verder verkent in de toekomst. Het is haar gegund want ook al is Philarmonics pas één jaar oud, de eenvoudige, speelse akkoorden voelen nu al aan als vertrouwde compagnons de route. Zo zouden we zweren dat het instrumentale Louratta gebaseerd is op de bekende soundtracks van Bernard Herrman’s voor Alfred Hitchcock. Al kan dat Tippi Hedren-kapsel daar ook voor iets tussen zitten, natuurlijk!

Op 15 juli strijken Agnes Obel en haar piano neer op Gent Jazz. Waarschijnlijk het enige Vlaamse festival waar ze haar subtiele composities ongestoord kan uitstrooien over de luisterende hoofden, en misschien de laatste kans vooraleer ze zich opnieuw terug trekt in haar ivoren radiotoren. Als ze terug afdaalt zien we haar graag terug in één of andere schouwburg, want daar hoort ze thuis.

Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content