50 Foot Combo in Gent: ‘De schunne dinges van ’t leven’

Fifty Foot Combo © Philippe Gunst

Fifty Foot Combo gaf het beste van zichzelf op de laatste nacht/ochtend van de Gentse Feesten.

‘De schuunste dingen in ’t leven apprecieerde mor als ze d’er nie meer zijn’, was een van de gevleugelde uitspraken van m’n bomma zaliger. Korte tijd later was ze haar geheugen kwijt, maar dit geheel terzijde. M’n grootje had gelijk, 50 Foot Combo worden node gemist in het rock & roll landschap: een coole groepsnaam (as opposed to de nerdy ongein waarmee we tegenwoordig om de oren gekletst worden – een goéie naam zou een criterium moeten zijn tijdens Belgische rock-concours – en het woord ‘anus’ is verboden!), tonnen ouderwetse R&R attitude en meeslepende instrumentale songs. Daar zijn wij al heel blij mee. En kijk, opwinding en cool had de intussen bijna middelbare bende van 50 ft combo in overvloed meegebracht.

Veel te weinig sant in eigen land was dit concert enerzijds ’too little too’ late, 6 jaar nà het afscheid van de band, anderzijds was dit een passend eresaluut aan een Gentse supergroep. Opwinding, attitude en vodka hadden ze in overvloed meegebracht en de eerste paukenslag van ‘It’s alive’ veranderde Sint-Jacobs op slag in een soort openlucht-CBGB’s. Was Iggy Pop een surfer geweest, dan hadden The Stooges déze muziek gemaakt.

De eerste nummers demonstreren al meteen – nòg maar eens – wat 50 Foot Combo zo uniek maakte. En waarom stempels als ‘rockabilly’, ‘surf music’ of het ronduit afschuwelijke ‘drunkabilly’ hopeloos tekort schieten om hun unieke monstrophonic sound te vatten. Van de percussie, bongo’s, nadrukkelijke Afrikaanse invloeden in ‘Buzz’, , de aan Booker-T refererende Hammond ’ta-taa’ van ‘Sugar no cream’ of de Arabische invloeden of David Lynch-achtige geluidjes in ‘Ali Baba’ en ‘Taboo’: deze jongens houden van héél veel muziekjes. Voor gitarist Rodrigo – zwart hemd, zwarte ‘pantalon’ en laarzen met een Cuban Heel – zijn de jaren het vriendelijkst geweest. The Jesus of Cool beweegt nog steeds met de minimalistische elegantie een tangodanser. Aan Jens – of Jenzz, zo u wil – is nìks minimalistisch, hij is nog steeds de stampende turboprop die de band vooruitstuwt. Tot grote vreugde van de talrijk aanwezige getatoeëerde ex-rock chicks en trouwe al wat oudere fans. Een van de uitbundige mannelijke fans wordt bedankt door Jens, die de kaalgeschoren man hoogstpersoonlijk een flinke geut Absolut in de bek komt gieten. Helaas belandt het grootste deel van het goedje in ’s mans ogen, waardoor de rest van het concert voor hem een hoofdzakelijk auditief gebeuren wordt.

Het spelplezier druipt intussen van de monsterrockers af: het gegrijns, de blikken van verstandhouding, de korte, jennerige boodschappen aan het publiek. Je kan je moeilijk voorstellen dat ze het hier zullen kunnen bij laten, morgen, als de kater is weggeëbd. Afsluiten doen ze – zoals vrwacht – met hun eigen, ijzersterke versie van België’s beste Eurosong inzending ooit: Louis Neefs Jennifer Jennings. Als de gelegenheid zich nog eens voordoet, zouden we dit nummer graag eens horen met een gastzanger, jongens. Een keertje maar, om eens te zien wat het geeft. En u, u kunnen we alleen maar aanraden om deze groep nog één keertje mee te pikken als u nog iets wil maken van deze zomer.

DE SETLIST: It’s alive/ Buzzz/ Sugar no cream/ Triple X/ Italian Fuzz/ The great caffeine comedown/ The Brain from Planet X/ Theme from F.A.C.T.S./ Doe de Duif/ Crossfire /Ali Baba/ Taboo/ Last of the Monstrophonics/ Drums a GoGo/ Combodelica/ Blues theme/ Dimitrius/ Banana split/ Alligator wine/ BIS: Jennifer Jennings.

Peter Lissens(foto’s: Philippe Gunst)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content